این‌روزها نقدهای بسیاری بر جشن روز خرم‌آباد نوشته شده است.
بدون قضاوت نقدهای یادشده، یک نکته مسلم است و آن هم عدم رضایت بسیاری از فعالان رسانهای و اجتماعی از جشن ۲۰ اردیبهشت‌ماه امسال است.
اما مشکل چیست!؟
تفاوت جشن امسال با سالهای قبل چه بود!؟
آیا جشن‌های سالهای قبل ماندگار بود!؟
جشن ۲۰ اردیبهشت امسال چه چیزی کم داشت که به دل ننشست!؟
پاسخ کوتاه است!
این جشن ، مردم را کم دارد!
ما سالهاست که جشن‌های متعلق به مردم را دولتی کرده‌ایم ، در حالی که صاحب واقعی این جشن‌ها مردمی هستند که هویت یک جشن را تشکیل می‌دهند!
ما وقتی باور کنیم خرم‌آباد صرفاً شامل یک شهر و املاک و آثار کهن آن نیست بلکه تاریخی از رفت و آمدهای مردمی است که فرهنگ و آیین این دیار را تشکیل داده‌اند ، آن‌وقت جشن را از زیر سقف‌های اداری بیرون می‌آوریم و اجازه می‌دهیم مردم خود به بهانه‌ی این روز ، خاطره‌سازی کنند!
جشن‌های دولتی مثل آن می‌ماند که بعد از پیروزی بر استرالیا و صعود به جام جهانی ما رییس‌جمهور و وزیر و استاندار و ...دعوت کنیم که برایمان سخنرانی کنند ؛ خیر مردم خودشان بدون مصوبه‌ی جایی و تعیین اعتبار و زدن بنر و ....آمدند و خاطره خلق کردند به مناسبت روزی که ملی شد!
این مساله مربوط به شهر و استان ما نیست ، مسئولان ما متاسفانه عادت کرده‌اند از یک دهه‌ای به بعد همه‌ی جشن‌های مردمی را دولتی کنند و از شادی جشن بکاهند و بر معرفی خویش بیفزایند.
تا ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ چیزی باقی نمانده؛ کمتر از یک‌سال دیگر است!
آقایان از همین حالا نیت کنند با کار رسانهای درست ، ابتدا مردم را به حضور و میزبانی در این روز ترغیب کنند و سپس تمام برنامه‌های سال بعد را حول محور مردم بچینند ، طوری که خیابان‌ها و محلات شهر بشود مکان گرامیداشت این‌روز!
ما محلات شهر را فراموش کرده‌ایم!
ما یادمان رفته است که هر محله هنوز هم ریش‌سفیدانی دارد که خاطراتشان بسیار بیشتر از سخنرانی تکراری مسئولان ، شنونده خواهد داشت.
ما یادمان رفته است صاحبان اصلی این شهر همین ریش‌سفیدان هستند!
از جنوب تا شمال این شهر به قد کافی بزرگتر دارد که بخواهد میزبان این روز باشد، هنرمندان و فعالان اجتماعی و رسانهای این شهر همگی فرزندان همین محلات هستند!
برنامه‌ریزی کنید ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ به جای دعوت از مسئولان ، کارناوال شادی در محلات شهر راه بیفتد.
آری مردم حال خوشی ندارند، جیب خالی و دل تهی از امید را نمی‌شود با جشنی شاد نمود.
اما بگذارید یک روز صدای ساز اصیل لری در گوشه گوشه‌ی این شهر نواخته شود که اگر کمی سلیقه داشته باشیم و نیتمان جشنِ مردمی باشد ، می‌توان یک روزِ بدون غم در شهری بافرهنگ و شایسته‌ی شادبودن خلق کنیم، حتی اگر بی‌خودی لبخند بزنیم.
بنده نقدی به مسئولان تصمیم‌گیر ندارم که باورم این است نقص جشن ۲۰ اردیبهشت به دلیل غرق شدن همه‌ی دستگاه‌های مسئول در اقدامات تکراری است، که بی‌شک آقایان تصمیم‌گیر نیز هدفشان قطعاً گرامیداشت روز خرم‌آباد بوده است.
لذا پیشنهاد می‌دهم در همین سال ۱۴۰۲ کارگروهی شامل اهالی فرهنگ و هنر و رسانه جهت برنامه‌ریزی گرامیداشت این روز و چگونگی مردمی‌سازی این جشن تشکیل دهید تا از همین حالا تلاش کنید مردمی که به دلایل مختلف از جمله مشکلات اقتصادی فراوان دیگر حوصله‌‌ای برای شرکت در چنین مراسماتی را ندارند و اساساً گرامیداشت روز خرم‌آباد در لیست دغدغه‌های آنها هیچ جایی ندارد؛ شاد کنید.
اری روز خرم‌اباد روزی است که اجاره مسکن، بیکاری، گرانی و .... همه‌ی ایاممان را غم‌انگیز نکند اما مسئولین فرهنگی وظیفه دارند با هر روشی که شده مردم را شاد کنند باشد که یک روز در طول سال یادشان برود زندگی چقدر سخت است!
برنامه‌ریزی با شما مسئولان ، اجرا اما با مردم ، کافی است بخواهید!
✍️ابوذر بابایی‌زاده:
منبع: دریای فرهنگ
کلیک کنید
دیدگاه‌ها
از چی میترسید؟
واقعا نویسنده درست گفت بذارید یه روز مردم خوش باشن
سال گذشته نبود و پنج سال پیش بود.هیچ بی حجابی هم نبود.حالا این مراسمها برگزار نشد،آیا واقعیات جامعه تغییر کرد؟