در شامگاه چهارم فروردین ۱۴۰۳ با کوچ غریبانه دکتر پرستو بخشی پزشک طرحی جوان در بیمارستان ابن سینای دلفان، شرنگی جان‌گزا در نخستین روز‌های بهار، کام جامعه پزشکی و سایر هم‌وطنان و به ویژه مردم مهرورز و مهمان‌نواز دیار دلفان را تلخ کرد.

اما تلخی این رخداد ناگوار برای مردمان دلفان، صد چندان و روزافزون است. از یک سو حسرت جانکاه از دست رفتن مهمانی متخصص و جوان با مرگی خودخواسته و از سویی دیگر رنج معرفی شدن به عنوان تبعیدگاه در رسانه‌ها، فضای مجازی، جامعه پزشکی و افواه دیگر هم میهنان و تبعات گرانبار این وضعیت برای آینده این مردمان نجیب و مهمان نواز.

برای مردمی که به گواه پزشکان غیر بومی که به مردم این بر و بوم خدمت نموده و دمی در دلفان رحل اقامت افکنده‌اند؛ نه تنها دل مهمانی را رنجان نساخته‌اند که سلوکی جز سپاسگزاری، مهرورزی و احترام با پزشکان و کادر سلامت و دیگر خدمتگزاران خود نداشته‌اند و شاهد مقصود، تقاضای بسیاری از پزشکان طرحی برای خدمت در دلفان حتی در مقایسه با سایر شهرستان‌های استان است که راقم این سطور با استعلام از بسیاری پزشکان و مسئولان طرح نیروی انسانی به آن رسیده است.

 

 ما آتش عشقیم که در موم رسیدیم

 

بدین روی این رویداد تلخ و جانکاه هم جفا به پزشک متخصص جوان، پرآتیه و نخبه بود و هم جفا به کل مردم لرستان و به ویژه ساکنان مهرورز دلفان که جان و روحشان میزبانِ محنتِ جانکاهِ مهمان دل‌شکسته‌شان شد.

از همین منظر است که مطالبه بحق و جدی مردم دلفان از متولیان نظارتی است که بر این مظلومان راه حرمان، ظلمی دگر روا ندارند و از هر گونه کوتاهی در واکاوی علل موضوع و مجازات خاطیان احتمالی پرهیز نمایند.

این که چه شد و چه کردند تا جان‌مایه‌امید خانم دکتر جوان متخصص چنان فروکاسته شد که جامِ فلکِ آمیخته به شهد و شرنگ را سراسر شرنگ یافت و درنگ درد و رنج این جهان را تاب نیاورد و خنده زدن بهار و صبح فروردین را نادیده گرفت و به خواست خود رهسپار ملک عدم شد؟

نام محفوظ/ روزنامه‌نگار دلفانی