در مدت بیش از ۷۳ سال میان بازی‌های المپیک ۱۹۴۸ لندن تا ۲۰۲۰ (۲۰۲۱) توکیو در ژاپن، ورزش ایران در ۱۷ دوره، ۸ دوره پیش از سال ۱۳۵۷ و ۹ دوره پس از آن، شرکت داشته است. غیر از المپیک‌های ملبورن ۱۹۵۶ و ۲۰۱۲ لندن، ورزش ایران که در بیشینه دوره‌ها، بارش بر روی دوش دو رشته کشتی و وزنه‌برداری بوده است، در کسب مدال‌های سه‌گانه، به‌ویژه مدال طلا، اغلب ناموفق بوده و نتوانسته است در میان بیست کشور برتر این بازی‌ها قرار گیرد!. در سال‌های دورتر، کشتی و وزنه‌برداری جورکش کل ورزش ایران بودند تا در چند دوره‌ی گذشته تاکنون، به‌تناوب، تکواندو، پرتاب دیسک، تیراندازی و کاراته که از المپیک آینده حذف شده، تک مدال‌هایی به دست آورده‌اند.

در سی و دومین دوره‌ی بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ (۲۰۲۱) در توکیو ۱۱۰۹۰ ورزشکار از ۲۰۵ کشور پنج قاره‌ی گیتی در شرایط ویژه‌ی کووید ۱۹، برای کسب ۱۰۸۰ مدال طلا، نقره و برنز به رقابت برخاستند. در این دوره، ایران، پس از حذف ۳ سهمیه ورزشکاران کرونایی، آسیب‌دیده و دوپینگی، با ۶۵ ورزشکار دارای سهمیه در ۱۷ رشته انفرادی و تیمی در کل، موفق به کسب ۷ مدال (۳ طلا، ۲ نقره و ۲ برنز) در ۵ رشته‌ی کشتی‌های فرنگی و آزاد، تیراندازی، کاراته و وزنه‌برداری شد؛ یعنی از میان بیش از ۵۰ فدراسیون زنانه و مردانه کشور، تنها چهار فدراسیون موفق به کسب مدال شدند! ...؟

این چهار فدراسیون کشتی، تیراندازی، کاراته و وزنه‌برداری به نمایندگی از کل فدراسیون‌های نان‌خور ورزش، در مجموع، ۶۴ صدم درصد (شصت‌وچهار صدم درصد!) از کل ۱۰۸۰ مدال المپیک توکیو را به دست آوردند! ...؟ و ایران در رده‌بندی کشور‌ها، با ۲ پله نزول نسبت به المپیک ریو ۲۰۱۶، به مقام بیست و هفتم رسید!؛ مانند اغلب دوره‌های گذشته، سهم فدراسیون کشتی 57.1 درصد کل مدال‌های کاروان ورزشی و سهم ۳ فدراسیون تیراندازی، کاراته و وزنه‌برداری با هم 42.9 درصد از کل مدال‌های کسب شده است. دیگر فدراسیون‌ها هم که برابر ۷۳ سال گذشته باید قربانشان برویم، هیچی! ...؟

این کارنامه چند محصولی و برای کل ورزش ایران ناموفق، مانند دوره‌های گذشته‌ی بازی‌های المپیک، آیینه‌ی تمام نمای ورزش نامتوازن ایران است. اگر کشتی را جدا کنیم، میانگین رده‌ی ورزش ایران در المپیک‌ها را باید در شمارگان ۵۰ تا ۷۰ جستجو کنیم! ...؟

جالب اما نه غیرعادی در پیشینه‌ی نامطلوب ورزش ایران، این است که برای کسب این ۷ مدال حاصل رنج و کوشش‌های فراوان ۶۵ زن و مرد ورزشکار شرکت‌کننده، ۱۸۷ همراه پیدا و پنهان به حق و ناحق، شال و «کیمونو» فرموده خود را قاطی کادر‌های فنی و خدماتی و مدیریتی و دیگر افراد که حضورشان ضروری بوده کرده و با دریافت حق مأموریت دلاری – یورویی روزانه، کلان‌شهر توکیو را به قدوم مبارک مزین فرمودند...!

