وحید حاج سعیدی در یادداشتی نوشت: از وزیر بهداشت و درمان و پزشکی پنهان نیست، از شما چه پنهان، این روز‌ها کوچک کردن اعضای بدن برای عده‌ای از نان شب هم واجب‌تر شده و از حالت مُد و چشم هم چشمی خارج و به یک راهبرد تبدیل شده است! از کوچک کردن بینی و شکم و گوش گرفته تا بدنه دولت! در مورد اعضا و جوارح بدن ما به شخصه اطلاعات چندانی نداریم و فقط هر از گاهی می‌بینیم یک عده روی دماغ‌شان چسب چسبانده‌اند و ما متوجه می‌شویم دماغ‌شان را ختنه کرده‌اند ببخشید دماغ‌شان را عمل کرده‌اند؛ ولی در مورد بدنه دولت همه می‌دانیم یکی از راهکار‌های کوچک کردن بدنه دولت و تعدیل اقتصادی، واگذاری بخشی از امورات دولتی به بخش خصوصی است.

احسنت... خدا را شکر همه گوشی‌تان آمد و متوجه شدید که منظورمان کدام بخش از دولت است. به قول شاعر« چه خوش است راز گفتن به حریف نکته سنجی... که سخن نگفته باشی به سخن رسیده باشد! » بله موضوع تیم‌های فوتبال... این موضوع چند سالی است که از سوی دولت در مورد باشگاه‌های دولتی با جدیت(! ) دنبال می‌شود و از سال ۸۴ دولت‌ها سعی دارند تیم‌های فوتبالی را که آویزان بیت المال هستند به بخش خصوصی واگذار کنند. از جمله سریال‌های تکراری سازمان تربیت بدنی هم در ابتدای هر سال، ضایعه یا شایعه یا خبر قطعی واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی است ولی در عمل باز هم چند صد میلیارد تومان از پول زبان بسته بیت المال صرف بازیکنانی می‌شود که آخرین افتخارشان در سطح آسیا و جهان پنالتی گرفته نشده روی دژاگه مقابل آرژانتین و مهار پنالتی رونالدو و برد ولز است و خلاص...

یک زمانی هم استاد عزیز محمدی رئیس لیگ خیلی قاطع فرموده بودند: هر باشگاهی را که خصوصی نشود، از لیگ کنار می‌گذاریم!

البته پیش خودمان بماند الان بعد از گذشت سال‌ها از آن داستان، مسئولین فدراسیون به بچه‌های فیفا گفته‌اند تیم‌های ما به بخش خصوصی واگذار شده‌اند و مدارکش نیز موجود است. حالا دوستان در کنفدراسیون آسیا گز و پسته و قالیچه دوست دارند، یک مسأله شخصی است و ما به خورد و خوراک و علاقه‌مندی‌های افراد کاری نداریم!

سوای داستان واگذاری تیم‌های دولتی به بخش خصوصی، سازمان لیگ هر ساله طی بخشنامه‌ای اسامی تیم‌های بدهکار را اعلام می‌کند و با قاطعیت اعلام می‌کند که تیم‌های بدهکار حق برگزاری مسابقه ندارند که این قصه مثل هر سال، درست در هفته آخر با یک تعهد کتبی و ریش گرو گذاشتن عده‌ای که اصلاً ریش هم ندارند ختم به خیر می‌شود و همه تیم‌ها وارد گود می‌شوند و این گلوله برفی بدهکاری سال به سال بزرگتر و حجیم‌تر می‌شود و چک‌های برگشتی بیشتر. فقط یک نکته برای ما لاینحل باقی مانده که این تیم‌هایی که نه در آمد دارند، نه سود و نه زمین برای تمرین؛ کلی هم به در و همسایه و هتل و مسافرخانه بدهکار هستند و به قول برخی دوستان سالهاست آویزان بیت المال و بودجه دولت، چطور قرار است به بخش خصوصی واگذار شوند؟! اصولاً کدام شیر پاک خورده‌ای ( شاید هم دامداران یا میهن خورده) حاضر است بابت این تیم‌های بدهکار پول بدهد؟! گفته‌اند پول علف خرس است ولی هنوز اینقدر هم بی‌مقدار نشده که یک آدم عاقل چند میلیارد هزینه بازیکنانی کند که بسته پیشنهادی

برخی از آن‌ها برای عقد قرارداد از بسته‌های پیشنهادی ۵+ ۱همپیچیده‌تر و پُر و پیمان‌تر و حرف و حدیث پشت سرشان هم از حواشی كتاب «سیبویه سلیمان العیونی» بیشتر است؟!

 

دیدگاه‌ها