در طول کمتر از یک سال گذشته که بیماری کرونا زندگی هایمان را تحت‌الشعاع قرار داده است و بیشتر ما از نزدیک با این بیماری مواجه شدیم و گاهی هم عزیزانمان را که کرونا مبتلا شدند را از ترس ابتلا خودمان، به حال خودشان رهایشان کردیم و از دور جویای احوال شان بودیم؛ بیش از پیش سختی و قداست کار پرستاران برایمان روشن شد و با دل و جان فهمیدیم که خدمت به یک بیمار فراتر از یک شغل و گرفتن حقوق ماهیانه است تا وقتی در دلمان ایمان به کارمان نداشته باشیم نمی توانیم به هیچ عنوان در آن مفید واقع شویم.

سختی نگه‌داری از مریض، برای کسانی که تجربه‌ای در این باره دارند بر کسی پوشیده نیست! حال، تصور این که پرستاری از یک بیمار، قرار است کار یک عمرت باشد کار را سخت‌تر می‌کند، مگر آن‌که عشقی در میان باشد و آن مریض آن قدر برایت عزیز باشد که حاضر باشی تمام عمرت را صرف خدمت به او کنی. آنچه مسلم است این است که پرستاران فقط و فقط به‌پاس انسانیت شان، شغلی را برای یک عمرشان انتخاب کرده اند که جز عشق و میل برای کمک به هم نوع در طول سالیان طولانی، هیچ انگیزه دیگری نمی‌تواند توان طی نمودن این مسیر را در کالبد آدمی به جریان بیندازد.

 

 آرزو اکبری 25 و چند ماه است که در به شغل پرستاری مشغول است. وی که مسئول بخش سوختگی بیمارستان عشایر خرم‌آباد است به  "یافته" می‌گوید: کار در این بخش به دلیل شدت درد بیماران و پریشانی خانواده هایشان کار بسیار سختی است. وی ادامه می‌دهد: در تمام مدت درمان بیمار علاوه بر آرام کردن فرد تحت درمان، باید خانواده هایشان را هم به آرامش دعوت کنی و هرگونه برخورد تندی از جانب آن‌ها را به پای حال زارشان بگذاری.

اکبری ادامه می‌دهد: بخش سوختگی بیمارستان عشایر خرم‌آباد نخستین جایی بود که به بیماران کرونایی اختصاص یافت. او می‌گوید: در ابتدای شیوع این بیماری، به دلیل ناآگاهی همه ما، اوضاع بسیار سخت بود چراکه نه شیوه درمان مطمئنی داشتیم و نه از عاقبت بیماران اطلاعاتی در دسترس بود.

وی می‌افزاید: در آن روزها، خود افراد مبتلا وقتی تلاش و زحمت کادر درمان را می‌دیدند بسیار از ما تشکر می‌کردند چرا که می‌دیدند که عزیزترین افراد زندگی شان هم نمی‌توانند حتی در کنارشان بمانند چه رسد به رسیدگی به آن‌ها، ولی کادر درمان شجاعانه از هیچ تلاشی برای بهتر شدن حالشان کوتاهی نمی‌کنند.

وی می‌افزاید: روزها و ماه‌های اول شیوع کرونا بدترین روزهای کاریمان بود بعدها که روتین مشخص شد و تا حدودی با شرایط آشنا شدیم اوضاع بهتر شد.

او می‌گوید: در آن روزها بیشتر نگرانی‌مان خانواده هایمان بودند و می‌ترسیدیم که آن‌ها را بیمار کنیم و به دلیل شرایط خانوادگی‌مان همه ما هم نمی‌توانستیم تمام مدت را در بیمارستان یا قرنطینه بگذرانیم.

او اظهار می‌کند: در تمام این مدت تمام نکات ایمنی را رعایت کردم اما با این حال خودم و خانواده‌ام درگیر شدیم اما خوشبختانه به خیر گذشت.

 

اکبری می‌گوید: با وجود چند برابر شدن کارمان، حقوق و مزایای ما تغییری نداشت و در تمام‌روزهایی که بسیاری از ادارات با نصف نیرو و یا یک سوم نیرو کار می کنند و در بعضی شرایط حتی تعطیل هم شدند ما هم چنان بدون تعطیلی و با شرایط سخت‌تر مشغول به کاریم.

