پدرش مرحوم حاج شيخ عزیزالله ضیایی(وفات 1352) نخستین رئیس آموزش و پرورش(معارف) خرم‌آباد در سال‌هاي 1304 تا 1306 بود.

زمستان

سراسیمه دد و دام بیابان           برای جستن قوتند ویلان

گرسنه در هوا پران عقابان        به‌سرعت در تلاش و صیدجویان

چمن از شدت سرما فسرده        شده همچون عروس شوی‌مرده

هوا ابری و تاردیده در سوز        کجاست آن آسمان انجم‌افروز؟

برودت سخت و مردم بی‌قرارند       به‌سوی خانه‌ها اندر فرارند

گریزان حوریان ماه‌رخسار         ز بازار و خیابانند بیزار

زمستانی نظیرش کس ندیده       ز قهرش بر لبم جانم رسیده

غبار غم گرفته روی مویم        جز ایزد این تآلم با که گویم؟

خدا آسان کند این فصل بر من          نگردد بی‌پدر نیلوفر من

عشق و علاقه‌ی او به این مرز و بوم به حدی بود که در یکی از قصیده‌ها به نام "سوگند" دست دعا به درگاه ایزد منان برمی‌دارد و عاشقانه چنین می‌سراید:

الهی به عشاق دل‌سوخته            ز حیرت نظر بر سما دوخته

به علم و به حلم و به شادی و غم           به فهم و ادراک و لوح و قلم

به ایمان مؤمن به اسلام مسلم            به احسان مکرم به درس معلم

به ختم رسل احمد بی‌قرین             به اثنی‌عشر به پیشوایان دین

به قرآن و عترت که از مصطفی           ودیعت به جا مانده در نزد ما

به کعبه به قدس و آتشکده            به هر قبله‌گاهی که بنیان شده

به یکتائی‌ات که نداری نظیر          تویی اکبر و جز تو نبود کبیر

قسم می‌دهم کردگارا ترا           حفاظت نما مرز و بوم مرا

سرافراز و آباد کن میهنم             به عزت رسان مردم کشورم

و در حالی که از ویرانی دژ تاريخي فلک‌الافلاک خرم‌آباد دلگیر است برای این اثر کهن نيز چنین می‌سراید:

سرکشیده به فلک ای دژ دیرینه لر              یادگار کهن و مفخر پیشینه لر

رو به ویرانی و بدبختی و خوارت بینم            منهدم قسمتی از کهنه‌حصارت بینم

از چه ایوان و در و کنگره‌ات بشکسته؟             ز چه رو خاک مذلت به تنت بنشسته؟

کو نگاران سیه‌چشم و پری‌رخسارت؟            کو تفنن‌گری ساقی خوش‌رفتارت؟

نشنوم از دف و چنگ تو نوایی خیزد            نه ز خم باده به مینای قدح می‌ریزد

چه‌چه بلبل و آواز هزارت چون شد          شاعرانه غزل و مدح و ثنایت چون شد؟

مسجد و ماذنه و مدرسه‌ات رفته زیاد         نه موذن، نه مدرس همگی رفته ز یاد

مخزن سیم و زر و لولو رخشان تو کو؟           گنج الماس و در و لعل بدخشان تو کو؟

کو غلامان و کنیزان سفید و سیه‌‌ات           یا که خودام نویدآور هر بوم و برت

فارسان و فرسانت به کجایند بگو؟          نعره‌ها، هلهله‌هایت به کجایند بگو؟

به چه سو جمع امیران و وزیران تو شد؟           چه طرف خیل خوانین و دبیران تو شد؟

آن همه عالم و عارف که ترا بود کجاست؟        آن همه سرکه به درگاه تو می‌سود کجاست؟

فلـکا از غم ویرانی تو دل‌خونم             لیلی‌ام باشی و از فرقت تو مجنونم

هر زمان می‌نگرم وضع پریشان تـــرا            اشک می‌بارم و افسرده شود حال مرا

چه دهم شرح از این بیش ز احوال تو من              بشکند نوک قلم، باد لسانم الکن

ناله بر‌خاست ز دژ گفت: که ای خواهانم            پیری و مرگ نموده است چنین پژمانم

لب فرو بند ضیایی که جهان جبار است              اوست بی‌عاطفه و خیره‌سر و غدار است

 
از چپ: حسام‌الدين ضيايي و سيد احمد امامي
 

نوشتن دیدگاه