موزه‌ی سیل: به قلم علی زیودار
1ـ ملت ما حافظه‌ی تاریخی ندارد. زود همه چیز را فراموش می‌کنیم و دوباره قدم در راه‌هایی می‌گذاریم که پیش‌تر گذاشته‌ایم و به بن‌بست خورده‌ایم. دلیل گنگ بودن حافظه‌ی تاریخی ما فقدان فرهنگ آرشیو سازی است. ما یاد نگرفته‌ایم از وقایع تاریخ که بر ما رفته آرشیو بسازیم. اگر از سیل اخیر نیز آرشیو نسازیم دیر نیست که آن را فراموش کنیم و دوباره خانه‌هایمان را در حریم رودخانه و مسیل‌ها بسازیم و احتمالاً دوباره اسیر سیلاب شویم. سیل را باید به یک فرصت اقتصادی برای لرستان و پل‌دختر تبدیل کنیم.
2 ـ پل‌دختر تا همین پنج سال پیش در مسیر راه ترانزیت مرکز به جنوب کشور بود. با افتتاح آزادراه خرم‌آباد به پل زال و انتقال بار اصلی ترافیک به این آزادراه، پل‌دختر عملاً در چپ‌راه قرار گرفت و اقتصاد این شهرستان دچار رکود و سفره‌ی مردم آن کوچک‌تر شد. این مسأله عملاً حتی نام پل‌دختر را در اذهان ایرانیان کم‌رنگ ساخت، شهری که در زمان هشت سال دفاع مقدس یکی از اصلی‌ترین قدمگاه‌های رزمندگان ما بود. سیل فروردین 98 دوباره نام بلند پل‌دختر را ورد زبان‌ها ساخت و باز هم مردم ایران و حتی جهانیان بارها و بارها و بارها نام این شهر تاریخی و ریشه‌دار را شنیدند، بر زبان آوردند و برای ویرانی خانه‌های آن دل سوزاندند.
3 ـ هیروشیما یکی از شهرهای صنعتی ژاپن بود که اقتصاد آن بر تولید و صنعت می‌چرخید تا این‌که در جنگ جهانی دوم بمب اتمی امریکا آن را عملاً با خاک یکسان کرد. امروزه مردم دنیا هیروشیما را نه با تولید و صنعت، نه با بمب اتمی بلکه با موزه‌ی صلح‌اش می‌شناسند. اقتصاد هیروشیما امروزه بر گردشگری بنا شده است. این مهم به دلیل آینده‌نگری ژاپنی اتفاق افتاده است. یک ساختمان گنبدی شکل که از بمب اتمی تا حدودی جان سالم به در برده و سرپا مانده به عنوان نماد آن واقعه‌ی تاریخی به همان صورت حفظ شده و در کنار آن یک پارک عظیم و یک ساختمان بزرگ برای احداث «موزه‌ی صلح» بنا شده و این مکان در عصر ما به قلب اقتصادی هیروشیما تبدیل شده است. حتی آن ساختمان مخروبه، همپای تخت جمشید و فلک‌الافلاک در شمار آثار یونسکو ثبت شده است.
4 ـ مسؤولان ما علاوه بر کمک‌های کوتاه‌مدت باید به فکر آینده‌ی اقتصاد و معیشت مردم پل‌دختر باشند. این شهر ظرفیت تاریخی بزرگی از هزاران سال قبل دارد و می‌تواند به یکی از قطب‌های گردشگری ایران تبدیل شود. پیشنهاد می‌کنم بخش‌هایی از مناطق آسیب دیده از سیل و برخی ساختمان‌های نیمه مخروبه از این بلای طبیعی را خریداری کنند و با ایجاد بناهای جدید و احداث یک پارک بزرگ در حاشیه‌ی امن رودخانه، اقدام به احداث «موزه‌ی سیل» نمایند. ایجاد موزه‌ی سیل با حفظ چند خانه‌ی آسیب‌دیده از سیل برای ما و نسل‌های آینده حافظه‌ی تاریخی خواهد ساخت تا باز هم دچار چنین خسارت‌هایی نشویم و در عین حال سیل را به یک فرصت اقتصادی و فرهنگی برای پل‌دختر تبدیل کنیم و اقتصاد این شهر را از رکود نجات دهیم.
5 ـ میراث فرهنگی به میدان بیاید و برای این اقدام بزرگ آستین بالا بزند. کوتاهی پذیرفته نیست.
کلیک کنید
دیدگاه‌ها
احسنت واقعأ نکته عالی بود امیدوارم مردم و مسئولان استقبال جدی کنند