یکم:
یک بلیّه هم باید باشد به نامِ "وجدان درون!". کسی را با تهمتی به لجن بکشی، اعصاب‌اش را خط‌خطی‌ کنی، فریاد بگیرید بگیرید سردهی که هرچه زودتر دربندش نمایید، مبادا فرار کند و بعد مودب‌نما بایستی به تماشای خشم‌اش که اِوا! چقدر حیف! اشتباه شد!

دوم:
‏رسانه‌های زرد و رپرتاژبگیران چه تهمت‌ها که نزدند! طبعا دست او هم برای شکایت به جایی بند نیست. آخر از همه‌ی شهر که نمی‌شود شکایت کرد. زرد و رند بودن هم یک کم اخلاق می‌خواهد. اخلاق اجتماعی را نمی‌گویم، اخلاق حرفه‌ای؛

سه:
‏نگارنده البته نه ارادتی به مشی سیاسی آقای مرادپور دارد و نه روش او را -در کوچ به دولت بی‌تدبیر و ناامید- ذره‌ای می‌پسندد. امّا یک‌لحظه خودش را گذاشته جای او وقتی با روحی زخم‌خورده و زیر تیغِ تهمت، خواندن چنین برائتی، بیشتر آتش‌اش زده.

بانی وباعث آبروی ریخته را چه کسی جوابگوهست حالا؟

ابرو طرف بردی گالشه ونی اوسه تبرئه بی؟ ی کم فکر بکیت کسی وا خوت چنی بکه وحشتناکه

چه کسی جوابگوی آبروی ایشان است...
آن نهادهایی که در دستگیری ایشان مصاحبه می کردند الان کجا هستند؟؟؟؟

باز هم به جایی رسیدیم که سیاست پدر و مادر ندارد و مال همین بی.......،دیگر سیاست ما عین دیانت نیست ......

چه همه دلسوز شدن

حالا میتونه برگرده سر جای قبلیش ؟؟؟