یافته، اولین پایگاه خبری دارای مجوز در لرستان

بهمن علاءالدین مشهور به مسعود بختیاری یک استثناء در تاریخ موسیقی بومی عصر حاضر به شمار می‌رود.
گر چه او تنها روایتگر بخشی از فرهنگ موسیقایی بختیاری زبان‌ها بود ولی نقشی بیش از یک خنیاگر بومی یافت و توانست در طول 35 سال از حیات خود، یک زبان مشترک موسیقایی بین همه بختیاری‌ها ایجاد کند. شاید همسنگ او در سایر فرهنگ‌های بومی ایران نتوان یافت.
 وقتی خبر درگذشتش منتشر شد، همه بختیاری های داخل و خارج از کشور، فارغ از این که در چه مرتبه‌ای از مناصب اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی هستند، سیلی از پیام و اظهار همدردی به راه انداختند.
 در یگانه بودنش همین بس که اولاً همه ایل او را می شناختند و ثانیاً همواره در قیاس با سایر خوانندگان، انتخاب اول بختیاری‌ها بود. غالباً در هنگام طرح موضوع، این جمله از مخاطبان بومی‌اش شنیده می شد:«هیشکی نتره چی علاءالدین بخونه» (هیچ کس نمی تواند مانند علاءالدین بخواند) و این یک باور قلبی بود نه تعارف که اصولاً بختیاری ها اهل تعارف نیستند و به رک گویی شهره اند.

به بهانه سالروز تولدش؛ زندگینامه استاد مسعود بختیاری





 ظهور هنری مسعود بختیاری در زمانی موسوم به دوره رادیو اتفاق افتاد. از ویژگی های این دوره، فاصله گرفتن جامعه هنری از برخی عناصر اصلی فرهنگ موسیقی ایرانی چه در حوزه سنتی و چه بومی است.
برنامه‌های رادیویی گلها نمونه ای از این رویکرد در حوزه موسیقی سنتی بودند و به همین نسبت، هنرمندان نواحی مختلف ایران که پایشان به رادیو باز می شد، تحت تأثیر همین فضا نمی توانستند یک موسیقی ناب از خاستگاه فرهنگی خود ارائه بدهند.
نتیجه چیزی بود که شاید بتوان همان برچسب گلها را بر آن چسباند. یعنی موسیقی بومی با شمایل شهری و آن هم از نوع گلهایی. نمونه ضبط های موسیقی محلی از شمال ایران، خراسان، بختیاری، شیرازی و کردی در این دوره به خوبی نشان می دهند که موسیقی‌های یاد شده تا چه اندازه با مختصات موسیقی شهری رایج در رادیو و گاه کافه ها نسبت داشتند.
 بهمن علاءالدین، زاده منطقه عشایری لالی از توابع مسجد سلیمان بود و طبیعتاً صداهای ناب ایل در گوشش موج می زد. منتهی همکاری با رادیو اهواز چنین امکانی برایش فراهم نمی کرد آنی باشد که بود. بلکه می بایست با قواعد موسیقی حاکم بخواند و این شد که تا پیش از انقلاب با همراهی منصور قنادپور نوازنده سنتور، آثاری را به دو گویش فارسی و بختیاری با حال و هوای موسیقی شهری ارائه داد. آثاری که از نظر ارکستری و کلاً صدا دهی، هیچ نسبتی با موسیقی بختیاری نداشتند.
 اما یک برگ برنده همراه این آثار بود و آن صدای نرم و مخملی علاءالدین –محدوده باریتون- که بدون هیچ جوش و فریاد، در گوش بختیاری ها زمزمه می کرد. دیگر این که فرزند ایل، نیک می دانست مخاطبانش چگونه نسبت به فرهنگ خویش نوستالژی دارند و با انگشت نهادن بر این نقاط حساس، آن ها را به وجد می آورد.
 س از انقلاب، مدتی در سکوت به سر برد تا این که به واسطه دوست کرد زبانش محمد حسین سیفی زاده (آهنگساز)، به عطا جنگوک هنرمندی برآمده از مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی معرفی شد. جنگوک بختیاری نبود ولی زادگاهش لار واقع در جنوب استان فارس از نظر فرهنگی خیلی به بختیاری ها و به طور کلی فرهنگ لری نزدیک بود و  او با اتکاء به پشتوانه فرهنگی و آموزشی اش می توانست در خدمت خلق یک موسیقی متفاوت از آثار مشابه قرار بگیرد.
 بدین ترتیب "مال کنون" به عنوان نخستین نوار رسمی وی در سال 1365 وارد بازار موسیقی شد. توفیق باور نکردنی آن، هنوز هم ورد زبان هاست. دومین و آخرین همکاری بهمن علاءالدین با عطا جنگوک، شش سال بعد منجر به "هی جار" شد.




