این روزها که طبیعت سخاوتمندانه پذیرای ماست و با تمام داشته‌هایش به‌خوبی و شایستگی میزبان ما شده، ما هم در مقام مهمان، تکالیفی داریم که مرورشان خالی از لطف نیست:
اول -اینکه در توشه‌ی سفر تا جایی که ممکن است از وسایلی که به طبیعت آسیب خواهد زد، اجتناب کنیم. تبر و تیشه و اره و کلنگ و تفنگ و ... هر ابزار دیگری که می‌تواند بر علیه طبیعت به کار گرفته شود را از فهرست ملزومات سفر حذف کنیم.
دوم - در طبیعت غیر از جای پا، رد پای دیگری باقی نگذاریم، زباله‌ها، شاخه‌های شکسته و بوته‌های کنده‌شده، خاک دست‌خورده و سنگ‌های جابجا شده، سدکردن مسیر آب و انحراف جریان رود، اثر لاستیک خودرو در عمق جنگل و دل دریا و ... ردپاهای خوبی از یک مهمان قدردان نخواهد بود.
سوم - برای وعده‌های غذایی، به شکلی برنامه‌ریزی کنیم که نیاز کمتری به برافروختن آتش در طبیعت داشته باشیم. اگر نیاز پیدا کردیم، فقط به‌اندازه نیاز آتش برپا کنیم نه به اندازه چهارشنبه‌سوری. به جای استفاده از شاخ و برگ اولین درخت دم دست، کمی راه برویم و از دوردست‌تر، هیزم خشک پیدا کنیم و در آخر هم به‌طور کامل آتش را خاموش‌کنیم.
چهارم - فراموش نکنیم که ما مهمان یکی دوروزه‌ی محیطی هستیم که الآن میزبان ماست، مالک و صاحب و آخرین مهمان نیستیم، بعد از ما هم همشهریان و هم‌وطنان ما حق استفاده دارند، ضمن آنکه زیستمندان دیگری از جمله پرندگان و آبزیان و پستاندارانی هم هستند که طبیعت زیستگاه آن‌هاست و بسیاری از آن‌ها در همین ایام به جفت‌گیری و تخم‌گذاری و زادآوری مشغول هستند و به شدت به لانه و آشیانه‌اشان محتاج‌اند.
پنجم - این روزها و این با هم بودن‌ها را فرصت خوبی بدانیم برای آموزش مهربانی و محبت به کودکان و نوجوانان، باور کنیم که اگر فرزند ما یاد گرفت که به یک پرنده یا پروانه ظلم نکند، به همنوع خودش هم آسیب نخواهد رساند، اگر حریم یک کبوتر و لانه‌ی زنبور برایش رسمیت یافت به حقوق دیگران متجاوز نخواهد شد.
و در آخر: ایمنی و بهداشت را هم فراموش نکنیم.
پیشاپیش سال جدید را تبریک عرض می‌کنم و امیدوارم «نودوشش» برایتان سالی خوب و خوش و پر از لطف خداوند باشد؛ برقرار و سلامت باشید
محمدحسين بازگیر – رئیس لرستانی محیط‌زیست شهر تهران
