چند روز پیش، یک گزارش رسانهای منتشر شد دربارهی اینکه در شهر نورآباد (شهرستان دلفان، استان لرستان) تعدادی از زنان کارگر خیابانی وجود دارند که در برخی میدانها به صورت روزانه، اجتماع کرده و همچون مردان کارگر خیابانی، در جستجوی کار هستند.
اگر به شهر خرمآباد به عنوان مرکز استان لرستان که جمعیت متغیر آن در ساعات روز به بیش از 500 هزار نفر میرسد نگاه کنیم میبینیم که در خیابانهای این شهر نیز زنان مختلفی به عنوان زنان متکدی وجود دارند که روزانه و گاهی شبها، به تکدیگری میپردازند.
اینگونه زنان حتی کودکانی نیز همراه خویش دارند و از مظلومیت کودکان و نوزادان هم برای جلبتوجه مردم و برانگیختن احساس است و عواطف عمومی استفاده کرده و در فعالیت تکدیگری از کودکان هم بهره میبرند.
به همین علت نباید اینگونه پنداشت و تصور کرد که موضوع زنان کارگر خیابانی، فقط در شهر نورآباد وجود دارد؛ زیرا در شهر خرمآباد هم شاهد وجود انواع زنان تکدیگر هستیم که پیشهی خود را تکدیگری (گدایی)، قرار دادهاند.
به این نکته هم بایستی توجه کرد که برخی زنان در شهر نورآباد اگر در خیابان یا میدان شهر، دنبال کار میروند نوع کاری که در جستجوی آن هستند احتمال دارد نظافت منازل یا کار در مزارع کشاورزی باشد که پیشههایی کاملاً مشروع و حلال هستند در حالی که تکدیگری، از منظر قوانین ایران نیز جرمانگاری شده است و جرم محسوب میشود.
بد نیست نگاهی به محتوای ماده 712 قانون مجازات اسلامی بیندازیم: «هر شخصی که تکدی یا کلاشی را پیشه خود قرار داده باشد و از این راه امرار معاش کند، به حبس از یک تا سه ماه محکوم خواهد شد و چنانچه با وجود توان مالی، مرتکب عمل فوق شود، علاوه بر مجازات مذکور، همه اموالی که از طریق تکدیگری به دست آورده است، مصادره خواهد شد».
بدین روی همانگونه که بهصراحت در ماده 712 تصریح شده است تکدیگری و کلاشی، جرم است.
به همین علت، برمبنای اولویتبندی کاری، باید ابتدا تکدیگری زنان در سطح خیابانها و میدانهای شهر خرمآباد به عنوان مرکز استان لرستان برچیده شود و سپس، برنامههای بازتوانی و توانمندسازی اقتصادی زنان کارگر خیابانی، با جدیت، اجرا شود.
برای اثرگذاری اقدامات هم ضرورت دارد مدیریت از نوع فرابخشی با محوریت استانداری و فرمانداریها باشد و البته ادارات، سازمانها، نهادها و شهرداریها نیز عضو کارگروه تشکیل شده با موضوعیت آسیبهای اجتماعی و فرهنگی باشند.
دیدگاهها
پل بسته ای که بگذری از آبروی خویش
«گیلمور» جامعه شناس معاصر غربی معتقد است: «گدایی » یک فعالیت سازمان یافته است که در آن فرد، «گدایی » را به «کارکردن » ترجیح می دهد.
یافته هم به درستی اشاره کرده که باید تفکیک قایل شد بی اینها