بی‌تردید در زمان انتخابات، هر انسانی در هر جایگاه و مقامی، نسبت به کاندیدایی خاص گرايش و نظر مثبتی داشته و از حامیان وی به شمار می‌رود، اما این که یک رئیس هیات ورزشی، کاندیدای مورد نظر خود را چند مرتبه به سالن محل تمرین ورزشکارها ببرد و در شرایطی که ورزشکاران در حال گرم کردن بوده‌اند و به تعبیری عرق‌شان درآمده است، نیم ساعت به اجبار مشغول شنیدن صحبت‌های کاندیداهای مجلس شورای اسلامی شوند، امری غیرمنطقی و غیرمعمول است!

 چند نفر از ورزشکاران طی تماس‌ با خبرنگاران از روند فوق در ايام انتخابات گلایه شديد داشته و بیان کردند: ورزش و سیاست دو مقوله‌ی جدا از هم هستند؛ اصلا تمایل نداریم محل تمرین ما تبدیل به جولانگاه سیاست شود، در حالی که چند نوبت بدن‌های خود را گرم کرده و آماده‌ی مرور تمرینات تاکتیکی بودیم، سر و کله ی کاندیداها پیدا می‌شد و ما مجبور بودیم نیم ساعت از وقت تمرین‌مان را به شنیدن حرف‌ها و وعده‌های آقایان بگذرانیم!

اين ورزشكاران بيان مي‌كردند: صحبت كانديداها که تمام می‌شد، بدن‌های ما دیگر سرد شده و از نظر روحی نیز برای شروع مجدد تمرينات با افت مواجه می‌شدیم.

این چند سطر، درد و دل‌های ورزشکارانی بود که از ورود سیاست به محیط‌های ورزشی گله‌مند بودند.

آن رییس محترم هیاتی که اجازه می‌دهد نامزدهای انتخابات مجلس شورای اسلامی به سالن محل تمرین ورزشکاران رفته و نظم تمرینات را بر هم بزنند، می‌بایست پاسخ‌گوی عمل خود باشد. آیا آن رئیس هيأت نمی‌داند که عرصه‌ی ورزش فارغ از گرايش‌ها و بازی‌های سیاسی است و این حرکت به نوعی توهین به ورزشکار، مربی و جامعه‌ي ورزش تلقی می‌شود؟!

 آیا رییس اين هیات ورزشی نمی‌داند که نباید از جایگاه حقوقی خود سوء استفاده کرده و از امکاناتی که در اختیار دارد بر علیه یا به نفع کاندیدایی خاص استفاده نماید؟