20 اردیبهشت نزدیک است. سال‌روز یک شگفتی، یک موفقیت، یک پیروزی، آن هم برای مردم سرزمینی که در تاریخ معاصرشان کمتر خاطراتی از جنس پیروزی و صعود داشته‌اند.
آری، گهر دورود لرستان سلامی کرد که هرگز پاسخی درخور نشنید. و اینک 20 اردیبهشت دیگری نزدیک است، آخرین بازی گهر در لیگ برتر فوتبال برابر سایپای کرج.
گهر صعود و سقوط کرد و به لیگ دسته یکم برگشت و اینک گهروندها ماندند و پرسش هایی که هرگز نباید آن ها را فراموش کنیم، سقوط گهر، همچون سه تیمی که همراه آن به لیگ برتر آمدند و امروز با گهر بر می گردند (پیکان و آلومینیوم) کاملا طبیعی و قابل پیش بینی بود، تیمی که کمترین تجربه و کمترین سرمایه مالی و کمترین لابی و حامی را داشت و جز جمع هوادارانش چیز مهمی برای عرضه کردن در چنته نداشت، اگر می ماند شگفتی ساز بود و اکنون که سقوط می کند هیچ اتفاق عجیبی نیست.
اما اگر پرسش های امروز ما با همت اهل رسانه و قلم لرستان ثبت و ضبط نشود یک شکست شرم آور دیگر برای دوست داران لُر خواهد بود، فقط یکی از این پرسش ها به مساله محرومیت دورود از میزبانی بازی های نیم فصل اول بر می گردد.
چرا نخستین نماینده لرستان در لیگ برتر فوتبال اجازه این را نیافت که توفیق میزبانی دیدارهای خانگی خود را در نیم فصل نخست داشته باشد؟ کسانی که این مساله را به آماده نبودن استادیوم و شرایط میزبانی دورود ربط می دهند توضیح بدهند که در نیم فصل دوم چه اتفاقی افتاد که این شرایط فراهم شد؟
چطور شد وقتی قوانین بین‌المللی صحبت از لزوم وجود فرودگاه و هتل مناسب و ... در شعاع صد کیلومتری دم می زنند (فاصله دورود با فرودگاه‌های اراک و خرم آباد کمتر از صد کیلومتر است) فقدان این امکانات چماقی شد بر سر گهر؟ در حالی که برخی تیم ها حتی از داشتن زمین چمن هم محروم بودند و در چمن مصنوعی از حریفان پذیرایی کردند! آیا زمین چمن برای یک بازی فوتبال مهمتر از فرودگاه نیست؟
چرا همان تیم، همان شهر و همان مردم در نیم‌فصل دوم که فرصت را یافت نه فقط در میزبانی کم نگذاشت بلکه به اذعان همه حریفان و مهمانان به عنوان الگو و شگفتی‌ساز و فرهنگ‌آفرین شد؟
راستی چرا خودمان هم جوگیر شدیم یادمان رفت بپرسیم کدام بازی لیگ برتر از بازی پلی اف مقابل ایران جوان بوشهر مهمتر و حساس تر بود؟ در همان روز رسانه‌ها – بارزترین آن برنامه نود- تعجب کردند که این چه مردمی بودند که روی آجر به جای صندلی نشسته بودند و نظاره گر بازی بسیار حساس تیمشان بودند، بدون آن که قبلا چنین خاطره و تجربه ای داشته باشند، اما نه توهینی به تیم تیم حریف یا کسان دیگری کردند و نه مزاحمتی برای برگزاری مسابقه در کار بود. چطور آن بازی با آن حساسیت در ورزشگاهی بدون در و دیوار و ... در جمع خونگرم و مهمان نواز لرستانی ها برگزار شد اما ورزشگاه دورود که شرایطش به مراتب از همان ورزشگاه بهتر بود این توفیق را نیافت که آزمون بدهد؟
فراموش هم نمی کنیم اولین کسانی که سخن از آماده نبودن شرایط در دورود کردند، غریبه نبودند بلکه از خودمان بودند و کمابیش همه می دانیم با چه هدفی با مطبوعات و رسانه‌های ملی همگام و هم سخن شدند، فضایی درست شد که رئیس فدراسیون فوتبال بدون آن که حتی روی نقشه هم به دورود نگاه بکند حکم صادر کند که "امکاناتش را ندارد"!
فقط یکی از این پرسش ها به مساله محرومیت دورود از میزبانی بازی های نیم فصل اول بر می گردد. پرسش های بیشمار دیگری هم هست.
داوری، نحوه برنامه ریزی لیگ، فدراسیون فوتبال، مسئولان شهرستان دورود، مسئولان استان لرستان، برخی عوامل و بازیکنان تیم و حتی بازیکنان بزرگ و محبوب بومی، رسانه‌های استان و کشور و... هر کدام می توانند مخاطب و موضوع پرسشی باشند که ما نباید فراموش کنیم.
خلاصه کلام این که گهر مثل خود قوم لر بود؛ محروم، مغبون و مظلوم و البته توانمند، با استعداد، امیدوار، غیرتمند، تلاشگر، با گذشت، بزرگ منش، شگفتی ساز...
راستی...
به زودی خبرهایی خواهیم شنید از فروش تیم گهر به شهرها و استان های دیگر در لیگ یک! هرچند بسیار بعید است که این تلاش‌ها بتواند اراده پولادین صاحبان حقیقی گهر و خاطراتش را شکست بدهد.
کاش نام "استادیوم تختی" دورود با به "استادیوم دوم دی" تغییر دهند تا حتی اگر گهر فروخته شد و یا در بی کسی و بی پولی، -که قطعا در لیگ یک شدیدتر هم خواهد شد- به سرنوشت خیبر خرم اباد، شموشک نوشهر، چوکای تالش، برق شیراز و شاهین بوشهر دچار شد نامی و بهانه‌ای باشد برای اینکه هر از گاهی خاطرات این یک سال پر افت و خیز جوانان لرستان به این زودی از حافظه مردم لر پاک نشود.
دوم دی روزی بود که مردم دست خالی لرستان، پشت صاحبان زر و زور و تزویر را به خاک پاک دامان اشترانکوه مالیدند و با میزبانی لری و درخشان شان از باشگاه استقلال تهران حماسه ای خلق کردند که یادآوری آن غرور آفرین است و هر اندوهی از جنس شکست و سقوط را از خاطر می‌پراند.
لرسو دیارمه / گهر افتخارمه
فرا رسیدن 20 اردیبهشت سال‌روز صعود تاریخی گهر دورود، نخستین نماینده لرستان به لیگ برتر فوتبال بر همه لرها مبارک باد.
وعده ما 20 اردیبهشت 1392، ورزشگاه تختی دورود؛ آخرین بازی گهر در لیگ برتر برابر سایپای کرج
ابراهيم خدايي
کلیک کنید