وی اظهار می‌کند: در حال حاضر پرداختی‌ها به روز نیستند و مزایا و پاداش های ما سالهاست تغییری نداشته است.

او می‌گوید: بهتر است در این شرایط برای بهتر شدن وضع روحی پرستاران لااقل ساعات کاری شان را کمتر کنند تا اضافه‌کاری برایشان ثبت شود تا شاید دستمزد بیشتری دریافت کنند. او اظهار می‌کند: فقط یک ماه پاداشی نه‌چندان چشمگیر به پرستاران پرداخت کردند.

اکبری می‌گوید: ما در تمام مدتی که لباس ایزوله بر تن داریم حتی نمی‌توانیم یک لیوان آب بخوریم واقعا شرایط سختی داریم.

 

وی در خصوص بدترین اتفاقات این روزها در محل کارش می‌گوید: با توجه به شرایط این بیماری، خیلی وقت‌ها حال بیمار قابل پیش‌بینی نیست در حالی که تصور می‌شود اوضاع آرام است مشکلات خاصی از جمله آمبولی، سکته و... برای بیمار پیش می آید.

او می‌گوید: مرحوم کامران خدایی معاون هلال احمر لرستان از اقوام ما بودند. وی می‌افزاید: در شرایطی که وی حالش رو به بهبود بود حتی با خانواده و اطرافیان هم گپ و گفت داشت به طور ناگهانی آمبولی کرد وبعد از مدت کوتاهی فوت شد.

اکبری می‌گوید: در طول یک سال گذشته از این دست اتفاقات زیاد افتاد و جوانان زیادی در شرایطی که حال مساعدی داشتند جان شان را از دست دادند. او ادامه می‌دهد: تحمل این مسائل برای ما بسیار سنگین است.

 

وی که خودش را عاشق کارش می‌داند در خصوص نحوه انتخاب این شغل می‌گوید: واقعیت این است که من آن زمان‌ها آگاهی زیادی درباره پرستاری نداشتم و فقط به واسطه قبولی‌ام در این رشته در کنکور سراسری به سراغ این کار رفتم.

او ادامه می‌دهد: بعدها رفته‌رفته به این کار علاقه‌مند شدم. وی می‌افزاید: با وجود این که کارم را دوست دارم و وقتی می‌بینم که حال بیماران بهتر می‌شود و من در این بهبودی تأثیرگذارم بسیار احساس خوبی به من دست می دهد به هیچ وجه دوست ندارم که دخترم وارد این کار شود. وی اظهار می‌کند: در تمام سال های گذشته در مهم ترین شرایط زندگی به واسطه کارم نتوانستم در کنار فرزندان و خانواده‌ام باشم و همیشه این مسئله مرا ناراحت می‌کند.

 

مصطفی حسن پور پرستار بیمارستان شهدای عشایر خرم‌آباد در خصوص برخورد مردم با پرستاران به «یافته» می‌گوید: در پروسه درمان مشکلاتی از جمله کنسل شدن یک عمل جراحی، بی‌توجهی یکی از پرستاران بخش به صحبت‌های همراه بیمار یا خود بیمار، تاخیر مامور بیمه، برخورد نامناسب نگهبان درب ورودی، کمبود امکانات و... پیش می آید و گاه مراجعین را به شدت عصبی می‌کند. او ادامه می‌دهد: در مدت 11 سالی که مسئول بخش بوده ام همیشه از همکارانم خواهش میکنم که حال همراهان بیمار را درک کنند و به حرف هایشان توجه کنند. حسن پور اظهار می‌کند: کافی است یک همراه بیمار با مشکلاتی از این دست برخورد کند دیگر تمام تلاش هایی که برای بهبود حال بیمارش انجام شده را نادیده می‌گیرد و همین مسئله باعث می‌شود که رفتار مناسبی با پرستاران نداشته باشد.

او می‌گوید: البته نمی‌توان گفت که همیشه مردم مقصرند چراکه حال مراجعین ما به طور عمده خوب نیست و این شرایط همراهان بیمار را عصبی می‌کند و موجب ایجاد واکنش های نامناسبی می‌شود.

