رقابت‌هاي فوتبال ليگ دسته اول اگر چه تقريباً همسطح با ليگ برتر برگزار مي‌شود، اما به دليل عدم پوشش مناسب رسانه‌اي، بسياري از حق و حقوق باشگاه‌ها و بازيكنان در آن رعايت نمي‌شود.
به گزارش يافته، زماني كه در دهه 60 مربيان فوتبال ما به بازيكنان خود جوانمردي، اخلاق و آن‌گاه فوتبال را آموزش مي‌دادند، مشخص نيست چرا طي سال‌هاي اخير، همه اين اخلاقيات كه در پي آن موفقيت و سلامت نيز تضمين مي‌شود، به يك باره رنگ باخته است.
نگاهي دقيق به بازي‌هاي ليگ يك و البته ليگ برتر نشان مي‌دهد كه به همين دليل، تماشاگران با ورزشگاه‌ها قهر نموده و ديگر آن جذابت گذشته براي آنان تداعي نمي‌شود. آن‌ها بايد كيلومترها طي كرده تا به ورزشگاه بيايند اما زير آفتاب سوزان يا باران، شاهد زير توپ زدن، توهين بازيكنان به يك‌ديگر، وقت تلف كردن و خود را به موش مردگي زدن براي گرفتن مساوي يا يك پنالتي باشند و البته اين رفتار اكثراً از سوي تيم‌هاي مهمان بروز مي‌كند و همين عامل باعث مي‌شود طاقت تماشاگران تيم‌هاي ميزبان، طاق شود!
مگر در عرض 90 دقيقه چند بار مصدوميت براي بازيكني روي مي‌دهد كه وضعيت مداواي او منجر به قطع بازي و انتقال به بيرون زمين بگردد؟ اگر بازيكني در طول يك بازي 2 يا 3 بار به خارج زمين بازي منتقل شود حتماً سلامتي او در معرض تهديد جدي است و نبايد او را دوباره براي ادامه بازي به ميدان فرستاد و اگر چنين نيست، چرا داوران ما روح جوانمردي را حاكم نمي‌كنند و اين قبيل بازيكنان را كه با رفتارشان قصد فريب داور و توهين به تماشاگران و تيم حريف را دارند، جريمه نمي‌‌نمايند؟
در هفته سوم ليگ يك، بازيكنان تيم مس رفسنجان بالغ بر 34 بار در طول 90 دقيقه خود را زمين انداختند تا بتوانند در خرم‌آباد يك مساوي از تيم ميزبان بگيرند. اين هفته نيز تيم آلومينيوم هرمزگان به جاي فوتبال، به ارائه نمايش‌هاي مختلف براي وقت تلف كردن و نيز نمايش مظلوم‌نمايي از طريق ريختن بتادين روي چند قطره خون پشت سر بازيكن مصدوم‌شان نمودند تا به هر شكل سعي كنند اگر در فوتبال نمي‌توانند با حريف مقابله نمايند، از روش جديدي كه در فوتبال ما باب شده حداكثر استفاده را نموده و امتيازي به جيب بزنند.
نمونه‌اي از نمايش‌هاي بازيكنان تيم آلومينيوم را مقابل تيم خيبر خرم‌آباد و بيش از 7 هزار هوادار اين تيم مشاهده كنيد:
بازيكن آلومينيوم زير‌چشمي بازي را دنبال مي‌كند تا اگر موقعيت براي تيمش خطرناك است از جاي برخيزد و اگر نيست 2-3 دقيقه‌اي را حيف و ميل نمايد!
ناهماهنگي در وقت‌كشي بين دو بازيكن، باعث اعتراض بازيكن هم‌تيمي‌شان (شماره 5 تيم آلومينيوم) نيز شده است، اما دروازه‌بان اين تيم زير لب او را توجيه مي‌كند كه مشغول هماهنگي با روي زمين افتاده‌ها است تا هر كدام جداگانه به بيرون زمين منتقل شوند و زمان بيش‌تري تلف شود!
مگر در طول يك نيمه، بازيكنان چند بار به طور جدي مصدوم مي‌شوند كه نياز باشد ان‌ها را به يرون زمين ببرند؟!
هرگز فوتبال ايران با اين ضد فوتبال‌ها به جايي نمي‌رسد! آن‌چه در ورزشگاه‌هاي ديگر رخ داد و باعث فرار تماشاگران شد، به زودي در خرم‌آباد نيز رخ مي‌دهد و ليگ يك نيز در سكوتي سرد و بي‌روح به محل جولان وقت‌كش‌ها بدل مي‌شود. اين‌جاست كه تماشاگران تيم‌هاي پرطرف‌دار ماشين‌سازي تبريز از 20 هزا نفر به 2 هزار و تماشاگران خيبر خرم‌آباد از 15 هزار به 7 هزار تقليل مي‌يابند.
فدراسيون فوتبال ايران نيز ظرف اين سال‌ها تمام ضعف‌ها و كارهاي نكرده‌ي خويش در حوزه‌ي فرهنگي را، از طريق جريمه كردن تيم‌ها و تماشاگران پر مي‌كند و صورت مسأله‌ها همچنان در فوتبال ايران پاك مي‌شوند. مسئوليني كه از سنگ‌پراني در ورزشگاه‌هاي كشور و لزوم برخورد جدي با آن صحبت مي‌كنند از اين موضوع غافلند كه خودشان با نوع مديريتي كه دارند، منشأ پيدايش هر چه سنگ‌انداز است، هستند!
آيا وقت آن نرسيده سياست تنبيه، جاي خود را به كارهاي فرهنگي و تشويق دهد؟ چرا نسخه‌هاي پيچيده مسئولين ورزش و فوتبال ما به جاي درمان، نتيجه‌ي عكس مي‌دهند؟ لابد به اين خاطر كه هميشه پاي يك تماشاگرنما در ميان است و هيچ‌گاه مسئول‌نمايي در عرصه ورزش و فوتبال كشور نداشته‌ايم! راستي تا حالا دقت كرده‌ايد چرا تا كنون يك مسئول‌نما در عرصه ورزش نداشته‌ايم تا به كميته‌هاي انضباطي معرفي شود و ديواري كوتاه‌تر از تماشاگرنما توسط كميته‌هاي انضباطي ديده نمي‌شود؟!
نويسنده: رضا جايدري، عكس‌ها: مصطفي باقري