مهم‌ترین علت ناکارآمدی ما در مهار کرونا، عدم مدیریت متمرکز و قدرتمند و فرسودگی روانی جامعه است. و در این میان، فاحش‌ترین بی‌تدبیری، بازگشایی حضوری مدارس با وجود مخالفت‌های مکرر جامعه‌ی پزشکی بود. 
وزیر بهداشت به یکی از نمایندگان مجلس گفت من فقط «یکی از» اعضای ستاد مبارزه با کرونا هستم و این یعنی ما مخالف بودیم اما زورمان نرسید. بلاتکلیفی در حدی انتزاعی شد که از مردم خواستند صبح به مدرسه زنگ بزنند و کسب تکلیف کنند. چند روز بعد وزیر مذکور، صرفا برای کاهش بار روانی و گریز از عواقب دستور خود، انتخاب میان دو روش حضوری و مجازی را مقدور دانست. در حالی که عملا برقراری دو شیوه‌ی همزمان آموزشی در مدارس ممکن نیست.
وزیر بهداشت به یکی از نمایندگان مجلس گفت من فقط «یکی از» اعضای ستاد مبارزه با کرونا هستم و این یعنی ما مخالف بودیم اما زورمان نرسید. بلاتکلیفی در حدی انتزاعی شد که از مردم خواستند صبح به مدرسه زنگ بزنند و کسب تکلیف کنند. چند روز بعد وزیر مذکور، صرفا برای کاهش بار روانی و گریز از عواقب دستور خود، انتخاب میان دو روش حضوری و مجازی را مقدور دانست. در حالی که عملا برقراری دو شیوه‌ی همزمان آموزشی در مدارس ممکن نیست.از طرفی، متاسفانه برخی خانواده‌ها به دلیل تاثیرپذیری از یاوه‌گویی‌هایی که کرونا را دروغ یا کم‌اهمیت جلوه داده بودند، با خودفریبی و عملا به دلیل دشواری نگهداری بچه‌ها در منزل، خودشان به تحصیل حضوری فرزندشان رضایت دادند. و در واقع با یک اشتباه محاسباتی هولناک، عزیزان خود را به قربانگاه فرستادند. گزارش‌های پراکنده نشان داد مدارس پرشماری، با دلایل متنوع، آموزش حضوری را به والدین تحمیل کرده‌اند.
متاسفانه، خیلی زودتر از حد انتظار شاهد درگیری کودکان و فوت چند تن از آن‌ها بودیم و احتمالا در هفته‌های بعد و با همه‌گیری موازی آنفلوآنزا، شرایط سخت‌تری ایجاد خواهد شد.
طبعا حساسیت جامعه در برابر مرگ کودکان، بیش از بزرگسالان است و بعید می‌دانم به آن عادت کنند، اتفاقی که در مورد مرگ و میر روزانه‌ی سه‌رقمی رخ داد. همچنین معلمان و سایرین فعال در مدارس، در معرض خطر ابتلا هستند. پیک سوم کرونا که پزشکان در مورد سختی طولانی‌مدت آن نگران‌اند، احتمالا با پاییز خواهد آمد و مدارس حضوری، چونان مزرعه‌ای بی‌حفاظ برای غارت غمگین کودکان خواهند بود. مراکز درمانی، چه از حیث امکانات و چه از لحاظ نیروی انسانی، توان پاسخگویی به همه‌گیریِ کووید در کودکان و نوجوانان را ندارند. و در آن زمان، مسئولین دچار فرار رو به جلو خواهند شد.
وزیر محترم آموزش و پرورش، مسئول مستقیم این خطای تاریخی‌ست. همه می‌دانند که اجرای کامل پروتکل‌ها در مدارس، شدنی نیست و به «هجو» شبیه است. هنوز برای جبران خطای بزرگ، فرصت باقی‌ست. حتی اگر پنجاه کودک هم به این دلیل بمیرند، فاجعه‌ی بزرگ انسانی‌ست؛ و نباید حتما به صدها مرگ برسیم تا وزیر در مورد اشتباه بزرگ خود قانع شود. تنها راه درست و مشخص، «تعطیلی کامل آموزش حضوری» در کشور است؛ تا از این دیرتر نشده است!