تازه این هجرت کوتاه‌مدت این پسران شجاع در شرایطی است که به گفته رئیس فراکسیون ورزش مجلس تا هذالیوم الافتتاح المپیک، ۱۳ مدیرکل ورزش «اختلاس‌مند!» در زندان تشریف دارند و همچنین محدودیت‌های پاندومیک کرونایی، حاکم بوده است!. اگر شرایط عادی بود، به گواه زبان زد معروف، «درخت گردکان به این بزرگی! درخت خربزه الله‌اکبر! ...؟» به این ۱۸۷ همراه که در صدر زیادی از آن‌ها طفیلی و غفیلی کاروان ورزش ایران بوده‌اند، شاید ده‌ها زن و مرد همراه اول و «فرست کلاس دیگر» هم به این آمار اضافه می‌شد (علی برکت الله!)!

در شرایط پاندومیک کرونایی، نسبت همراهان به هر مدال المپیک توکیو، 25.3 نفر است! یعنی اگر به سنت سرخ‌پوستان بخواهیم جشنی برپا کنیم، هر 25.3 همراه باید دور یک مدال، به آیین، رقص موزون و هلهله و پای‌کوبی راه بیندازند...!

 

 

با نگاهی تحلیلی به آمار مدال‌های مختلف ورزش ایران در بازی‌های المپیک و دیگر مسابقه‌های با اعتبار جهانی، اگر پیشنهاد کنیم، نام وزارت ورزش به «وزارت کشتی و غیره!» و «کمیته ملی المپیک کشتی و دیگران!» تغییر کند، پیشنهاد غیرمنصفانه‌ای نداده‌ایم!.

* با اندیشه‌ای گذرا به نتایج و تحلیل‌های پسا المپیک این ۱۷ دوره، مسوولان این شکست‌های پی در پی، هر دوره با بهره‌گیری از یک روش عامیانه و همراه با سر و صدا و بسیج برخی ریزگرد‌های رسانه‌ای و رسمی و غیررسمی خود، با راه انداختن گرد و غبار کمیته‌های شکست و کی بود؟! چی بود؟! در بهترین حالت، هر دوره را با نتایج دوره‌ی پیش از خود مقایسه می‌کنند و نه با ۲۰ کشور برتر! پس از مدتی، سر وته قضیه را هم می‌آورند و چراغ خاموش با شعار: «نه خانی به المپیک رفته و نه خانی آمده...!» با فرار رو به جلو، برای شرکت در المپیک آینده اعلام آمادگی کرده و باز روز از نو، روزی از نو! بیچاره ورزش و ورزشکاران کشور که اغلب، عمر و جوانی‌اشان را در این بی‌راه به هرز می‌برند! ...؟

غیر از برخی کارشناسان آگاه، مستقل و دل سوز و شجاع، در این هفتاد و سه سال، با وجود تمام تلاش‌ها و حسن گمان‌های برخی مسوولان و متخصصان، نه در وزارت ورزش (و سازمان تربیت‌بدنی سابق)، نه در کمیته ملی المپیک و نه در فدراسیون‌ها و حتا فدراسیون کشتی، یک ساز و کار برای تجزیه و تحلیل یا آنالیز و مانیتورینگ علمی سازمان‌یافته برای ارزش‌یابی نقاط قوت و ضعف و فرصت‌ها و تهدید‌های چهار سال‌های (المپیاد) منتهی به برگزاری و بررسی نتایج به دست آمده در المپیک‌ها نداشته‌ایم! ...؟ هیچ سند و مدرکی علمی و مدرسه‌ای و آکادمیکی معتبری که به درد دنیا و آخرت ورزش کشورمان در این زمینه بخورد، موجود نیست! ...؟

پس از فروکش کردن سر و صدا‌هایی که محور اصلی‌اش، شعار «مرده باد! زنده‌باد!» برای کله‌پا و دراز کردن برخی حکیم‌باشی‌ها که اغلب، سرمربیان و دیگر اعضای کادر‌های فنی و گاهی هم بعضی رئیسان فدراسیون‌های شانس مدال هستند و آوردن کسانی دیگر به‌جای آن‌ها، با خوش‌خیالی، اصل موضوع را که ایجاد دگرگونی پویا و میدان دادن به اندیشه راه گشا و نو در ورزش کشور است، به فراموشی می‌سپارند! ...؟

این روش غیر پاسخ‌گو و غیر پویای ۷۳ ساله مسوولان ورزش و فدراسیون‌های ورزشی ایران است که هیچ‌گاه نخواسته و نتوانسته‌اند به شکلی علمی و آکادمیک از درس‌های المپیک‌ها برای آینده‌ی خود پند بگیرند! ...؟

نوبرانه‌تر این است که پس از خواباندن سر و صدا‌ها و نزدیکی‌های المپیک بعدی، برخی از رئیسان آن فدراسیون‌هایی که در هنگامه‌های کارزار میدان‌های المپیک، خود را به خواب می‌زنند و حتا یک سهمیه المپیک در میدان‌های مبارزه نمی‌توانند کسب کنند، پس از چندی به هنگام لازم از خواب گران برمی‌خیزند و در اینجا و آنجا شروع می‌کنند به غرولند در باره‌ی چندرغاز بودجه (و نه اعتبار!) ناچیز فدراسیون کشتی!؟.

