ما بالاخره متوجه نشدیم این چه ماگلومانیای فرهنگی است که همه دوست دارند راجع به مسائلی که از آن‌ها سر در نمی‌آورند نظر بدهند؟! اصلاً ما نفهمیدیم مملکتی که سرانه مطالعه‌اش ۲ دقیقه است، چطور این همه «روشنفکر» یا به قول خسرو معتضد «انتلکتوئل» دارد!

آمار سرانه مطالعه فیک است؟! مردم یواشکی کتاب می‌خوانند و مسئولان خبر ندارند؟! مافیای روشنفکری زورش زیاد است و آمار‌ها را دستکاری می‌کند؟! خلاصه یک جای کار می‌لنگد. الان هم یک عده روشنفکرنما عجالتاً بند کرده‌اند به شغل مدیران و مسئولان دولتی که چرا بدون تخصص وارد حوزه‌های تخصصی می‌شوند؟ چرا برخی مدیران بازنشسته نمی‌شوند؟! چرا با مدیران ناکارآمد برخورد نمی‌شود؟! و قس علی هذا....

غافل از اینکه در دنیای امروز اساساً شغل سرگرمی محسوب می‌شود و این خود روشنفکر بینی علمی - کاربراتوری ما باعث تشویش اذهان عمومی و خصوصی شده است.

باور بفرمائید اگر قدیمی‌ها میدانستند «راز موفقیت آن است که شغل‌مان را جزء سرگرمی‌های خویش قرار دهیم»، نه خودشان را اذیت می‌کردند نه ما را آلاخون والاخون می‌کردند که «برو کار می‌کن مگو چیست کار» نمی‌دونم « کار نیکو کردن از پر کردن است»، «کار جوهر مرد است» و این جور داستان‌ها...

البته این جمله را خدابیامرز «مارک تواین» نویسنده و طنز پرداز آمریکایی افاضات کرده که عالم و آدم خبر دارند که این بنده خدا آدم شوخ طبعی بوده ولی چه کنیم که خیلی از مدیران و مسئولان ما این رویکرد را کاملاً جدی گرفته‌اند و نصب العین قرار داده‌اند و هر پستی که به آن‌ها تعارف می‌شود، برای سرگرمی که شده کادو را وا نکرده می‌پذیرند! کوه ابو قبیس را نمی‌خواهند جابجا کنند، چهار تا امضاء دیگر این همه دادار دودور ندارد! هدف سرگرمی و دور هم بودن است که محقق می‌شود! سرگرمی که هم خودتان بهتر از حقیر در جریان هستید، لاکردار نه تنها هدف غایی ندارد، بلکه با رسیدن به نقطه هدف، تازه هدف دیگری آغاز می‌شود!

مثلاً بعد از اینکه حوصله‌تان از مدیریت در صدا و سیما، سازمان اوقاف، فضای مجازی، بنیاد غرب‌شناسی و فروشگاه شهروند سر رفت می‌توانید با هولدینگ خلیج فارس خودتان را سرگرم کنید! یا مثل آن ۶۰ نماینده بعد از اتمام دوره نمایندگی، مستقیم از بهارستان به وزارت نفت بروید و میز بازی را آنجا بچینید... اصلاً هم نگران قانون بازنشستگی، سن و سال، تخصص، مدرک تحصیلی و... نباشید چرا که وقتی پای سرگرمی و بازی در میان باشد دیگر این سوسول بازی‌ها معنا نخواهند داشت و اساساً سرگرمی قواعد خاص خودش را دارد!

حالا این لابلا اگر خدای ناکرده دکلی گم شد، جکت (تأسیسات حفاری در دریا) ۴۰ میلیون دلاری در آب غرق شد، پراید ۲۰۰ میلیون تومان شد، ۵۰ تا ماشین به هم خوردند و کیسه هوای هیچکدام باز نشد و... خیالی نیست و کسی با شما کاری ندارد؛ حتی اگر رنگ بورس مثل لباس شمر ملعون شود و میلیون‌ها نفر سرمایه‌شان را از دست بدهند، شما خیال‌تان راحت است که پاداش ۹۱۰ میلیونی‌تان برقرار است و مو لای شکافش نمی‌رود!

 تازه حقوق‌های نجومی، پاداش‌های میلیاردی، امضای‌های طلایی، وام‌های آنچنانی و... هم تا دلتان بخواهد در این سرگرمی‌ها پیدا می‌شود! در ضمن برای اینکه این روند لذت بخش‌تر باشد و خدای ناکرده حوصله‌تان سر نرود، می‌توانید در و همسایه و فک و‌فامیل را هم دور هم جمع کنید تا علاوه بر ایجاد جو صمیمی و دوستانه، از تجارب و تخصص آن‌ها نیز بهره‌مند شوید!

دیدگاه‌ها