14 اسفند سالگرد مصادف با چهل و نهمين سال‌روز درگذشت یکی از چهره‌های سرشناس و بنام تاریخ معاصر ایران است که در دوران حیاتش منشا خدمات ارزنده‌ای به میهن عزیزمان ایران بود.

هیچ‌گاه حافظه تاریخی ما نام و یاد دكتر "محمد مصدق" اين بزرگ‌مرد لرتبار (1) را فراموش نخواهد کرد و یادش به خودباوری و ایستادگی اتکای کشور به خود پیوند و گره خورده است.

مصدق سال‌ها پس از وفاتش، همچنان از محبوبیت و احترام فوق‌العاده‌ای نزد تمام کوشندگان راه آزادی و استقلال کشور برخوردار است‌. وي که از خانواده‌ای متعلق به طبقات بالای اجتماعی برخواسته بود و در دوران حیات سیاسی‌اش همواره از استقلال رای و نیک‌نفسی مضاعفی برخوردار بود، وجود خویش را صرف مبارزه با فسادها و کجی‌ها  که در سیستم سابق به عیان آشکار بود قرار داد و در اين راه لحظه‌ای کوتاهی نکرد.

مصدق همواره به آرمان و اهدافش وفادار بود. صنعت ملی شدن نفت ایران از توفیقات و مبارزات این راد‌مرد عرصه سیاست بود که در این راه و مسیر چه سختی‌ها و مشقت‌ها که تحمل نمود و هیچ گاه در مسیر سعادت و خوشبختی مردم که آن را جست‌وجو می‌کرد منحرف نشد و بر عهد و پیمان خویش وفادار ماند.

چه تهمت‌ها، زخم‌زبان‌ها و تخریب‌ها که نثار او نگردید. در کجای تاریخ می توان سراغ داشت که کودتایی توسط بیگانگان طراحی و پی‌ریزی شده باشد و تمام عوامل و دست‌اندرکاران آن از نیروهای داخلی باشد و این گونه مفت و ارزان خود را به ثمن بخس بفروشند و جاده صاف‌کن بیگانگان شوند تا یک فرصت تاریخی و استثنایی را در جهت برقراری حاکمیت مردم و زدودن زنگارهای استبداد از کشور بگیرند و جامعه را در یک دور تسلسل باطل دیکتاتوری و استبداد قرار دهند؟

 بدون شک دوران نخست‌وزیری محمد مصدق یکی از برگ‌های تاریخ پر‌افتخار معاصر کشورمان می‌باشد که حکایت‌گر این ظرفیت و پتانسیل در جامعه ایران در آن مقطع تاریخی بوده که به رغم تمام سیاه‌نمایی‌ها و ایرادات نابه جا به باور و فرهنگ مردم که ظرفیت دست‌یابی بهآزادی و حاکمیت قانون را ندارند‌، خود گواه صادقی است که جامعه ایران در مقاطع حساس تاریخی از مشروطیت، جنبش ملی شدن نفت و انقلاب اسلامی 57 خواهان رشد، توسعه، ترقی بوده و از آرمان‌هاي خود دست نکشيده است و فرصت‌های از دست رفته خویش را یکی پس از دیگری احیا کرده است‌.

آری، دکتر محمد مصدق آئینه‌ی تمام‌نمایی از جلوه همین اعتقاد و باور مردم است؛ مردی به تعبیر دکتر علی شریعتی «‌70 سال برای آزادی نالید» و تمام هم و غم و آرمانش سعادت و بهروزی مردم بود، که به رغم وصیت نامه‌اش مبنی بر قرار گرفتن در کنار و جوار وجود شهیدان راه آزادی در 30 تیر سال 1331 در قبرستان ابن بابویه بود ولی مستبدین و خناسان که محبوبیتش را در تشیع باشکوه وداع مردم و انتقامی دوباره از او می‌خواستند، از این وصيت جلوگیری کرده تا پيكرش در همان محل تبعید‌گاهش در روستای احمد‌آباد به خاک سپرده شود، اما به ياد بياوريم كه بعدها، مستبدین و سركرده‌شان محمدرضاشاه، چه سرنوشتی پیدا نموده و در کجا به خاک رفتند؟!

 محسن  رستمی / خرم‌آباد