افسوس که شهرداری یا شورای شهر ما در قبال تلاشگران عرصه فرهنگ این شهر منفعل بوده و هیچ ذوق و ابتکاری برای قدردانی از امثال این مرحوم ندارند . البته چندی است با برگزاری چند جلسه به اسم هم اندیشی با انجمنهای مردم نهاد به صورت گزینشی و معمولا جهت پیشبرد اهداف خود برگزار می کنند و فکر می کنند کار فرهنگی و تعامل و تقدیر یعنی این

روحش شاد. مرد دوست داشتنی ، مردم دار و با معرفتی بود. فقدان این عزیز واقعا محسوس است.
انا لله و انا الیه راجعون.
از همکاران

روح پرفتوحش قرین رحمت الهی. یادش همیشه در دل ماست.

یک سال از سفر بی بازگشت یار عزیزمان مرحوم سیدمحسن رشید الاسلامی گذشت. رفیق شفیق و همکار صدیقی که سالهای حضورش در وزارت امور خارجه مشحون از شور و اشتیاق به کار و رفتارش حاکی از رعایت ادب و اخلاق، همراه با حسن خلق و گشاده رویی بود.
او با فروتنی بذر امید می کاشت و بر لبان همکارانش لبخند می نشاند. معرفت و پایداریش در رفاقت زبانزد خاص و عام و نقش صورت خندانش همچنان بر لوح جان دوستانش حک شده است. نه شرایط سخت کاری و نه حتی آگاهی از فرجام بیماری لاعلاجی که داشت نتوانست تا آخرین لحظات عمر کوتاهش خللی در روحیه شاد و خصلت بذله گوئی او وارد کند. براستی:
گنج زری بود در این خاکدان
کو دو جهان را به جُوی می شمرد

اینک که حسرت گردآمدن بر مزار آن فقید سعید و ابراز همدردی با همسر گرامی و دو فرزند برومندش، اندوه فراق آن یار سفر کرده را دو چندان نموده، یاد و خاطره او را گرامی داشته و بار دیگر همراه و همدل با خانواده داغدارش، فاتحه ای نثار روح بلند سید محسن عزیز کرده و بر روان پاکش صلوات هدیه می کنیم.
مجموعه یاران
جمعی از دیپلماتهای ارشد جمهوری اسلامی ایران

محسن رشیدالاسلامی یار دبستان و دبیرستان و دانشگاه و عزیزترین و نزدیک ترین دوست من بود؛ سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی...
خنده به او وامدار است؛ عشق را او به درستی
معنی کرد؛ پشتکار و صداقت و پاکی روح و صافی دل وزلالی محبتش مورد تایید همه کسانی است که حتی یک بار او را دیده بودند؛
نازنینم چه زود رفتی!هیچکس مثل من طعم گذشت و رفاقت تو را نچشیده، و همین مسئولیت مرا در پیشگاه خداوند و خانواده اصیل و مهربانت(همسر و فرزندانت) صدچندان میکند.
به روح بلندت سوگند میخورم پای عهدم بمانم و تاسرحد توان کوچکی همسر و دو یادگا نازنینت را بکنم.
تو را به چهل سال همنشینی و همراهی ؛
تورا به جدّت قسمت میدهم دعایم تا سرشکسته تر از این که هستم،نشوم.
سیراب شده از زلال محبت وبزرگواریت:
جواد...روحت شاد...

با سلام و عرض ادب خدمت برادر بزرگوارم جناب آقای جایدری ،سپاس فراوان از قدر نامه زیبایتان ،۳۲سال با محسن عزیزم زندگی کردم و افتادگی و گذشت سر لوحه زندگیش بود وقتی وبلاگ را درست کرد گفتم چرا اسمت رو نمی نویسی گفتن من برای دل خودم این کار رو انجام میدم نه نمایش و واقعا عشق می ورزید گاها ناراحت می شدم می گفتم این همه وقت میذاری که چی فقط نگاه می کرد و می گفت به عشق تو و همه لرها ،وقتی شروع کرد به نوشتن متون های استاد ایزد پناه و مطرح کردن ایشان و به دنبال آن دوستی با ایشون و هفته ایی دو سه بار گپ زدن با اسکایپ ،یک بار استاد گفتن محسن بیکار بودی منو انداختی سر زبان ها مخصوصا زمان بزرگداشت ایشون یادمه کلی با هم سر متن سخنرانیشان با یکدیگر تبادل نظر کردن ،اونجا استاد گفتن اجازه بده اسمت رو به عنوان لر پژوه بیارم که اجازه ندادند ،محسن به معنای واقعی عاشق لر و لرستان بود و همش می گفت بازنشسته شدم باید بریم خرم آباد زندگی کنیم ولی افسوس که تقدیر چیز دیگری بود ،از تمامی دوستان عزیز که با نوشته هایشان اظهار لطفشان را به محسن عزیزم نشان دادند سپاسگزارم ،