با گسترش کرونا و مجازی شدن آموزش در همه مقاطع تحصیلی، نوع نگاه به مقوله آموزش دستخوش تغییرات عدیدهای گردید که ماحصل این تغییرات و ساختارشکنی در مدل آموزش، در مجموع به زیان دانش آموزان و عدم امکان آموزش به شیوه مطلوب و حتی نیمه مطلوب منجر گردیده است.
به دیگر سخن آموزش مجازي در روزهاي خانهنشینی به دلیل شیوع کرونا، تجربهای است که به عقیده بسیاری کارشناسان، چندان موفقیتآمیز نبوده و در مقاطعی باعث بروز مشکلات اقتصادی و حتی اخلاقی نیز گردیده است. از عدم دسترسی به گوشی همراه و اینترنت براي گروهی از دانش آموزان گرفته تا شکایت از ناکارآمدي نرمافزارهای طراحیشده و عدم آشنایی معلمان با شیوه تدریس مجازی و ... همه از موضوعاتی هستند که در کنار کرونا، مساله آموزش همگانی را در این روزها تحتالشعاع خود قرار داده است. مهارت استفاده از فناوریهای روز در معلمان پایین است و همین مساله باعث میشود انگیزه دانش آموزان هم براي درس خواندن پایین بیاید چرا که این مدل تدریس (تدریس آنلاین) نیز خود به آموزش و یادگیری مراتبی دارد.
تبعات منفی آموزش در فضای مجازی در سطوح و مقاطع مختلف آموزشی با توجه به جوامع شهری و روستایی و جنسیت دانش آموزان و ... متفاوت است. آسیبهای جسمی و روانی ناشی استفادۀ افراطی دانشآموزان از اینترنت، مشکلات سختافزاری و نرمافزاری شبکۀ شاد و منابع دیجیتالی، نقض عدالت آموزشی، کمبود امکانات پایه، مشکلات فرایند یاددهی–یادگیری، دشواری سنجش و برگزاری آزمون، فشار شغلی مضاعف، همکاری نکردن والدین و سواد رسانهای پایین، کاهش تحرک دانش آموزان، عدم استفاده درست دانش آموزان از فضای مجازی، عدم شرکت دانش آموزان در کلاسهای درس، کاهش تعامل استادشاگردی بهصورت رودررو، عدم ارائه نادرست مطالب درسی، عدم امکان پرسش و پاسخ مستقیم، امکان بروز تقلب در امتحانات و آزمونها، عدم مهارت معلمان و آموزگاران از استفاده درست امکانات آموزشی بهخصوص اپلیکشن های آموزشی، عدم مهارت دانش آموزان در یادگیری مطالب، عدمتشخیص میزان یادگیری، عدم امکان ارائه تکالیف شفاهی و کاهش نظارتهای آموزشی و ... از معایب بزرگ آموزش مجازی در دانش آموزان میباشد.
متاسفانه در کنار مزایای آموزش مجازی نظیر محدودیت سازی و کاهش احتمال انتقال ویروس و حتی مزایای مثبت نظیر به کارگیری کلیپهای آموزشی معلمان مجرب و استفاده همه دانش آموزان از این تجارب، کاهش ترافیک و صرفهجویی در مصرف حاملهای انرژی و ... درمجموع آموزش مجازی به دلیل عدم آگاهی دانش آموزان از سواد رسانهای و شرایط سنی دانش آموزان و کنجکاوی، ریسکپذیری و عدم انتقادپذیری بیشتر شاهد اثرات مخرب آموزشی و کاهش کیفیت آموزش تعلیم و تربیت در مدارس هستیم که نارضایتی خانوادهها و حتی متولیان آموزشوپرورش را به همراه داشته است.
در خاتمه باید اذعان داشت به نظر میرسد، مدیران و دستاندرکاران بهداشتی و آموزشی کشور با بررسی نیازهای آموزشی و باز تعریف ساختارهای پیشگیری و مهندسی مجدد در نحوه آموزش مجازی و اجرای برنامه ترکیبی مجازی و کلاس درس کیفیت آموزش در این دوران را ارتقاء دهند و زمینه جبران مافات را فراهم سازند. چرا که ادامه این مدل آموزش تنها به پرورش دانشآموزانی با فقدان مهارتهای آموزشی منجر خواهد شد و برای جبران کسری این رویکرد نیاز به برنامهریزی گسترده و هزینه بسیار است.