هموطن شریف و نجیب، آیا وعده‌های فردی را که نیاز‌های مادی و حق انتخاب ما را وجه المعامله پیروزی انتخاباتی خود کرده باید باور کنیم؟! داوطلبی که می‌خواهد از بغل فقر و مسکنت مردم صاحب مکنت و دولت شود و برای رسیدن به هدف خود، آمال و آرزو‌های یک شهر را وسیله قرار دهد، قطعاً لیاقت وکالت مردم آگاه، بعضاً مستمند اما شریف قوم " لر" را ندارد.

چنین فردی اگر خدای‌ناکرده راهی مجلس شود حتی پشت سرش را نگاه نخواهد کرد. کسی که برای خرید رأی متحمل هزینه شده، در گام اول بیش از هر چیز در فکر جبران خسران است. نمایندگی در تعریف چنین فردی نه وکالت مردم و دفاع از حقوق‌ایشان که یک شغل محسوب می‌شود. شغلی که حقوقی دارد و صدالبته مزایایی مترتب بر" حقوق ".

سودای وی نه صدای مطالبات مردم، بلکه انتفاع شخصی است. آنکه از شکم‌های " خالی" برای" پر " کردن صندوق‌های رأی (بخوانید زر) سو استفاده می‌کند و " حق انتخاب " مردم را با پول معامله می‌کند هنوز و هیچ‌وقت به درک مردم‌سالاری نائل نیامده و تالی آن حقی برای مردم قائل نیست.

شعار انتخاباتی این افراد این است: هر کسی قیمتی دارد. مطابق همین شعار خود او هم در بیزنس سیاست قیمتی دارد! (بیخود نیست که گاه و بی‌گاه می‌بینیم و می‌شنویم امتیازات مسلم حوزه انتخاباتی ما دو دستی به شهر دیگری داده شده و یا به قصد قربت به دولت مرکزی ارجاع و عودت داده می‌شود! ) دوستان، شناسنامه ما برگه هویت ماست. هویت شخصی و حق انتخاب خود را به دلال و واسطه، در ازای هیچ، نسپاریم. فقر احتضار فضیلت نیست.

📝آرش کاظمی

 

دیدگاه‌ها