چند روز پیش خبری تحت عنوان همه ستاره‌هایی که هرگز کارت قرمز نگرفتند توجهم را جلب کرد. مطلبی که چندین بار در رسانه‌های داخلی و خارجی بازتاب داشته است.
اسامی نام‌آشنای جهان فوتبال مانند؛ فیلیپ لام، گری لینکه کر (در ۵۶۷ بازی تنها یک کارت زرد دریافت کرد!)، اینیستا با بیش از ۷۵۰ بازی، کریم بنزما و رائول که با وجود تعداد بازی زیاد و بیش از یک دهه فعالیت در بالاترین سطح فوتبال جهان هرگز با کارت قرمز مستقیم مواجه نشدند.رشته فوتبال به‌واسطه ماهیت برخوردی، پرخاشگری کلامی و فیزیکی، عوامل تنش‌زا من‌جمله؛ تماشاگر، رسانه، تصمیمات اشتباه داور و... در طول یک بازی که زمان نسبتاً زیادی هم به نسبت دیگر رشته‌ها دارد، خیلی عجیب است بازیکنانی در طول چند صد بازی هیچ‌گاه کارت قرمز دریافت نکنند.
از عواملی که می‌تواند این رکوردهای زیبا و اخلاقی را توجیه کند می‌توان به:
۱_داشتن نگاه کاملاً حرفه‌ای و تمرکز بالا در طول بازی،
۲_ تمام و کمال در خدمت تیم بودن و احساس مسئولیت کردن در قبال همه ارکان باشگاه و طرفداران،
۳_بالا بودن آستانه تحمل،
۴_گذشت در مقابل خطاها و رفتارهای ناجوانمردانه حریف،
۵_کنترل رفتار در شرایط سخت و طاقت‌فرسا، حتی زمان خستگی که اصطلاحاً خون به مغز نمی‌رسد،
۶_نوع‌دوستی که از آسیب زدن روحی و جسمی به عوامل برگزاری، داور و بازیکنان و... جلوگیری می‌کند،
۷_ داشتن زندگی سالم و بدون حاشیه که به آرامش درون زمین‌بازی کمک می‌کند.
و ده‌ها عامل دیگر اشاره کرد.
چند صباحی میشود که در ورزش به‌اصطلاح حرفه‌ای ما، گرفتن نتیجه به هر قیمت، رویه هر تیم و باشگاهی شده است. این چرخه معیوب که تفکری جز خودش را تحمل نمی‌کند، کاملاً در بین رشته‌های ورزشی خصوصاً فوتبال که بیشتر در معرض دید است و بالاترین گردش مالی و شهرت را دارد، مشاهده میشود.
در این فرایند نتیجه گرا (گرفتن امتیاز به هر قیمتی)، بازیکنان، مربیان و مدیران اخلاق‌گرا خواهی‌نخواهی حذف خواهند شد، چه خودخواسته چه دیگرخواسته!
عدم ثبات مدیران و صندلی لرزان مربیان در تیم‌ها و باشگاه‌های ورزشی و اختلاف قراردادهای بازیکنان با دستمزد داوران جدا وسوسه‌انگیز است، بین ماندن یا رفتن!
مصاحبه‌ها، گزارشات و حملات گاه و بیگاه چهره‌های ورزشی به همدیگر، حمله به: داور، هم‌تیمی، رقیب، حتی مدیران و طرفداران هشداری جدی است، رفتاری که نه فرهنگی است نه ورزشی!
تمارض در زمین، وقت‌کشی، عدم رعایت بازی جوانمردانه، اعتراض به تعویض، تغییر خط‌کشی‌های اطراف زمین و ... نمونه‌هایی از بی‌اخلاقی در فوتبال است (که می‌توان نمونه‌های مشابه، حتی بدتر را نیز در رشته‌های دیگر مشاهده کرد). رفتارهای غیرحرفه‌ای که نشان می‌دهد فاصله اخلاقی ما با فوتبال سطح اول جهان خیلی بیشتر از مسائل فنی است.
امیدوارم نه در شعار که در عمل، رفتار انسانی و اخلاقی بیشتری از سوی باشگاه‌های فرهنگی _ ورزشی کشورمان مشاهده کنیم. با وجود اینکه می‌دانیم ورزش ویترین تمام نمای فرهنگ و جامعه است که باید خیلی ریشه‌ای‌تر بررسی و واکاویی شود.
مشکلاتی که ثمره تصمیمات اشتباه در همه حوزه‌هاست و نتیجه آن کنار رفتن اخلاق، نتیجه گرا بودن در هر کار و حرفه‌ای به هر قیمت، رشد رفتار پوپولیستی (عوام‌گرایی) و نهایتاً ارجح بودن نیازهای شخصی بر مصلحت جمعی است.
✍️: مجید کرامتی مقدم
کلیک کنید
دیدگاه‌ها
دیدن بیشتر مسابقات به خاطر دیدن بی اخلاقی بازیکنان و کادر وقت هدر دادن هست