این روزها کرونا به شکل فجیع در حال قتل‌عام مردم جهان، به‌خصوص ما ایرانی‌ها است.
با توجه به شرایط فوق حاد و تأکید وزارت بهداشت مبنی بر تعطیلی تهران و دیگر شهرهای بحرانی، متأسفانه دولت با بی‌تدبیری و بی‌خیالی در مقابل این اعلام‌خطر جدی و تعطیلی، مخالفت کرده است. گویی دولت با ویروس متحد شده است تا هر روز بر شدت تلفات جانی بیافزایند.
از ضعف و انفعال تصمیمات دولت که بگذریم، رفتار بسیاری از ما شهروندان نیز با واژه بی‌فرهنگی پیوند خورده است. برگزاری مراسم عروسی با دعوت گسترده از دوستان و آشنایان را می‌توان" دعوت به قتلگاه" نام‌گذاری کرد. در شرایطی که ویروس مرگ‌بار کرونا از رگ گردن به تک‌تک ما نزدیک‌تر شده است، چطور شما به‌عنوان یک انسان، حاضر می‌شوید با خودخواهی با قساوت قلب، جان صدها انسان بی‌گناه را با خطر مواجه نمایید.
بی‌فرهنگی و بی‌خیالی دیگری چون "فراخوان برگزاری مراسم خاک‌سپاری" این روزها در شهر و دیار ما از مهم‌ترین دلایل آلوده شدن بسیاری از انسان‌ها به ویروس کرونا محسوب می‌شود. داغ عزیز دیدن سخت و جانکاه است، بی‌تردید حضور دوستان و آشنایان از نظر روانی می‌تواند مسکن و مرحمی باشد بر درد و غم خانواده‌ی متوفی، ولی در شرایط خطرناک این روزها، آیا این اقدام کار درستی است؟ حضور میلیون‌ها انسان در مراسم خاک‌سپاری عزیز ازدست‌رفته‌ی شما، آیا او را زنده می‌کند؟
چرا برخی‌ها تا بدین حد نسبت به جان انسان‌ها بی‌اهمیت و بی‌خیال هستند؟! وقتی تمام سازمان‌های بهداشتی در تمام کشورهای دنیا، تنها راه فرار از دست ویروس مرگ‌بار کرونا را: شستشوی مداوم دست‌ها، استفاده از ماسک و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی می‌داند، شما چگونه حاضر می‌شوید با خودخواهی، با لجبازی و بی‌رحمی تمام و کمال، صدها نفر از انسان‌ها را به قتلگاه دعوت نمایید؟!
وقتی پای صحبت افرادی می‌نشینیم که در مراسم‌های عزا و عروسی شرکت کرده‌اند، بسیاری از آن‌ها با سری رو به پایین از معذوریت‌های فامیلی سخن به میان آورده و می‌گویند: با ترس‌ولرز و برخلاف میل باطنی شرکت کرده‌ایم. هر چند که این دلایل به هیچ وجه توجیه ندارد، اما خانواده‌های محترم صاحب‌عزا و عروسی می‌بایست درایت، معرفت و شرافت به خرج داده تا جان انسان‌ها به خطر نیفتد.
همه‌ی ما در یک آزمون بسیار سخت قرارگرفته‌ایم، در آزمونی که عیار: انسانیت، ازخودگذشتگی، فداکاری، کمک کردن و مسؤولیت پذیری‌مان بیش از هر زمانی مشخص می‌شود.جا دارد یک خدا قوت جانانه بگوییم به کادر درمان کشورمان که به‌رغم تمامی مشکلات، میدان را خالی نکرده و برای نجات جان ما، جان شیرین خود را به مسلخ می‌کشانند.