در فضای خبری کشور، خبر شهادت پزشک نیکوکار، زنده‌یاد دکتر محمد آقایی‌میبدی (شهید مدافع سلامت) به سرعت منعکس شد.
پزشکی که از بیمارانش فقط 500 تومان حق ویزیت دریافت می‌کرد (استان یزد) و حالا به علت ابتلا به بیماری کرونا، جان خویش را از دست داده است.
نام او همواره در انسانیت و انسان‌بودن، نزد جامعه، جاویدان است.
استاد یکه‌تاز سخن، شعر و ادب فارسی، سعدی شیرازی می‌فرماید:
«سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز/ مرده آن است که نامش به نکویی نبرند».
وقتی خبر درگذشت این پزشک مردم‌دار، اخلاق‌مدار و نیکوکار محبوب مردم را شنیدم خود به خود به یاد پزشک منطقه خودمان، زنده‌یاد دکتر هوشنگ اعظمی‌لرستانی (از ایل بیرانوند) افتادم.
او نیز سال‌ها پیش (دوران قبل از انقلاب) رفت ولی نام این پزشک مردم‌دار نیز تاکنون در بین مردم، باقی مانده است (مرد نکونام نمیرد هرگز).
زنده‌یاد دکتر هوشنگ اعظمی لرستانی نیز به صورت پیوسته و مداوم به بیماران کمک می‌کرد و خاطرات بیمارانی که به او مراجعه می‌کردند هنوز که هنوز است بر سر زبان مردم استان لرستان است.
اینگونه پزشکان، پزشکی را یک هدف نمی‌دانند بلکه یک ابزار می‌دانند؛ یک ابزار، یک علم، یک عقلانیت تکنولوژیک و دانشی برای هدفی دیگر؛ آن هدف، نوع‌دوستی و خدمت به بشر است.
مهم این است که به بشر خدمت کرد و مهم این است که بشر، رشد و تعالی و کمال داشته باشد.
مهم، از نگاه اینگونه پزشکان، فقط درآمدزایی فردی نیست؛ بلکه جامعه‌محوری و ارتقای خدمت به اجتماع، مبنای رفتار شغلی است.
در اینجاست که منافع اجتماعی بر منافع فردی، ارجحیت می‌یابد؛ در اینجاست که جامعه و اجتماع، مهم‌ترین از فردیت می‌شود.
✍️ شهرام شرفی
توجه: هرگونه استفاده از مطلب با ذکر منبع و نام نویسنده، نشانه‌ی احترام شما به تلاش فرهنگی آن‌ها است.
کلیک کنید
دیدگاه‌ها