مرگ، یکی از تلخ‌ترین حوادث روزمره می‌باشد که گریزی از آن نیست و پس از سال‌ها حیات در این دنیای فانی رجعت به سوی خداوند مانا در پرونده همه ما ثبت شده است.
در اینجا نه قصد آن داریم که از کوله‌بار و توشه همراه برای سفر ابدی سخن بگوییم و نه می‌خواهیم میزان رضایت خالق و خلق را از حیات خود بیان کنیم، اما آنچه مسلم است امروز رسومات و آداب غلط در برگزاری مراسم اموات به معضلی مبدل و موجبات اعتراضات بسیاری را فراهم نموده است.
امروزه به‌رغم نیاز مبرم بشر به آسایش و آرامش متأسفانه آلودگی‌های صوتی ناشی از زندگی ماشینی این خواسته را با خدشه مواجه نموده است که از آن گریزی نیست و آلودگی‌های صوتی ناشی از صدای ناهنجار بلندگوهای فروشندگان سیار و خریداران نان خشک و ضایعات و مداحان مراسم اموات و ... نیز مزید بر علت شده تا ساکنان این شهر حتی در خانه خویش امنیت روانی و آسایش و آرامش نداشته باشند.به‌راستی چه زمان می‌خواهیم دست از آداب‌ورسوم غلط برداریم؟
آیا چنانچه صدای بلندگوها بلندتر و نوای نی شیواتر و سفره‌ها غذا طولانی و رنگین‌تر باشد بر بزرگی و عظمت اموات افزوده خواهد شد و بازماندگان در مقابل خلق به پاسداشت مقام متوفی شهره و گرامی‌تر می‌شوند!
امواتی که دستشان از این دنیا کوتاه و حاضر نیستند مراسم ترحیم آن‌ها موجب سلب آسایش همسایه و ساکنان این شهر شود و چنانچه یارای فریاد زدن بود یقیناً اطرافیان را نهی می‌کردند و متأسفانه برخی بازماندگان نیز گرفتار چشم و هم‌چشمی شده و در انجام سنن غلط چنان غرق می‌شوند که از اصل مهم احترام به حقوق مردم و حق‌الناس غافل می‌شوند و جالب اینکه بعضاً در خاتمه مراسم حلالیت برای سال‌ها حیات و مراودات و دیون مرحوم از مردم طلب می‌کنند در حالی که مراسم او را به‌گونه‌ای برگزار می‌نمایند که موجب سلب آرامش همین مردم و حق‌الناس می‌شود!
بی‌شک در این شرایط علاوه بر مردم مداحان نقش تأثیرگذاری در رفع این معضل دارند، بارها کانون مداحان بیانیه داده و ایجاد آلودگی صوتی در مراسم اموات را تقبیح نموده است، اما متأسفانه برخی مداحان به خاطر دریافت مبلغی تمام موازین و چارچوب‌های اخلاقی و قانونی را زیر پا گذاشته و به ساز بازماندگان متوفی می‌رقصند و حتی مشاهده‌شده که برخی چنان در وصف اموات مدح و ثنا نموده و القاب و اوصافی به او می‌بخشند که بازماندگان هم حیرت نموده‌اند، در حالی که در این شهر کوچک که همگان بر اصالت و پیشینه یکدیگر اشراف دارند بیان القاب و اوصاف ناچسب بیشتر مورد تمسخر واقع خواهد شد و در حقیقت برخی از ما با پرداخت پول به این‌گونه مداحان موجبات استهزاء خود را فراهم می‌کنیم.
به‌راستی کسانیکه در سطح شهر با بلندگوهای گوش‌خراش اموات را تا آرامگاه ابدی مشایعت می‌کنند، آیا تاکنون با خود اندیشیده‌اند که شاهدان این کارناوال‌ها چه قضاوتی می‌کنند و آیا این عمل شما را به نیکی یاد می‌کنند؟!
آیا لحظه‌ای با خود تأمل نکرده‌اید که ساکنان و رهگذران خیابان‌های مسیر مشایعت چه گناهی مرتکب شده‌اند که باید با صدای بلندگوها مورد آزار و اذیت قرار گیرند؟!
از سفره‌های شام و ناهار و ریخت‌وپاش‌ها در این شرایط نامساعد اقتصادی که هیچ دردی از اموات دوا نخواهد کرد هیچ نمی‌گوییم که یقیناً این سفره‌ها و ازدحام و بلندگو و مداح‌های میلیونی و نوای نی و... ضامن عزت و سربلندی آدمی نیست و نبودشان نیز هیچ انسانی را بی‌عزت نکرده است و باور ما اگر مسلمان هستیم و به کلام وحی ایمان‌داریم «تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ» ۱ می‌باشد؛ اما دریغا که بعضاً نوای نی و آلات موسیقی در مساجد ما جای قرائت قرآن را گرفته است!
بیاییم با احترام به حقوق مردم برای خود عزت و بزرگی و برای امواتمان آمرزش طلب کنیم.
1 سوره آلا عمران آیه ۲۶
عباس شاه علی
توجه: هرگونه استفاده از مطلب با ذکر منبع، نشانه‌ی احترام شما به تلاش نویسنده است.
کلیک کنید
دیدگاه‌ها
آقا و خدا که وه ایی چییا و تعداد بلندگو و قارنن زیاد کسی میره بهشت و ...
لطفا رعایت مردم بکیم که حداقل لعنت بی سی امواتمو نروعه