اما بزرگان و تصمیم گیرندگان شهر خرم آباد و مالکین زمین و ابنیه‌های پادگان ۰۷ گویی این ضرب المثل به گوششان نرسیده است و قصد فروش پادگان را دارند.

پادگان ۰۷ بخشی از هویت تاریخی- جغرافیایی شهر خرم آباد است. بخشی از ابنیه و ساختمان‌های آن هویت تاریخی دارند. این مکان میراث مشترک همه اهالی خرم آباد و بلکه لرستان است. بعد از سال‌ها انتظار این مکان بافت نظامی و محصور را از تن در آورده و قرار است به عنوان بخشی از هویت و بافت شهری خرم اباد جامه جدید بر تن کند.

دلسوزان و دغدغه‌مندان شهر خرم آباد انتظار داشتند با توجه به موقعیت جغرافیایی و نیز سابقه تاریخی این مِلک بخشی از ساختار عمومی و همگانی شهر خرم آباد شود. اهالی خرم آباد توقع داشتند که نهاد‌ها و سازمان‌های مسئول مثل شهرداری و شورای شهر و میراث فرهنگی و معاونت اجتماعی استانداری در یک هماهنگی و تشریک مساعی بخشِ مالکیت نیرو‌های نظامی را تملک کرده و بعنوان عرصه عام جهت ایجاد یک مجتمع تفریحی گردشگری عظیم و ماندگار همانند نقش جهان اصفهان، مجموعه ارگ کریم خان و... مهیا کنند. با توجه به موقعیت مِلک موردنظر که به‌صورت مجزا و از هر طرف دسترسی به خیابان‌های اصلی را دارد ایجاد یک بوستان چند منظوره ملی توسط بسیاری از کارشناسان پیشنهاد شده است.

شوربختانه خبر‌هایی می‌رسد که بخش زیادی از این ملک به‌صورت کاربری مسکونی و تجاری تفکیک شده و در معرض فروش قرار دارد. معلوم نیست که مردم خرم‌آباد چند بار باید از یک سوراخ گزیده شوند تا مسئولین عبرت بگیرند و عرصه‌های تاریخی و عمومی را به عرصه‌های مسکونی و تجاری تغییر کاربری ندهند!

سرنوشت باغ فلاحت پیش چشم ما و همه مردم و مسئولین است. مکانی که می‌توانست با حفظ هویت تاریخی و کاربری خود تکه‌تکه نشود و برای مردم و موقعیت این شهر مفید باشد.

زمین برج‌های دوقلو را که یادتان هست چه سرنوشتی پیدا کرده است. جسارت نباشد اما باید عرض کنم که آن زمین حرام شد. پارچه‌ای بود که بُرِش داده شد اما هیچ‌گاه برای این شهر کت‌وشلوار نشد.

همین پارک صخره‌ای و داستان آن هتل کهن‌سالش باید مو بر تن هر آدم مسئولیت‌شناسی سیخ کند!

آدم هراس می‌کند از اینکه برای ده یا پانزده سال دیگر باید آپارتمان‌های نیمه‌تمام و جرثقیل‌های دُرّ و دراز را بَرِ خیابان انقلاب و بلوار شورا تماشا کند و شاهد ساخت و ساز پاساژ‌های بی‌ریخت و برج‌های بی‌قواره‌ای باشد که جز ترافیک و ازدحام هیچ نفعی برای اهالی این شهر ندارند. تازه این در صورتی است که ساخته شوند چه آن که تجربه تلخ سازه‌های نصف و نیمه پیش روی همه ماست.

به‌عنوان یک شهروند هر چه فکر می‌کنم تکه‌تکه کردن پادگان ۰۷ به‌جز خسران و خسارت چیزی برای خرم‌آباد به دنبال ندارد. نمی‌دانم آن‌ها که حرف از مزایده و مناقصه و فروش و خرید می‌زنند چه فکری کرده‌اند. شاید می‌خواهند با فروش میراث مشترک اهالی خرم‌آباد تراز هزینه و درآمد خود را بالانس کنند. چند ماه حقوق عقب افتاده کارمندانشان را بدهند یا پروژه‌های سه دهه قبل را اجرایی کنند و نام و نشان به هم بزنند. هر کس می‌خواهد  به اقتضای دستگاهش برای خود کلاهی ببافد و پیداست که کسی به فکر کلاه مردم نیست!

هر جور که بفروشند، هر قیمتی که بگذارند، دولاپهنا هم حساب کنند فروش حتا یک متر از این زمین‌ها ضرر خالص است. این معامله هیچ خیری ندارد. چشم همه دلسوزان و دغدغه‌مندان خرم‌آباد دنبال این زمین‌ها است.

من نمی‌دانم چه کسی و چه سازمانی را باید خطاب قرار دهم برای همین می‌گویم ‌ای آنکه دستت می‌رسد کاری بکن...

به‌جای فروش چند قطعه زمین و درآمد چندمیلیاردی برای مدت محدود یک کار خیر ماندگار بکنید. شما که دنبال درآمد هستید از ۰۷ درآمد پایدار طولانی بخواهید. شما که در پی نام و نشان هستید جلوی قَل و پَل کردن ۰۷ را بگیرید و برای خود نام نیک به یادگار بگذارید.

همین امسال و سال دیگر را در نظر نگیرید حداقل به پنجاه سال دیگر فکر کنید و بعد در مورد ۰۷ تصمیم بگیرید.

از همه دلسوزان و دغدغه‌مندان هم انتظار می‌رود که بی‌تفاوت نباشند.

زنجیره انسانی تشکیل دهید. اعلام عام کنید و کمک مالی بخواهید. یک صندوق تشکیل بدهید و هر کس به قدر حتی القوه...

۰۷ از دست برود، آینده خرم‌آباد از دست می‌رود.

از ما گفتن.

 

دیدگاه‌ها