در حالی که طی چند دهه، سرمایه‌گذاری موثری برای تامین پایدار آب شرب شهر خرم‌آباد صورت نگرفته است،  در حرکتی وارونه، منابع طبیعی آب شرب شهر نیز بدون هیچ ارزش‌گذاری و توجه به ارزش بی‌بدیل آنها مورد تعرض قرار گرفته که حفر چاه‌هایی در لایه‌های آهکی دره خرم‌آباد نمونه آن است.

بدیهی است که بهره‌برداری از این چاه‌ها می‌تواند چشمه‌ها و سراب‌های شهر را که از اکوسیستم‌های استثنایی شهری کشورند به نابودی بکشاند.

با این وصف، در همین حیطه پس از سال‌ها تلاش انجمن‌های مردم‌نهاد و دلسوزان شهر،  نهر شوا که پس از ساماندهی، «پروژه ونیز نام گرفت»  اخیراً با قطع آب آن از سوی شرکت آبفا که از طریق پمپاژ سنگین سراب شوا صورت می‌گیرد، به زودی نابود می‌شود؛ به گونه‌ای که از این زیرساخت سبز- آبی،  اسکلتی بی‌جان به مردم تحویل داده شده و کار به جایی رسیده است که احتمال از بین رفتن گیاهان خاص کف این نهر هم می‌رود.

 این در حالی است که مدیریت کارا بین نیازهای مختلف حیطه مسئولیت خود، پارادایم را به پارادوکس تبدیل نمی‌کنند بلکه بین نیازها،  به جای رقابت،  تعادل برقرار می‌نماید.

اینک با عنایت به اینکه کم‌کاری مسئولین ‌گذشته در تامین پایدار آب شهر و در نتیجه وابستگی به چشمه‌های شهری نباید حیات اکوسیستم‌های آبی شهر را که از امتیازات منحصر به فرد شهری کشورند به نابودی بکشند، از استاندار و نمایندگان معزز مجلس، شورای شهر و شهردار، سازمان حفاظت محیط زیست تقاضا داریم تدبیری برای رفع نگرانی مردم از این اقدام بیاندیشند.

افزون بر آن،  برای ساخت سدهای مخمل‌کوه،  سراب تلخ و تنگ شبیخون اقدام موثر انجام دهند تا بخشی از فشار وارده بر چشمه‌های شهری خرم‌آباد کاهش یابد.

 

  انجمن خرد (خرم‌آباد رویشی دوباره) و گروه نجات شَوا