سال 1346 به دعوت مرحوم سیدابوالقاسم انجوی شیرازی «نجو» به مرکز فرهنگ مردم ایران جهت ضبط و ثبت مطالب آداب و رسوم مردم لرستان به تهران رفتم.

درب شیشه‌ای ورودی معروف رادیو ایران سابق در میدان ارک بود و نزدیک بازار تهران و هنوز هم هست. در آن زمان مسؤولیت روابط عمومی آن‌جا را مرحوم حبیب‌الله بلور کشتی‌گیر و مربی کشتی معروف ایران داشتند. دو اتاق کوچک تو در تو و چسبیده به هم بودند که در کنترل آقای بلور بودند.

سلامی کردم و جوابی گرم و تعارف مرحوم بلور، و من هم طبق عادات لرستانی‌های خوش‌سنت که وقتی وارد مجلسی می‌شوند در پائین‌ترین مکان می‌نشینند! با شرم روی اولین صندلی دم در نشستم به طوری که زانو‌هایم قسمتی از ورودی در اتاقک را گرفته بود.

 

آقای بلور بعد از سلام و احوال‌پرسی، پشت میز کار خود که در اتاقک مجاور بود نشست و پس از تماس با دفتر فرهنگ و مردم رادیو ایران اجازه ورود مرا خواست.

بلافاصله با مردی که مهمان او بود شروع به گفت‌وگو کرد، صدا‌ها را می‌شنیدم اما برایم کاملاً نامفهوم بودند. چند لحظه حواسم به بیرون مشغول شد که ناگهان احساس کردم که پاهای سنگین مردی به زانوهایم برخورد کرد بی اختیار از جا بلند شدم که قامت موزون و دوست‌داشتنی جهان‌پهلوان تختی را با کت و شلوار خاکستری مرتب و بدون کراوات در مقابل خود دیدم؛ عرض ادب کردم در حالی که ایستاده بودم. جهان‌پهلوان تختی دو دستش را روی شانه‌های ضعیف من کمی از روی مهر فشار داد و گفت: بفرمائید «‌جوان سرزمین مردان سخت‌» و از اتاق خارج شد به دنبالش آقای بلور هم بیرون رفت.

دم درب شیشه‌ای رادیو ایران هم چند دقیقه که من آن جا بودم با هم صحبت می‌کردند. معلوم بود صحبت جدی و مهمی دارند، متأسفانه بعدازظهر همان روز که من هنوز در تهران بودم این خبر تلخ و دلگیر همه جای تهران پخش شد که: «‌جهان پهلوان تختی را خودکشی کردند‌»

دیدگاه‌ها