وی معتقد است که یک پرستار به واسطه تجربه و وظیفه‌ای که دارد باید سعی کند که شرایط را آرام کند و به خانواده بیمار اطمینان خاطر دهد که از هیچ تلاشی برای حفظ جان عزیزش کوتاهی نمی‌شود.

حسن پور می گوید: شغل ما استرس بالایی دارد. وی می‌افزاید: شب‌کاری بسیار سخت است و ما ناچاریم د رماه 4 تا 5 شب، در محل خدمتمان بمانیم.

او اظهار می‌کند: چون همسرم هم پرستار است شرایط کاری مرا درک می کند و خوشبختانه با وجود مشکلات و سختی کار، در زندگی شخصی‌ام با هیچ گونه مشکلی مواجه نیستم.

 

حسن پور می گوید: چند وقت پیش، وقتی برای انجام کاری یه بخش مراقبت‌های ویژه رفتم در مدت زمان یک دقیقه دو نفر جلوی چشمانمان جان شان را از دست دادند در آن شرایط، ما نمی‌توانستیم هیچ کاری برای شان انجام دهیم و فقط نظاره‌گر بودیم. او می‌گوید: این اتفاق برایم بسیار سنگین بود و به من فشار روحی بسیاری وارد کرد.

 وی ادامه می‌دهد: چند وقت پیش همراه یکی از بیماران کرونایی که فوت شده بود را در بخش صدور جواز دفن دیدم، فردای آن روز هم باز همان فرد را دیدم، روز بعد هم دوباره وی را در حالی که مشغول گرفتن جواز دفن بود دوباره دیدم، بسیار تعجب کردم و نزدیک رفتم و از او پرسیدم مشکلی پیش‌آمده که در طول سه روز هنوز نتوانسته‌ای جواز دفن را بگیری؟!

او پاسخ داد: که روز اول برای گرفتن جواز دفن دایی، دیروز مادر و امروز مادربزرگم مراجعه کرده ام. وی اظهار کرد: متاسفانه هر سه نفر به خاطر ابتلا به کرونا جان باختند.

 

وی می‌گوید: به خاطر کرونا در حال حاضر هیچ عمل جراحی در بیمارستان انجام نمی‌شود. او ادامه می‌دهد: درگذشته به ازای عمل‌های جراحی، یک کارانه به پرستاران اتاق عمل اختصاص می‌یافت که با وجود کرونا، دیگر خبری از این کارانه نیست.

او می‌گوید: با وجود کرونا هم کارمان زیادتر شده و هم حقوقمان کمتر شده است.

نوروزی که یکی دیگر از پرستاران بیمارستان شهدای عشایر خرم‌آباد است در خصوص نحوه اشتغالش به این کار به «یافته» می‌گوید: من به صورت کاملا اتفاقی وارد این حرفه شدم. وی از نوع قضاوت برخی افراد جامعه در مورد این حرفه گلایه دارد و می‌گوید: برخی افراد به دلیل نداشتن آگاهی از روند و سیر درمان، برخوردهای نامناسبی با ما دارند که این نوع حرکات، خستگی کار را بر جانمان باقی می‌گذارد.

او امیدوار است که روزی فرابرسد که پرستاران باوجود سختی کار و زحمات بی‌وقفه شان از شان واقعی خود در جامعه برخوردار باشند و مشکلات مالی سد راه خدمت بهترشان نباشد.

 

در شرایطی که کرونا امان همه را بریده، پرستاران بیش از سایر اقشار درگیر خسته اند و نیازمند تامین و تغذیه روحی برای جان گرفتن دوباره شان برای خدمت به مردم هستند لذا انتظار می‌رود که مسئولان امر با در نظر تمهیداتی شرایطی را فراهم آورند که این عزیزان بتوانند لا اقل درگیر مسائل معیشتی خود نباشند و با گرفتن پاداش و اضافه‌کار، خستگی از جانشان به در آید هرچند این همه تلاش شبانه‌روزی و آسیب‌های روحی متحمل شده این افراد در طول حدود یک سال گذشته برای مقابله با کرونا با دریافت پولی که حق مسلم شان است جبران نمی شود هم چنین از مردم انتظار می‌رود با قدردانی و رفتار مناسب با پرستاران و احترام به نظر و نوع برخوردشان، زمینه آرامش فکری را برای خدمت بهترشان فراهم آورند.

 

 

 

دیدگاه‌ها