پیک‌های شادی نوروز و ضرورت تکمیل کردن آن در ایام نوروز یکی از بدترین خاطرات خانواده‌ها و دانش آموزان در ایام نوروز بود که باعث تلخ شدن کام خانواده‌ها در پایان تعطیلات می‌شد. پیک‌های نوروزی که با هدف تثبیت یادگیری کودکان و دور نشدن دانش آموزان از مباحث درسی و علمی برای ایام نوروز تهیه و طراحی می‌شد، با توجه به شرایط خاص نوروز، عدم تمرکز و فرصت دانش‌آموز و خانواده، برای تکمیل پیک و بعضاً مشکلات ساختاری و محتوای پیک‌های نوروزی و... سبب شد تا به این برنامه ایرادات فراوانی گرفته شود. در ابتدا سعی شد تا با بومی (محلی- استانی) و مدرسه‌ای کردن پیک‌های نوروزی ایرادات و نواقص آن رفع شود، لیکن ایرادات ساختاری‌تر از آن بود که با این شیوه اصلاحی رفع شود.

 اولین جرقه‌های مخالفت با طرح پیک‌های شادی در سال 1379 زده شده و در همان سال طرح داستان‌نویسی به‌عنوان جایگزین پیک‌های شادی نوروزی مطرح گردیده بود. این مساله اما تا مدت‌ها مسکوت مانده بود، خبر خوش را اما امسال خانم رضوان حکیم زاده معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش به دانش آموزان و بدون شک به خانواده‌ها، متولیان فرهنگی و ناشرین اعلام کرد، طرح جایگزینی پیک‌های شادی نوروزی با طرح داستان‌نویسی و داستان‌گویی و داستان‌سرایی در مدارس.

 خانم حکیم زاده با بیان اینکه هدف از جایگزینی داستان خوانی، متناسب کردن فعالیت‌های عید نوروز، ترویج داستان خوانی، تقویت مهارت‌های گفتاری و شنیداری و تقویت قوه تخیل و خودکفایی هفت و نیم میلیون دانش‌آموز است، افزود: از ویژگی‌های این برنامه می‌توان به‌تناسب این فعالیت‌ها با جنبه‌های رشد عقلانی و عاطفی، ابتکار و مهارت در انجام این تکلیف، خلاقانه بودن، توجه به فرهنگ‌های محلی و... اشاره کرد.

به نظر می‌رسد آسیب شناسی دقیقی از وضعیت دانش آموزان در ایام نوروز صورت گرفته باشد و اینک نوبت به خانواده‌ها و دستگاه‌های فرهنگی مانند کتابخانه‌های عمومی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و... است تا با دعوت و استقبال از دانش آموزان زمینه ارتباط بیشتر این قشر آینده‌ساز را با کتاب و کتاب‌خوانی بیشتر و بیشتر نمایند.

 

دیدگاه‌ها