هر ساله 25 اردی‌بهشت‌ماه روز حکیم توس، فردوسی بزرگ می‌باشد. چهره‌ای که می‌توان گفت در کشور خود غریب است.

شخصیتی که بر ایران و ایرانی آبرو و هویت بخشید و بخش بزرگی از فرهنگ این مرز و بوم مدیون و مرهون تلاش های این اختر تابناک سرزمین پارس است.

بدون شک از داشتن این چهره‌ها و مفاخر است که امروزه قد خمیده‌ی ما به سان کمانی است که تیرش بر چشم دشمنان ایران است.

با نگاهی کوتاه به زادرروز حکیم توس، نوشتار را با رخدادی غیر‌فرهنگی در سال فرهنگ ادامه می‌دهیم.

با توجه به این که امسال به نام اقتصاد و فرهنگ نام‌گذاری شده است انتظار می‌رود از سوی مدیران و مسوولان به مقوله‌ی فرهنگ بیش از پیش اهمیت داده شود، به طوری که دلیل این نام‌گذاری را طبق رصدها و بررسی‌های انجام شده و وجود مشکلات و ضعف‌های برجسته‌ای که در حوزه‌های اقتصادی و مسائل فرهنگی داریم نام نهاده‌اَند و باید سعی در برطرف ساختن و تقویت حوزه‌های مذکور داشت.

ابتدا متولیان امر باید از شعار بکاهند و بر عمل افزایند و نگاه‌ها و تلاش‌های خود را در این بحث نسبت به سال‌های گذشته دو چندان کنند و نگاه فرهنگی نسبت به مسائل را گسترده‌تر کنند؛ در آن صورت شاید بتوان اندکی از کاستی‌ها و آسیب‌های حوزه‌ی فرهنگ را برطرف نمود و بستری فراهم کرد که بتوان پایه‌های رشد و شکوفایی فرهنگ ایرانی را پی‏ریزی کرد.

اما 15 اردی‌بهشت‌ماه در یک حرکت فرهنگی تنی چند از دانشجویان فرهنگ‌دوست دانشگاه لرستان که یکی از اصلی‌ترین کانون‌های فرهنگ‌سازی و فرهنگ‌رسانی این استان می‌باشد، جهت برگزاری همایش «شاهنامه» از استاد برجسته جناب دکتر "فریدون جنیدی" که از مفاخر فرهنگ و ادب این مرز و بوم می‌باشند دعوت به عمل می‌آورند.

پس از پی‌گیری‌های لازم توسط دانشجویان با آقای ابراهیمی هماهنگ کننده‌ی برنامه‌های دکتر جنیدی، مراحل تشریف‌فرمایی ایشان فراهم می‌شود، اما به یک‌باره همایش برگزار می‌شود و جای خالی دکتر جنیدی کاملاً در مراسم آشکار می‌شود!

پس از کنجکاوی‌های مطبوعاتی، جویای علت می‌شوم و به دلایل بسیار پیش پا افتاده و خنده‌‌آوری دست می‌یابم؛ چرا که به خاطر سهل‌انگاری و بی‌تدبیری دست‌اندر کاران دانشگاه لرستان، این برنامه‌ی فرهنگی از جوانان پر‌شور و دوست دار فرهنگ و تاریخ این کهن دیار گرفته می‌شود.

شوربختانه به دلیل "تأمین نشدن هزینه‌ی پرواز" این استاد برجسته، همایش بدون ایشان برگزار می‌گردد! باری، به راستی جای بسی تأسف دارد. سوأل این‌جاست آیا حوزه‌ی فرهنگ که این همه مسوولان بر طبل هواداری و پشتیبانی از آن می‌کوبند ارزش این حرکت غیر‌فرهنگی و بی‌تدبیرانه را در سال فرهنگ داشت؟

بودجه‌ای که جهت برنامه‌های فرهنگی به نهادهای فرهنگی اختصاص داده می‌شود اگر صرف این چنین برنامه‌هایی نگردد چگونه و برای چه برنامه‌هایی استفاده می‌شوند؟

آیا در سالی که با نام فرهنگ آغاز شده است این طرز برخوردها از سوی متولیان فرهنگی می‌تواند از ضعف‌ها و آسیب‌های فرهنگی ما در سالی که به همین نام است بکاهد؟

اهمیت فرهنگ را می‌توان در قرن‌ها پیش در نوشتار بزرگان و مفاخر ایران زمین چون فردوسی بزرگ مشاهده کرد، آن‌جا که می‌فرماید:

گوهر بی‌هنر خوار و زار است و سُست           به فرهنگ باشد روان تَن‌درست

یکی از مهم‌ترین آسیب‌های وارد آمده به فرهنگ لرستان و حتا ایران، کوچک شمردن و زبون قرار گرفتن بحث فرهنگ از سوی مدیران و متولیان آن است. هنگامی که مدیران و مسوولان، تعریف درست و درخوری از نام فرهنگ ندارند طبیعی است که نباید انتظار تحول و رشد فرهنگی را داشته باشیم.

برخی مسوولان، اندک برداشتی از فرهنگ دارند که از ارزش‌های ایرانی نیز به دور است و تا زمانی که مدیران فرهنگی، از فرهنگ آشنائی درستی نداشته باشند نباید انتظار رشد فرهنگی و از بین رفتن ضعف‌های فرهنگی را در کشور چند هزار ساله‌ی ایران داشت که روزی مهد تمدن و فرهنگ بوده است و سایه‌ای بر سر دیگر تمدن‌های بشری.

ارسال کننده: امين مارسوري

نوشتن دیدگاه