 نوع صدادهی این دو اثر در مقایسه با آثار رادیو اهواز، خیلی به فرهنگ بکر موسیقی بختیاری نزدیک بود. گر چه صدای هیچ ساز بومی شنیده نمی شد ولی تیز بینی جنگوک در انتخاب ملودی ها و نوع تنظیم شان دو ویژگی داشت. اول این که تا حد زیادی مخاطبان بومی را به فضای زندگی سنتی ایل نزدیک می کرد و دیگر این که چون حال و هوای به اصطلاح امروزی هم داشت، مخاطب غیر بومی را نیز کم و بیش جذب می کرد و کم نبودند آن هایی که بختیاری نبودند و با "مال کنون" مسعود بختیاری خاطره های دل انگیزی به یاد دارند.
طبیعت گرایی در آثار زنده یا بهمن علاءالدین موج می زند. او پیش از آن که با مظاهر زندگی نوین ماشینی روبرو شود، شب و روزش در واژگانی چون مه (ماه)، افتو (آفتاب)، آساره (ستاره)، کوگ (کبک)، اور (ابر)، بارون (باران)، تش (آتش)، که (کوه) و غیره خلاصه می‌شد. به همین دلیل در غالب آوازهایش که معمولاً اشعارش را خود می سرود و طرح آوازی اش را به انجام می رساند، چنین واژگانی بسیارند.
 از این مهم تر، رویکرد آگاهانه وی به احیای آوازهای بومی با اشعاری جدید است. چه این که برخی از آوازهای کهن، یا اشعار مناسب روز نداشتند و یا این که اصولاً برای مناسبت خاصی به وجود آمده بودند. مانند بهره گیری از آواز "برزگری" و یا "صیادی" که اولی آواز کشاورزان و دومی آواز شکارچیان بوده است. او حتی از آوازهای سوگ موسوم به "گاگریو" نیز با اشعار دیگر بهره می برد و همچنین قادر بود تلفیقی از این آوازها را ارائه دهد. یعنی بخشی از جمله آوازی اش با بخشی دیگر از آن، ریشه ای متفاوت داشته باشد. نمونه اش، آواز "آساره" در آلبومی به همین نام است. علاءالدین در این لحن برگرفته از آوازهای سوگ و همچنین یکی از آوازهای کار، روایتی عاشقانه و لطیف تری از نمونه اصلی ارائه می کند که همانند آوازهای سوگ خشن و اندوه بار نیست.
دقت نظر وی یکی از عوامل توفیق او در جذب مخاطبانش بود. به جای این که در فرهنگ‌های دیگر به دنبال ملودی بگردد و یا خود به ساختن ملودی های ضعیف بپردازند، از آبشخور نغمات بومی نهفته در صدای ساز توشمال های بختیاری بهره می برد. خود می‌گفت: "اگر در کار کرنا نوازان دقیق شویم نغمه های بسیار بسیار زیبایی پیدا می‌کنیم که در نگاه اول ممکن است به چشم نیایند." با همین نگاه تصانیف زیبایی خلق کرده بود. از معروف ترین شان می توان به تصنیف "تنگ بلور" اشاره کرد که نخستین بار در رادیو اهواز با ارکستر شهری منصور قنادپور خواند.
بهمن علاءالدین در سال 1319 در منطقه عشایری لالی از توابع مسجد سلیمان به دنیا آمد. وی پس از تکمیل تحصیلات متوسطه آن زمان به خدمت آموزش و پرورش در آمد و تا سن بازنشستگی در کسوت معلمی انجام وظیفه می کرد. از سال 1350 در کنار شغل معلمی ،‌همکاری خود را با رادیو اهواز آغاز کرد و با همراهی منصور قنادپور نوازنده سنتور که شیوه نوازندگی‌ و تنظیم ارکستری‌اش بسیار متأثر از استاد پایور بود، آثاری را به دو گویش فارسی و بختیاری ارائه داد.
 پس از انقلاب در سال 1365 نخستین نوار شرکتی وی با نام "مال کنون" به بازار موسیقی آمد. این کار با آنکه بیست سال از زمان تولید و انتشار اولیه‌اش می گذرد، همچنان رتبه اول فروش نوارهای بختیاری را از آن خود کرده است. شش سال بعد دومین کار او با نام "هی جار" و باز هم با آهنگسازی و تنظیم عطاء جنگوگ روانه بازار شد."هی جار" نیز محبوبیت و مقبولیت فراوانی یافت ولی هرگز به پای "مال کنون" نرسید. مسعود بختیاری پس از این دو اثر شاخص خود، سه اثر دیگر به نام‌های "آستاره"، "برافتو" و "تاراز" را با کمترین تعداد نوازنده به علاقه‌مندان موسیقی بختیاری ارائه داد. همپای همیشگی وی در غالب نوار ها و کنسرت‌ها،‌ علی حافظی نوازنده توانای نی بختیاری بود.
 مسعود بختیاری در طول عمر خود هیچ گاه زنی اختیار نکرد و پس از بازنشستگی نیز در جمع خانوادگی خواهرش در کرج می‌زیست. از حضور در تجمعات و مجالس چندان لذت نمی‌برد.
  علاءالدین موسیقی بختیاری را عمیقاً درک کرده بود و قادر بود صورت متفاوت از نسخه اصل آن را به مخاطبان ارائه دهد به طوری که نه خشونت آوازهای وحشی را داشته باشد و نه چنان رنگ و لعاب شهری به خود بگیرد که دیگر نتوان آن را موسیقی قومی و محلی نامید. وی چنانکه خودش می گفت ظرایف موسیقی بختیاری را از جمله های کرنا نوازان دریافته بود.
معتقد بود "اگر در کار کرنا نوازان دقیق شویم نغمه های بسیار بسیار زیبایی پیدا می‌کنیم که در نگاه اول ممکن است به چشم نیایند." وی علاوه بر آواز خوانی، قدرت آهنگسازی نیز داشت و خیلی از ترانه های ماندگار وی زاییده ذهن خلاق خود اوست.  تسلطش بر ادبیات فارسی و بختیاری و همینطور برخورداری از ذوق شعری به او امکان داده بود تا کلام  بسیاری از ترانه‌هایش را خود بسراید. مانند  ترانه "تنک بلور" که در سال 1351 با همراهی ارکستر رادیو اهواز به سرپرستی منصور قنادپور خواند.
 زنده یاد بهمن علاءالدین پس از 66 سال زندگی بدون حاشیه، شنبه 13 آبان 1385 خورشیدی (3 نوامبر 2006 میلادی) در کرج با دنیای ما خداحافظی کرد و در امامزاده طاهر  همین شهر به خاک رفت. روحش شاد و یادش گرامی باد.
 