این دوستان متوهم و سیران‌کننده در عالم خیال، از خود نمی‌پر سند، فدراسیون‌های در اختیارشان، برای این که سرشان به سینه فدراسیون کشتی برسد و خود را نزدیک به قد و قواره رشید و برازنده‌ی آن نشان دهند، باید بدون کپسول اکسیژن و کرامپون و دیگر تجهیزات لازم، بر فراز قله‌ی اورست بایستند تا بتوانند ابهت و جایگاه پرافتخار فدراسیون کشتی را در اوج آسمان جهان کشتی تماشا کنند. زیر کت و کول کشتی زدن پیش کش!. هرگاه در رشته خود در جهانی‌ها و المپیک‌ها جایگاهی قابل ارج پیدا کردند، ادعای سهم بفرمایند...!

این چریک‌های گاه و بی‌گاه مدعی سهم خواهی از بودجه به شدت غیر پاسخگوی کشتی، هنگام نبرد‌های زن و مردافکن المپیک، مانند «میلاد گرگین» یکی از شخصیت‌هایی که به سخن حکیم فرزانه توس، فردوسی فرخ نام، «هنگام رزم، بزم می‌جوید و هنگام بزم، رزم! ...؟» از صفحه رادار ارزش‌یابی می‌دانی گم و گور می‌شوند! در تحلیل و پایش کارکرد بیش از هفتادوسه سال (و برخی نزدیک به یک‌صد سال!) بریز و بپاش و حیف ومیل‌های ادواری فدراسیون‌های فخیمه، این حضرات، حتا از کشیدن یک آه هم دریغ می‌ورزند!؟.

تا جورکش‌هایی مانند فدراسیون‌های کشتی و وزنه‌برداری (اگر از المپیک‌های آینده حذف نشوند) در آوردگاه‌های جهانی و المپیکی بسان شیر می‌غرند، در حساب‌رسی‌ها و توزیع بودجه‌های ورزشی، آن‌ها کجای کارند؟ ...!

در چنین فضایی است که ورزش ملی و پرافتخار کشتی در فرازوفرودهای میدان‌های مهم جهانی و المپیکی خود، با کمک فرزندان خردمندش، بزرگوارانه و مسوولانه، جسته و گریخته و با کم و کاستی‌هایی به ارزش‌یابی و نقد خویش می‌پردازد. با وجود حفظ سرکردگی و پیش تازی سنتی و غیرقابل‌دسترسی فدراسیون کشتی در ورزش ایران و کسب نتایج عالی نسبت به‌کل ورزش ایران و متوسط نسبت به ظرفیت‌ها و قابلیت‌های ارزشمند گذشته و حال اعضای دلاور تیم‌های ملی کشتی فرنگی و آزاد در المپیک ۲۰۲۰ (۲۰۲۱) توکیو، برای ارتقای وضع موجود کشتی کشور و بهره‌وری مطلوب از توان و ظرفیت‌های آن، با پیشنهاد و رویکرد و نظامی علمی به گزیده‌ی برخی از مهم‌ترین آسیب‌های کارکرد مدیریتی و فنی تیم‌های شرکت‌کننده در المپیک توکیو می‌پردازیم. شاید به شکلی جدی‌تر از گذشته، جامعه بزرگ و خردمند کشتی کشور در این باره چاره‌اندیشی کند تا در چهارچوب نظامی علمی – کاربردی، سلامت جسم و جان کشتی ایران ارجمند را در اندازه‌های استعداد ویژه و ظرفیت‌ها و قابلیت‌های خود، گسترش و پاس داری کنیم.

ادامه دارد...



عسکر موسوی/ کارشناس ورزش

توضیح: این مجموعه در 11 قسمت منتشر خواهد شد.




مطلب مرتبط:

چرا از المپیک‌ها پند نمی‌گیریم؟(1)

دیدگاه‌ها