مرداد سال ۱۳۹۷ فرصتی دست داد تا ساعاتی را در خدمت چند تن از محیط‌بانان در منطقه حفاظت شده لار باشیم.

ساعتی با هم بودیم و بحث به شنیدن سختی‌های کارشان کشید. متفق القول اعتقاد داشتند حفاظت از زمین و منابع آن وظیفه همه انسان‌ها است و در این میان محیط‌بانان نقش مهم‌تری داشته و به عنوان حافظ و کنترل‌کننده آثار طبیعی ایفای نقش می‌کنند و به حفاظت از این‌امانت الهی می‌پردازند.

در گفته‌هایشان وقتی پای دلایل انتخاب این شغل به میان آمد همگی از شرأفت شغلشان گفتند وعشق و علاقه‌ای که برای انجام وظیفه دراین کار دارند.

در میان این محیطبانان کسی بود که سختی روزگار سپری شده با تمام وجود در چهره و سخنانش آشکار بود.

اهل خراسان بود و عشق به این میراث خدادادی باعث شده بود تا وظیفه مراقبت از زمین را برعهده بگیرد. خانواده‌اش در یکی از شهر‌های خراسان زندگی می‌کردند و خودش به افتضای شغل در تهران- دشت لار خدمت می‌کرد.

خاطره‌ای را برایمان شرح داد تا شاید بیشتر متوجه سختی کارش شویم. او از داغی برایمان حرف زد که باور و تحملش برای هر انسانی سخت است. نقل کرد که در منطقه محل خدمت اماکن دسترسی به تلفن همراه وجود ندارد و امکانات و بی‌سیم به شکلی نیست که هر لحظه امکان برقراری تماس با خانواده‌اش برقرار باشد. گفت سال قبل در دل ارتفاعات بودم و چند روزی بی‌خبر از همه جا. در همان روز‌ها حادثه‌ای تلخ دخترک نازنینم را به کام مرگ فرستاده بود و من بی‌خبر از اتفاقات... تا خبردار شدم چند روز از حادثه گذشته بود و حتی به مراسم تشییع پیکر عزیزم هم نرسیدم وداغ این جدایی بی‌وداع هر روز بر جسم و روحم سنگین‌تر می‌شود...

شنیدن حرف‌هایش خیلی سخت بود... هیچ کلامی برای تسیکنش نداشتم... شرح این اتفاق بیش از پیش ارزش کار محیطبانان را برایمان مسجل کرد و تا نامی از این عزیزان می‌شنیدم شرایط سخت کارشان را به خاطر می‌آوردم و ایثاری که در این راه به خرج می‌دهند...

اما امروز ۲۲ مردادماه 1401 به محض خروج برومند نجفی –محیط‌بان - از مجتمع دادسرای اطفال کرمانشاه، پدر مقتول به سمت نجفی شلیک و باعث مرگ او می‌شود.

با این اتفاق بار دیگر خاطرات تلخ آن محیط‌بان خراسانی برایم زنده شد.

قضاوت در باره این که نجفی قتل عمد کرده یا نه را قبلاً دستگاه قضا بررسی و رای به عمدی نبودن قتل داده است. پس باید از حادثه امروز به عنوان یک واقعه تلخ اجتماعی یاد کرد. حادثه‌ای که دل میلیون‌ها نفر را به درد آورد.

این اتفاق باید تلنگری جدی باشد برای مدیران و مسوولین کشور که بیش از پیش به خادمان حوزه محیط زیست کشور اهمیت دهند و فراموش نکنند که:

عشق و علاقه محیط‌بانان نباید عاملی شود تا تأمین معیشت آن‌ها مختل شود.

محیط‌بانان گاه روز‌ها یا شاید هفته‌ها در محل خدمت و به دور از حداقل امکانات هستند، لذا تأمین این حداقل‌ها از جمله کمبود آب و غذا و تجهیزات اولیه، خودرو، بی‌سیم و موتورسیکلت و... برای آن‌ها بسیار ضروری است.

به حرف‌ها وگله‌مندی‌ها توجه شود تا مبادا موجب بی‌انگیزه شدن آن‌ها شود.

آموزش‌های لازم برایشان مهیا شود چرا که کار با طبیعت امروزه یک علم است.

شرایط شغلی و حمایت قضائی، حقوقی و شغلی مناسب از الزامات روی آوردن به این شغل است. این الزامات را آن‌ها دریغ نکنیم و با تدوین قوانین، از ان‌ها حمایت کنیم.

فراموش نکنیم آنچه از طبیعت ایران تاکنون بر جا مانده است مرهون عشق، دلسوزی، تلاش و فداکاری محیط‌بانان است.

 

عبدالرضا قاسمی/ ۲۲ مرداد 1401

دیدگاه‌ها