هوشنگ سامانی
 

دیدگاه‌ها  

#1 بیرانوند 1399-07-20 14:15
آقای سامانی
بهمن علاالدین موسیقی لری به سبک بختیاری میخوندن...بختیا ری رو از لر جدا نکنید..خود بختیاریها هم‌میگن لری بختیاری بعد شما ...
نقل قول کردن
#2 دیار او برده 1399-07-20 15:30
روحش شاد
نقل قول کردن
#3 امیر هوشنگ 1399-07-20 23:14
به نقل از بیرانوند:
آقای سامانی
بهمن علاالدین موسیقی لری به سبک بختیاری میخوندن...بختیاری رو از لر جدا نکنید..خود بختیاریها هم‌میگن لری بختیاری بعد شما ...

کاملا درست می فرمایید گروهی جو گیر شدند و همش بختیاری بختیاری می کنند از لر بختیاری دیگر خبری نیست اینها تحت تاثیر تفرقه افکنان فارس و غیر فارس هستند و بسیار ساده اندیش هستند فکر می کنند خبری هست البته مردم عادی توجهی به این افراد فرصت طلب نمی کنند و خود را لر بختیاری می دانند و همین کافی است ما به خود فروخته ها نیازی نداریم
نقل قول کردن
#4 امیر 1399-07-21 15:30
از دیر باز لرها همیشه پشت هم بودیم و همیشه پشت هم خواهیم بود و فرقی نداره چه بختیاری و لک و ممسنی و بالاگریوه و بویر احمدی (و بختیاری یه لهجه است مانند لری و لکی و زبان اصلی همه ی لرها پارسی میانه است که شبیه ترین زبان به زبان پارسی میانه است و اگر مطالعه کنید میبینید که خیلی از لغات از همون زمان تا الان میان لرها رواج دارن و بهمون شکل به کار برده میشن) اصیل ترین قوم ایران لرها هستن که هخامنشیان و آثار اونها در مناطق لر نشینه ( همه اینها رو گفتم که بدونید زبان فارسی زبان اصلی ماست و فکر نکنید زبان ما لرها از فارسی جداست بلکه صاحب اصلی زبان لری به نوعی ما لرها هستیم و فقط لهجه مخصوص به خودمون رو داریم که کاملا طبیعیه و در تهران لهجه محله با محله باهم فرق داره و این سند حرف منه
نقل قول کردن
#5 سالاروند 1399-07-22 07:24
روح مسعود بختیاری شاد
نقل قول کردن
#6 کیوان هویت لوری 1399-07-22 23:01
به نقل از امیر:
از دیر باز لرها همیشه پشت هم بودیم و همیشه پشت هم خواهیم بود و فرقی نداره چه بختیاری و لک و ممسنی و بالاگریوه و بویر احمدی (و بختیاری یه لهجه است مانند لری و لکی و زبان اصلی همه ی لرها پارسی میانه است که شبیه ترین زبان به زبان پارسی میانه است و اگر مطالعه کنید میبینید که خیلی از لغات از همون زمان تا الان میان لرها رواج دارن و بهمون شکل به کار برده میشن) اصیل ترین قوم ایران لرها هستن که هخامنشیان و آثار اونها در مناطق لر نشینه ( همه اینها رو گفتم که بدونید زبان فارسی زبان اصلی ماست و فکر نکنید زبان ما لرها از فارسی جداست بلکه صاحب اصلی زبان لری به نوعی ما لرها هستیم و فقط لهجه مخصوص به خودمون رو داریم که کاملا طبیعیه و در تهران لهجه محله با محله باهم فرق داره و این سند حرف منه

