شهرامی شرفی: این موضوع کاملاً طبیعی است که کاندیداهای مختلف انتخاباتها از جمله انتخابات مجلس، روشهای متنوعی برای تبلیغات دارند.
مثلاً یک کاندیدا میآید یک کاغذ در دست میگیرد و کوچه و خیابان شهر را طی میکند و از شهروندان تقاضا میکند به او رأی بدهد؛ یک نفر دیگر ممکن است از روش «تبلیغات بدن» استفاده کند و مثلاً بدن خود یا اطرافیان را به مدت چند دقیقه یا چند ساعت در زیر برف در فصل زمستان قرار دهد؛ کاندیدای دیگر ممکن است از روش کارونال های انتخاباتی خیابانی، بهره ببرد؛ شخص دیگری احتمال دارد به روش سنتی و خانه به خانه رفتن، متوسل بشود و سایر روشها ـ برخی روشها جدید هستند ـ که در روشسنجی تبلیغات و اطلاعرسانی، وجود دارند.
اینها همگی، در روششناسی تبلیغات انتخاباتی، وجود دارند و چهبسا برخی از این روشها خلاقانه هم باشند؛ مثلاً یک نفر بیاید و روش تبلیغاتیاش، روی دو دست راهرفتن به طول 200 متر باشد و سایر روشها همچون گفتن اینکه: بیایید و پرواز مرا با پاراگلایدر در فلان منطقه تماشا کنید و سایر روشها.
اما موضوع اصلی، خلاقیت در تبلیغات انتخاباتی نیست؛ بلکه موضوع اصلی این است که برای مثال: روی دو دست راه رفتن به مدت چند دقیقه، به معنی داشتن برنامه برای توسعه محلی، منطقهای، استانی و ملی است؟
اگر شخصی در روش تبلیغاتش، روی دو دست راه برود تا مردم تماشا کنند ولی برنامهای برای ارتقای شاخصهای توسعه در چارچوب وظایف مجلس، نداشته باشد آیا صرف یک روش نو در تبلیغات برای رأی دادن به او کفایت میکند؟
یا اینکه اصل موضوع، برنامه محوری کاندیداست؟
به دیگر سخن، به جای اینکه صرفاً به جنبههای جلبتوجه و روشهای تبلیغات و اطلاعرسانی توجه کنیم باید به این موضوع توجه کنیم که کاندیداها تا چه سطحی دارای برنامه برای مثلاً کاهش نرخ بیکاری در استان لرستان هستند؟
یا اینکه کاندیدای مربوطه تا چه سطحی دارای تجربه و توانمندی کاری موفق مدیریتی در گذشته بوده است؟
برنامههای کاندیدا برای ارتقای شاخصهای مختلف توسعه محلی و استانی چیست؟
توسعه ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دارد.
برنامههای یک کاندیدا در این رابطه چیست؟
این نکته ضرورت دارد که به جای اینکه به روشهای تبلیغات و جذابیت این روشها، نگاه کرده و تمرکز کنیم باید روی سطح مطالبهگری و سنجش توانمندیهای کاندیداها در ارائه برنامههای مصداقی و قابلاجرای کارشناسی برای توسعه پایدار، توجه کنیم.
دیدگاهها