ما مردم لرستان همیشه می‌نالیم؛ اما چرا و از دست چه کسی؟
می‌نالیم که چرا به استان ما بودجه کافی نمی‌دهند؟ می‌نالیم که چرا استان ما از بودجه سهم کمی دارد؟ چرا جوانان ما بیکارند؟ چرا ما 
استان برخورداری نیستیم؟
استان برخورداری نیستیم؟ اما آیا هرگز از خود این سؤال را پرسیده‌ایم که ما خودمان چه نقشی در این میانه داریم و اصلاً آیا می‌توانیم نقشی داشته باشیم؟
با این چند سؤال شروع کردم تا بگویم ما باید واقعیت را قبول کنیم، و واقعیت این است که قدرت همیشه همان جایی است که «اختیار تقسیم پول» آن‌جاست، آن جا که برای تقسیم درآمد کشور تصمیم می‌گیرد و سهم هر استان و شهری را نه بنا به لیاقتی که دارد، بلکه بنا به میزان قدرتی که دارد به او می‌دهد. حالا این مرکز یا این جایی که در کشور ما این اختیار را دارد کجاست؟
این مرکز در کشور ما «مجلس» است. همان مجلسی که ما خودمان نمایندگانش را انتخاب می‌کنیم. اما به راستی آیا مردم اصفهان برای ما لرستانی‌ها نماینده انتخاب می‌کنند؟ آیا مردم تبریز و اراک و مشهد برای ما نماینده انتخاب می‌کنند؟ پس چه کسی این کار را می‌کند؟ آیا کسی غیر از خود ما نمایندگان‌مان را انتخاب می‌کند؟ نخیر، هیچ کسی غیر از خودمان نمایندگان ما را انتخاب نمی‌کند!
اما یک سؤال مهم: چرا اكثر ما همیشه کم‌تر از 6 ماه بعد از هر انتخاباتی که برای نمایندگان‌مان در مجلس انجام می‌دهیم پشیمان می‌شویم؟ آیا این پشیماتی معنایی بجز این دارد که ما انتخابی با «هوشیاری» انجام نداده‌ایم؟! آیا جز این است که ما نگاه کوتاه‌مدت به انتخاب‌مان داشته‌ایم؟ آیا جز این است که ما منافع کوتاه‌مدت و شخصی‌مان را در انتخاب‌مان مد نظر داشته‌ایم؟ آیا جز این است که دلسوز خودمان نبوده‌ایم؟ آیا با این انتخاب‌های‌مان حق نالیدن داریم؟ آیا ما حق اعتراض کردن داریم؟ حق نالیدن و اعتراض کردن داریم، اما اعتراض به خودمان و انتخاب‌های‌مان! بله ما تنها می‌توانیم به خودمان اعتراض کنیم که «انتخاب» کرده‌ایم و اكثراً در کم‌تر از 6 ماه از انتخاب خودمان پشیمان شده‌ایم!
انتخابات در راه است. گذشته‌ها گذشته است و آینده در مقابل ماست. برای گریختن از «چاه پشیمانی» باید به «قلۀ هوشیاری» برویم. انتخاب هوشیارانه تنها راه ما برای ترسیم آینده‌ای بهتر از گذشته است.
ارسال کننده: علی‌رضا رباطی