حامد احمدی‌راد در صفحه اینستاگرام خود نوشت:

دنیا کوچک است؛ کوچک‌تر از آن چیزی است که ما بزرگ می‌بینیمش؛ آن‌قدر کوچک که برای انسان‌های بزرگ؛ قفس است؛ و رهایی از این دنیای کوچک برایشان بهترین آرزوست.

خرم‌آباد شهر همیشه در قفس، همان دیار مفلوک من؛ چیزی برای قد علم کردن در برابر سرزمین‌های آباد ندارد. نه اقتصاد خرمی و نه صنعت آبادی! هیچ‌چیز برای سینه ستبر کردن مردمانش ندارد؛ جز یک چیز و آن هم سروهای سربلند فرهنگ؛ سروهایی که سایه‌شان تا ابد مستدام خواهد ماند. سروهایی که آسمان‌خراش‌های شهرمان هستند...

افسوس و صد افسوس که آسمان‌خراش‌های فرهنگ قربانی دو چیز شده‌اند؛ اول حسادت کسانی که چشمشان را همیشه در برابر این عظمت‌ها می‌بندند و چاک دهان می‌کشند و دوم کسانی که در ظاهر می‌پرستند و در پس پرده برای کُشتن، کفش نابودی فرهنگ می‌پوشند.

آسمان‌خراش‌های فرهنگی شهرم دو راه بیشتر ندارند اول آنکه همچون استاد ایرج کاظمی در دیارشان بمانند و هر لحظه در انتظار زلزله‌های مخرب دوستان دشمن نما و دشمنان دوست‌نما باشند و هر دم تا زمان پرواز ابدی پس‌لرزه را تحمل کنند و یا آنکه همچون استاد شهیدی و زرین‌کوب و...رخت هجرت به تن کنند و دیار غربت را برگزینند. در غربت آبادگر دیگر بلاد شوند و سایه‌سر دیگران ...

آن‌کس که در سرزمینش ماند و هزار طعن ماندن به تن خرید، سرانجام مسافر همان‌جایی خواهد شد که دیگری در غربت سپری کرد. آری هر دو روزی به‌حکم بی‌بازگشت مرگ باید از این دنیا رخت بربندند؛ اما آنکه در سرزمینش ماند و در آنجا آرامید همیشگی‌تر است؛ چون سنگ‌قبری که سند شش‌دانگ فرهنگ است را در زادبومشان ثبت می‌کنند.

باید به احترام بزرگ‌مردان فرهنگی لرستان که خودشان را خیرات لم‌یزرعی کردند که فقط اسم خرمی و آبادی دارد تمام‌قد ایستاد.

باید به احترام ادیب شیرین‌سخن، معلم اخلاق و مرد فرهنگ لرستان استاد ایرج کاظمی که خودش را برای همیشه‌ی تاریخ وقف این دیار کرد تمام‌قد ایستاد.

باید در برابر این فرهیخته‌ی دوران که اگر با این استعداد و خلق‌وخوی نیک فقط بخش کوچکی از توان خود را در خارج از لرستان صرف می‌کرد و اعتباری صدچندان به دست می‌آورد سر تعظیم فرود آورد.

روحش جاودان و نامش برای همیشه ماندگار خواهد ماند.

 

دیدگاه‌ها