ابوذر بابایی زاده-سردبیر دریای فرهنگ در یادداشتی نوشت: «من چون با بازنشستگان شهرداری خیلی ارتباط دارم، واقعا وقتی پای حرف دل اینها می‌نشینم، می بینم یک عزیزی که همه عمر خودش را گذاشته،همه تلاش خودش را گذاشته،یک روز خانه یکی از اینها رفته بودم،می گفت آقای قالیباف ما وقتی حقوق هایمان کم می شود،دیرو زود هم به ما می دهند و تازه ما فکر می کنیم،که دونفر هستیم، خودمان و همسرمان مثلا کم شده ایم اما اینگونه نیست،عروسها و دامادها و نوه ها می ایند و واقعا هرزمان در یخچالمان را می خواهیم باز کنیم،نگرانیم که یخچالمان چیزی داردیا ندارد؟»
اینها حرف های مردی است که سال ۹۶ فضای اقتصادی کشور را ناامیدانه می دید و از نگاه او و همفکرانش هیچ راهی برای درمان ممکن نبود مگر اینکه خودشان همه‌ی کشور را از مجلس تا دولت در اختیار داشته باشند تا دلار را به سراشیبی سقوط هدایت کنند و یخچال‌ها را تا جایی که جا دارد پر نمایند.امروز همان مردان بر سرکارند، اما تغییری در وضعیت یخچال‌های مردم ایجاد نشده است هرچند تلویزیون نظر دیگری دارد!
در تلویزیون ، قالیباف دیگر دلواپس یخچال بازنشستگان و کارگران نیست، حرف مسئولین در تلویزیون با بو و طعم غذاهای داخل یخچال یکی نیست، در تلویزیون مردم امیدوارند اما یخچال همان مردم خالی تر از دیروز است.
قصه اما زمانی تلخ تر می گردد که مردم احساس می کنند درک مسئولین از رنج مردم غلط است، مسئولین رنج حواشی دارند و مردم درد شکم و این درد را گویی با هیچکدام از ان برنامه های ۷هزار صفحه ای آقایان درمانی نیست.
شاخص اگر یخچال مردم است که باید گفت این دولت و این مجلس نه تنها نتوانسته اند باری از روی دوش مردم خویش بردارند که سیاست هایشان باعث خالی تر شدن سفره های مردم گشته است.
نرخ بالای تورم ،بحران در مذاکرات احیای برجام، افزایش سرسام آورنرخ ارز دردو سال اخیر ،گرانی مسکن، بیکاری و بحران بازنشستگان ، از جمله عواملی هستند که بر دایره بحران‌های اقتصادی کشور افزوده است.
مردم از خود می پرسند که آینده خودشان که گره خورده است به اقتصاد ایران به چه سمتی پیش خواهد رفت؟ کشور با چه چالش‌های جدیدی در زمینه اقتصادی مواجه خواهد شد و مدیران اقتصادی میبایست چه تصمیماتی را اتخاذ کنند؟
حالا دیگر حتی اخباری چون توافق با عربستان هم نمی‌تواند دل مردم را امیدوار کند به تغییر سیاست‌های خارجی که بی تاثیر در اقتصاد داخلی نیست و مردم در انتظار حرکت‌های موثری همچون برجام هستند، توافقی که دولت سیزدهم برای احیای آن می‌کوشد اما هنوز رخ نداده است.
مجلس در سال پایانی با دولت درگیر مسائلی است که اساسا رنج مردم نیست و در این حواشی انچه فراموش شده است، یخچال ملت است، همان یخچالی که در طول ۸ سال دولت روحانی حرف اول و اخر آن وری ها بود و حال که انوری ها از پل آرزو عبور کرده اند و خود سوار بر اسب مراد شده اند، پیاده ها را فراموش کرده اند و بازهم تنها نسخه آنها برای مردم صبر است و قناعت با شکم خالی و سفره های خالی تر!
یخچال های مردم درد می کند و این یک واقعیت است و باید فکری به حالشان کرد نه با تلویزیون های یکطرفه و حرف های تکراری، نه با مدیران سفارشی و نسخه های هرجایی که بی شک رفع درد نیازمند فهمیدن ملت است و شنیدن حرف دلسوزان و در نهایتا برداشتن گام های واقعی در رفع رنج مردم ایرانمان!
کلیک کنید
