چو باد خزان است و ما همچو برگ

 

 

بسیار متأسفم دوست عزیز و هنرمند یگانه، " جمشید عندلیبی " در ناباوری، از این جهان برفت و همه دوستان و عزیزان خود را در ماتمی عمیق به سوگ نشاند.

جمشید از کودکی در سرزمین شعر و موسیقی و شقایق با موسیقی بزرگانی همچون: سید علی اصغر کردستانی، حسن کامکار و حسن زیرک بزرگ شد و با موسیقی، ردیف دستگاهی در دانشگاه تهران، دانش بزرگسالی خود را به کمال رساند.

نی نوازی او، آنچنان با جسم و جانش آمیخته شد که بی اغراق، کمتر نوازنده‌ای از نسل های بعد از خود را می‌توان یافت که تحت تأثیر تکنیک و احساس او قرار نگرفته باشد.

در اثر ماندگار استاد حسین علیزاده، چنان پُرتوان و پُراحساس نواخته است که گوئی نوازنده و آهنگساز یکی است. شاید او بدان جهت به این جهان آمد تا فقط همین یک کار را انجام دهد و برود.

من هرگز چشمان پُر نور و پُر شوق او را در آموختن و نواختن فراموش نخواهم کرد و برای همیشه صدای نجیب او که لهجه کُردی داشت و حضور پُررنگش در کانون چاووش را به یاد خواهم داشت.

بعد از بسته شدن کانون چاووش و پراکنده شدن و مهاجرت بسیاری از دوستان، سکوت و حیرتی فراموش نشدنی بطور عموم بر جامعه موسیقی و بطور اخص بر اندیشه تک تک اعضاء کانون چاووش حاکم بود.

اگر اشتباه نکنم در سالهای 69 و 70 مثل بقیه اعضاء چاووش که بصورت انفرادی به فعالیت خود ادامه دادند؛ من و جمشید هم تصمیم گرفتیم ردیف‌های میرزاعبدالله را، او با ساز نِی و من با کمانچه ضبط کنیم. به همین دلیل برای صحت و درستیِ اجرا، چندین بار با ماشین ژیان جمشید، رفتیم به محضر استاد مجید کیانی در شهرک چشمه تهران.

شوق نواختن و انگیزه قوی او برای انتقال گوشه‌های ردیف سازی تار و سه تار میرزاعبدالله برای ساز نِی ستودنی بود. لحظات و گفتگوهای پُرامیدی که در کنار هم بودیم، از یادگارهای جمشید است که با سکوت آن زمان و سکوت ابدی این زمان، مثل داغی فراموش نشدنی در جان من خواهد ماند.

به خانِدان عزیز و هنرمند جمشید عندلیبی صمیمانه تسلیت می‌گویم؛ صبوری و پذیرش برای همه آنان آرزومندم.

به همه مردم ایران، خصوصأ مردم هنردوست و سرفراز سنندجِ کردستان تسلیت می‌گویم.

به همه دوستان و همراهان جمشید عندلیبی که دوران پُر فراز و نشیبی را در کنار هم در چاووش با سربلندی گذراندیم، صمیمانه تسلیت می‌گویم.

 

🔹بدرود ای عزیز خوش سیما و خوش نوازِ عرصه موسیقی

🔹بدرود ای رود جاری نغمات موسیقی کُردی و دستگاهی

🔹بدرود ای گنجینه صوت و شیدائی

بدرود

بدرود

 

 📝علی اکبر شکارچی

16 اسفند 1402


                                                                *************************************

جمشید عندلیبی، نوازنده عرصه نی نوازی ۱۵ اسفندماه در ۶۶ سالگی براثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت.

عندلیبی فقید از جمله نوازندگان شناخته شده نی نوازی بود که نواختن ساز نی را ابتدا بدون استاد فرا گرفت و سپس با حضور در دانشگاه تهران و آشنایی با حسین عمومی به ادامه فراگیری تکنیک‌های این ساز پرداخت. 

او ردیف موسیقی ایرانی را نزد هنرمندانی همچون چون نصرالله ناصح پور، نورعلی برومند و محمدرضا لطفی فرا گرفت و در سال ۱۳۶۰ بود که برای تکمیل تکنیک‌های پیشرفته نوازندگی نی به نزد حسن کسایی در اصفهان رفت.

این هنرمند فقید موسیقی ایرانی در طول زندگی خود علاوه برتولید چندین اثر موسیقایی در پروژه‌هایی مانند «بیداد»، «نوا»، «دستان»، «دود عود»، «آسمان عشق»، «یاد ایام»، «رسوای دل»، «پیام نسیم»، «دل مجنون»، «سروچمان» همکاری داشته است. او علاوه بر نوازندگی در کار آهنگسازی هم فعال بود و آلبوم‌های «میهمان تو»، «پاییز نیزار» و «مونس جان» از فعالیت‌های او در زمینه آهنگسازی است.

عندلیبی قطعات ابوالحسن صبا را با نی و به صورت ردیف آموزشی تنظیم و نواخته‌ است. این در حالی است که تک نوازی نی پروژه ماندگار «نی نوا» اثر حسین علیزاده هم به عهده مرحوم عندلیبی بوده که بسیاری از مخاطبان موسیقی این هنرمند را با چنین اثر معتبری می‌شناسند.

موسیقی «نی نوا» از جمله ملودی‌های معتبر و ارزشمند تاریخ موسیقی ایران زمین است که به واسطه حضور هنرمندانی چون حسین علیزاده با خلاقیت و استادی منحصر به فرد و جمشید عندلیبی با تک نوازی سحرانگیزی که در حوزه نی نوازی انجام داده و همچنین جمعی دیگر از نوازندگان شاخص موسیقی کشورمان توانست جایگاه رفیعی میان مخاطبان پیدا کند.

دیدگاه‌ها