اعمال مدیریت دلسوزانه و اصولی از رموز موفقیت‌های بخش‌های مختلف جامعه می‌باشد.
ورزش از بخش‌های مهم و حیاتی جامعه است که با توجه به چالش‌های آن، گستردگی حوزه کاری، ظرفیت‌ها و پتانسیل‌ها، وجود هیأت‌های ورزشی بی‌شمار، مدیریت در آن متفاوت‌تر و سخت‌تر از سایر بخش‌ها به حساب می‌آید؛ اما در استان ما مدیریت‌ها در ورزش تا چه حدی به توسعه و پیشرفت و امیدواری جامعه ورزشی کمک کرده‌اند؟!
تغییر مدیریت‌ها در ورزش استان از یک دهه اخیر تا کنون نتوانسته ریل‌های فرسوده قطار ورزش استان را بازسازی و ترمیم نماید و عملاً تغییر و تحولات، نفع آن چنانی برای ورزشکاران و ورزش نداشته است.
در ورزش باب شده هر مدیری که در حوزه کاری‌اش موفق عمل نکند، نبود منابع مالی کافی را بهانه کرده و آن را سپری مناسب برای دفاع از عملکرد ضعیف خود می‌داند، غافل از این که لرستان همیشه از نظر اعتبارات مظلوم واقع شده است و این را باید بدانیم که هنر يك مدير آن است که در این شرایط بتواند در حوزه تحت مسئولیت خود را به خوبي اداره كرده و رضايت خاطر عموم مردم را فراهم آورده باشد.
در لرستان هر چقدر مربیان و پیشکسوتان ورزشی ما با زحمات زیاد قهرمان‌پروری می‌کنند، متأسفانه قهرمانان بعد از شرکت در چند مسابقه بین‌المللی، آسیایی یا ... چنان دلسرد و بی‌انگیزه شده که انگار نه انگار چندین سال با زحمات فراوان برای کسب عناوین زحمت کشیده‌اند.
انتظار می‌رفت مدیریت فعلی ورزش استان که با احتساب دوره 4 ساله اول (از 83 تا 87) و هم اکنون كه كم‌تر از یک سال اين مسوولیت را بر عهده دارد و مدیریت موفق در سایر استان‌ها را در کارنامه مديريت ورزشي خود به يدك مي‌كشد، در استان خود به صورت یک آچار فرانسه کامل در ورزش عمل کند، ولی تا این لحظه، از مدیریت ايشان در ورزش لرستان شاهد برآورده شدن انتظارات جامعه ورزش نبودیم.
از کجای ضعف‌های موجود سخن به زبان آوریم؟ از نبود پروژه‌های جدید ورزش، از بی‌سر و سامانی و بلاتکلیفی بعضی هیأت‌های ورزشی که در حدود 15 هیات بدون رییس و با سرپرست اداره می‌شوند و ظاهراً تلاش آن‌چنانی برای برگزاری مجمع انتخابات آنها صورت نگرفته، از نبود طرح‌های تحقیقاتی پژوهشی و عدم همکاری با دانشجویان و مراجعان، از انحلال تیم‌های فوتبال استان، از نبود برنامه‌ای برای بازسازی اماکن فرسوده ورزش در استان، از بی‌اهمیتی و بی‌تفاوتی به استقبال و تجلیل از قهرمانان، از رها کردن قهرمانان بعد از قهرمانی،، از عبور از هفته تربیت بدنی بدون هیچ برنامه‌ای بر خلاف سال‌های اخیر، از عدم مداخله مدیر کل در اختلافات برخي هيأت‌ها و فدراسيون‌ها، از سریال دنباله‌دار احداث ورزشگاه بزرگ خرم‌آباد طی سال‌های دراز و طولانی، از پایین بودن ميزان سرانه ورزش استان، از عدم به کارگیری نیروهای متخصص و با انگیزه در بخش‌های مختلف ورزش، از عدم سرکشی به اماکن ورزشی و تلاش در جهت رفع موارد نقص آنها، از ناراضایتی اکثر ورزشکاران و ... از این دست معضلات در ورزش ما کم نیست و اتفاقاً موارد مطرح شده از جمله وظایف اصلي مسوولان ورزش به حساب می‌آیند که برای حل آنها حداقل شاهد اراده‌اي قوی نبوده‌ایم.
تنها توجیهی که در جواب مطالبات به حق ورزشکاران می‌دهیم، جمله تکراری «به محض جذب اعتبارات جبران می‌کنیم» می‌باشد. متأسفانه بارها شاهد بودیم که وعده‌های سر خرمن مسوولان به قهرمانان نه تنها عملی نشده بلکه حمایت‌های معنوی خود را از این قشر پر افتخار نيز دریغ نموده‌اند.
این رفتارها و اقدامات بجز سوء مدیریت و عدم برنامه‌ریزی چه چیزی می‌تواند باشد؟ امید است مسوولان ما از انتقادات درس گرفته و به فکر تجدید نظر در نوع مدیریت خود بوده و با برطرف کردن مشكلات و برآوردن خواسته‌های به حق جامعه ورزش لرستان، نشاط و شادابی را بر ورزش استان حاكم نمايند.