حقیقت اینست که ما ایرانی ها ارزشی برای جانمان قائل نیستیم والا این همه زلزله میاد و این همه صحنه دلخراش را می بینیم باز هم شب را در ساختمان غیر ایمن صبح می کنیم انگار هرچه می بینیم رویا است و واقعیت ندارد فقط روزی به نتیجه می رسیم که زیر آوار گیر کردیم و درخواست کمک می کنیم این همه خانه های گلی در ایران که مردم در آنها زندگی می کنند نشان دهنده این ادعاست وگر نه آدم عاقل حتی یک لحظه هم نباید درنگ کند و محل سکونت خود را باید ایمن کند ولی کدام گوش شنوا چند روز دیگر همه این صداها خاموش می شود و کسی راجع به زلزله چیزی نمی گوید و منتظر می شویم تا استانی دیگر خراب شود و دوبار روز از نو و روزی از نو خلاصه کلام برای خودمان و جانمان ارزشی قائل نیستیم و به نوعی می توان گفت خودکشی دسته جمعی می کنیم