دیده نشدن، اصلیترین دغدغه روشندلان جامعه است، آنها با وجود هوش سرشار و استعدادهای بالقوه، آنچنانکه باید موردتوجه قرار نگرفتند.
قضا و قدر الهی این بود كه آنها از نعمت دیدن، محروم شوند اما باید افراد بینا برای آنها حقی قائل شوند و مسیر زندگی را برای آنها آسان كنند.
روشندلان در اسلام از كرامت بالایی برخوردار هستند و اگر به حدیثها و روایتهای امامان معصوم (ع) توجه شود این موضوع بهروشنی قابلمشاهده است، پیامبر اكرم (ص) میفرمایند «اگر كسی، نابینایی را تا چهل قدم همراهی كند، گناهانی كه تاكنون كرده، آمرزیده خواهد شد».
این سخن، تنها به معنی كمك كردن در راه رفتن به نابینایان نیست، این همیاری باید در زمینههای گوناگون اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و در رفتار افراد تجلی پیدا كند.
نابینایی، محدودیت نیست، «رودكی» ازجمله افرادی است كه در عمل به اثبات رسانده كه نابینایی، پایان زندگی نیست، او نابینایی است كه در عرصه شعر، سخن و هنر درخشید و به تعبیر عالمان ادب فارسی، مقام پدر شعر فارسی را به خود اختصاص داد.
روشندلان افرادی هستند كه اعتمادبهنفس دارند و از ما هم انتظار دارند كه راه را برای آنها در جامعه هموار كنیم، آنچه فرد نابینا را رنج میدهد نداشتن روشنی چشم نیست بلكه رفتار ماست كه آنها را گوشهنشین و منزوی كردیم.
كافی است یکلحظه چشمهای خود را ببندیم و مسیری را طی كنیم تا مشكلات روشندلان لمس و درك شود، این قشر در این روزگار با بسیاری از مشكلات دسته و پنجه نرم میکنند.
15 اكتبر روز جهانی نابینایان فرصتی است تا مسوولان و دستاندرکاران با ایجاد امكانات اجتماعی مناسب برای این قشر از جامعه، امكان شكوفایی هرچه بیشتر استعداد آنان را مهیا سازند تا نابینایان نیز با تواناییها و قابلیتهای خود برای توسعه كشور قدم بردارند.
اشتغال، ازدواج، تحصیل، مناسبسازی نبودن فضای شهری، محدودیت منابع مطالعه نگاه و دید جامعه به این قشر از جمله دردها واگویه های روشندلان است.
دیدگاهها
خسته ام از روزگاری که اهلش هنوز نابینا رو بدبخت و ضعیف میبینند
خسته ام از مدیری که توانایی مارو نمیبینه و فقط ندیدن منو میبینه
خسته ام ای همشهری
درد من ندیدن نیست درد من حس نشدن است
اگه این روز جهانی نبود بعید بود در ایران جایگاهی برای این قشر دیده میشد
تشکر از مطلبتان