۱۵ اسفندماه را همه به نام روز درختکاری می‌شناسد. روزی که معمولاَ رؤسای ادارات مرتبط از کاشت هزاران اصله نهال خبر می‌دهند، در گفتگو با رسانه‌ها آمار می‌دهند که چطور با کمک فعالان محیط زیست و ... در عرصه‌های پهناوری نهال کاشته‌اند.
اما چرا به‌رغم این همه آمار از کاشت موفق نهال، فضای سبز شهر‌ها هر روز کمرنگ‌تر می‌شود، ریزگرد‌ها هر روز راحت‌تر توی ریه شهروندان رسوب می‌کنند، آلودگی هوا گسترده‌تر می‌شود و کارشناسان از کاهش سرانه فضای سبز خبر می‌دهند؟«کاشت» تنها یک قدم پروسه درخت شدن است و از آن مهمتر «داشت» است که انگار خیلی اهمیت ندارد! برای اینکه نهالی به درختی تبدیل شود که سایه و میوه‌ای داشته باشد پروسه طولانی و با اهمیت «داشت» را باید با حساسیت بیشتر پی گرفت. مرحله‌ای که گاهی به دلیل فقدان آب، گرمای بیش از حد، کاشت غلط، خاک نامناسب، انتخاب گونه غیربومی، قطع و تخریب توسط انسان و... نهال را جوان مرگ می‌کند و از میان هزاران نهالی که هر ساله روی کاغذ آمارشان اعلام می‌شود، اندک تعدادی از آن‌ها به درخت تبدیل می‌شوند.
این اتفاق در شهرستان‌ها در ابعاد گسترده‌تری رخ می‌دهد. نگارنده در دوران تحصیل بار‌ها در این روز از سوی مدرسه برای آبادانی دشت و دمن در روز درختکاری اعزام شده‌ام و شاهد بوده‌ام که نهال‌ها را چطور با عجله و شتاب در جا‌هایی می‌کارند که گاهی اصلاً امکان آبیاری آن‌ها وجود ندارد یا بعد از کاشت توسط دام‌ها بلیعده می‌شوند!
ضمن احترام بسیار عمیق برای فعالان این عرصه، خوب است که یکی دو سال هزینه‌ای برای کاشت هیچ درختی در قالب این طرح‌ها صرف نکنیم و به جایش روی «داشت» کاشته‌های قبلی تمرکز کنیم.
نهال‌های کاشته شده روی کاغذ و در گفتار‌های سخنرانان نه سبز می‌شوند و نه سایه دارند و نه میوه‌ای می‌دهند.
اشکان امیدوار (مطلب خلاصه شده)
کلیک کنید
دیدگاه‌ها