مخالفم صدرصد.زبان لری تحریف شده است.طبق نظرتو یعنی ما زبان فارسی هم نداریم .درصورتی که دولت زبان لکی راهم جداکرده.اگرگویش ی زیرمجموعه بودواینک میخواهدبختیاری را هم جداکند ولی لری نباشد.چقدر زودمیپذیرید.به جای اینکاربه فکراتحاد لورستان باشیدکه دارد از هم می پاشد.
نقل قول کردن
#7 امیر 1399-07-25 14:16
من میگم زبان ما فارسیه و لهجه لری داریم و
من با سند حرف میزنم اگه یه کم مطالعه کنی در آثار به خط میخی میبینی که چقدر زبان ما لرها به هخامنشینان نزدیکه و همین طور به زبان ساسانیان که زبان پارسی میانه است (فارس همون پارس هست)چرا با یه احساسات ناشیانه خودمون رو از ادبیات فارسی جدا کنیم و حس کنیم از پارس یا همون فارس جدا هستیم ) ما لریم و به وجود لر بودنمون افتخار میکنیم ولی پارسی هستیم و اتفاقا پایتخت هخامنشیان از فارس گرفته تا خوزستان و لرستان و حتی کرمانشاه پایتخت یا هسته مرکزی حکومت هخامنشیان بوده پس ما جز وارثان اصلی حکومت پارس هستیم ( یزدی ها یه لهجه دارن خوزستانی ها یه لهجه شمالی ها یه لهجه ولی همه زبانمون پارسیه و حتی زبان کوردی هم زبان فارسی حساب میشه و فقط ترکها که بعد از اسلام وارد منطقه ما شدن زبانشون فارسی نیست (ما لرها لهجه مخصوص به خودمون رو داریم ولی نباید ادعا کنیم زبونمون جداست چون فارس ها میشن وارث گذشته گان ما که هخامنشیان بودن و سر ما بی کلاه میمونه)
نقل قول کردن
#8 ............ 1399-07-25 18:03
مسئله اینجاست که اجازه تدوین وتدریس زبان لری را نمی دهند و دارن گویش های آن را برای تفرقه جدا می کنند./اصل هویت یک منطقه زبان است بعد لباس وآداب ورسوم و...مشکل ریشه پارس ولورنیست ولی سوال زبان هندوایرانی تقسیم شده.میشه گفت هندیها و ایرانیها یکی است خیر.چون زبانشان متفاوت است زبان که یکی شود هویت محومیشود.وقتی میگن شیرازی اصفهانی اهوازی یا کردی یا ترکی و عربی به خاطر لباسشان است خیرفقط به خاطرزبان است.وقتی زبان لوری نباشدهویت لوری ناخودآگاه زیرمجموعه فارس می شود ولی اینگونه نیست فارسهازیرمجموعه لرها هستند.مطمئن باشید اگرفرهنگستان حدادعادل نبودزبان فارسی نبود.ولی نمیخواهندلوری این راداشته باشدو واژگان آن را جمع آوری کننداگر لرهامال ایران هستند.کارشناسان میگن زبان لوری واژه های منحصربه فرد زیادداردوزبان مستقل است.
نقل قول کردن

نوشتن دیدگاه

تذكر: نظرات حاوي توهين يا افترا به ديگران، مطابق قوانين مطبوعات منتشر نمي‌شوند

تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

بازگشت به بالا