در گوشه‌ای از خیابان شهید مطهری خرم‌آباد و در مغازه‌ای کوچک به ابعاد سه در سه؛ دنیایی از طرح و رنگ برای عابران به نمایش می‌گذارد.

هوشنگ حجاریان را می‌توان بازمانده (به قول خودش) لُری‌دوزان خرم‌آباد دانست. پیرمردی که با دستان هنرمند خود و در میان هجوم مد و طرح‌های امروزی و عمدتاً کپی، ما را به یاد گدشتگان و نژادی که از آن سر برآورده‌ایم می‌اندازد. خیاطی‌اش پر است از لباس‌های زیبای زنانه و مردانه و بچگانه لری.

 ولی با صدایی که نشان از رضایت داشت گفت: 66 سال است که خیاطی می‌کنم و از همان اول هم لری‌دوزی می‌کردم در ابتدا شاگرد استاد شکرالله نهاوندی بودم که سال‌هاست فوت کرده است. خیاطی ما در خیابان حافظ بود که به زحمت به سه متر می‌رسید. ولی اوضاع کار و بار از حالا که همه لباس آماده می‌پوشند بهتر بود.

از مشتریان دائم او پرسیدم، گفت: عمده مشتریان ما روستاییان و عشایری بودند که سالی یک بار برای خرید البسه به شهر می‌آمدند. زمان آن هم بعد از برداشت خرمن بود که پولی به دست می‌آوردند. برای هر کدام از اعضای خانواده یک دست کامل لباس لری سفارش می‌دادند و تا سال دیگر پیش ما نمی‌آمدند.

حجاریان که با شوق و ذوق بسیاری به سوال‌های من جواب می‌داد ادامه داد: امروز روز دیگر مشتریان عمده ما فقط کسانی هستند که در خارج کشور زندگی می‌کنند و به زادگاه خود برمی‌گردند  و یا هنرمندانی که برای اجرای مراسمی با لباس محلی پیش من می‌آیند.

آقای حجاریان بعد از اطلاع از این که در چند روز آینده سومین جشن گُلوَنی برگزار می‌شود، ضمن تشکر از برگزارکننده‌ها آرزو کرد دوباره لرها برای لباس محلی خود ارزش قائل شوند.

 

 بازنشر در یافته