جمشید مشایخی بازیگر سینما و تلویزیون، هنرمند برجسته و ارزشمند کشورمان دار فانی را وداع گفت.

صفحه زنده‌یاد مشایخی در فضای مجازی به نقل از فرزندانش زمان فوت ایشان را ساعت 21:00 سه‌شنبه 13 فروردین 1398 اعلام کرده است.

زنده‌یاد مشایخی می‌تواند واقعاً اسوه و الگوی اخلاق و منش هم برای هنرمندان و هم برای آحاد جامعه باشد؛ چراکه هیچ‌وقت رنگ عوض نکرد و چه قبل از انقلاب و چه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همواره برمدار اخلاق، مردم‌داری و مردم‌دوستی حرکت کرد و همواره عاشق ایران و فرهنگ و آداب سرزمین و مردمش بود.

در دوران کودکی و نوجوانی از میان ورزشکاران با مرحوم جهان‌پهلوان غلامرضا تختی و در بین بازیگران با مرحوم جمشید مشایخی خیلی احساس قرابت، نزدیکی و به قول اهالی سینما هم ذات پنداری داشتم؛ به‌طوری‌که علاوه بر حس هم‌وطن بودن با این بزرگان عرصه ورزش و هنر، احساس می‌کردم که هم تبارم نیز هستند، چون به باور نگارنده، داش‌مشتی، با مرام و به‌قول‌معروف خیلی لر (لر منش) بودند.

 مرام و مسلک عیاری و پهلوان منشی مرحوم مشایخی در جای‌جای زندگی هنری و اجتماعی او کاملاً هویداست.

این هنرمند فقید در طول بیش از نیم‌قرن زندگی هنری خود در فیلم‌های زیادی به ایفای نقش پرداخت که بسیاری از این نقش‌ها نظیر رضا تفنگچی (تیرانداز لر) در فیلم هزاردستان و سایر فیلم‌های او همچون کمال‌الملک، خانه عنکبوت، گاو، خانه‌ای روی آب، شمعی در باد، کمیته مجازات، رنج و سرمستی و...در تاریخ سینمای ایران ماندگار خواهند بود.

بااین‌همه، یکی از دیالوگ‌های ایشان در فیلم "سوته دلان" ساخته مرحوم "علی حاتمی" سعدی سینمای ایران، در ذهنم نقش بسته، جایی که در پایان فیلم، برادرش مجید قبل از رسیدن به امامزاده از اسب می‌افتد و می‌میرد و او در نقش حبیب آقا ظروفچی در غم برادر مجنونش می‌گوید: "همه‌ی عمر دیر رسیدیم."

این دیالوگ با واقعیت زندگی نسل ما دهه پنجایی ها خیلی همخوانی دارد؛ واقعاً همه‌ی عمر دیر رسیدیم!!!

روحش شاد و یادش گرامی باد.

مصطفی رباطی 1398/1/13