روز گذشته فرصتی شد که به اتفاق خانواده و مهمان‌هایی که از یکی از استان‌های مجاور به خرم آباد آمده بودند، به دیدن آبشار زیبای گریت برویم.
در بدو حضورمان، نکته جالب توجه این بود که سکوهای محدودی در اطراف آبشار برای اسکان خانواده‌ها در نظر گرفته شده بود.
با اینکه ما ساعت نه ونیم آنجا بودیم ولی متاسفانه یکسری از خانواده‌ها علاوه بر سکویی که برای خودشان رزرو کرده بودند با گذاشتن یک زیرانداز روی سکوهای دیگر به بهانه‌ی اینکه جایی را برای اقوامشان که در راهند رزرو کرده‌اند اجازه نمی‌دانند، خانواده‌ای دیگر از سکوهای خالی بهره ببرند!
با وجود مهمان‌هایی که از استان‌های دیگر آمده بودند و حتی توریست‌های خارجی که با تور به منطقه آمده بودند این کار زشت ایشان زیبایی‌های طبیعی استانمان را زیر سؤال برد!
همانطور که در تصویر مشخص است این خانواده محترم یکی از سکوهایی را که کاملاً خالی است رزرو کرده و این در حالی بود که خانواده‌های دیگر در به در دنبال جا می‌گشتند!
بر این خصلت زشت که برخی از آدم‌ها، به نحوی به آن مبتلا هستیم نامی جز زیاده خواهی و حرص و ولع نمی‌شود گذاشت، در نظر بگیرید که این موضوع در شرایط عادی و شادی از سوی این خانواده‌ها رخ داد، اگر در شرایطی بحرانی همچون وقوع زلزله و...قرار گیریم چه عکس‌العملی خواهیم داشت؟
چرا برخی در چنین شرایطی بجای اینکه با بقیه تعامل داشته باشیم با حرص و ولع به دنبال زیاده خواهی هستیم؟
نقل می‌کنند که بعد از سونامی ژاپن وقتی مردم آواره و خسارت دیده به فروشگاه می‌رفتند تا مایحتاج خود را تهیه کنند هر کدام از خانواده‌ها به خاطر اینکه به بقیه هم مواد خوراکی برسد فقط به اندازه نیاز یک‌روز خانواده اقلام مورد نیاز را بر می‌داشتند در نظر داشته باشید آنها چه جالب بحرانی به این بزرگی را با نظم مدیریت کردند.
واقعاً فکر کنید اگر برخی از ما در چنین شرایطی بحرانی قرار بگیریم چه خواهیم کرد؟
حمید ستوده: خرم‌‌آباد