در عالم هستی و در میان مخلوقات الهی، پیوند و ارتباط انسان با کار آن‌قدر شدید و اساسی است که می‌توان گفت انسان و کار دو قلوهایی به هم چسبیده‌اند و به تعبیر دیگر ناف انسان را با کار بریدند.

 کار ضرورت و لازمه‌ی زندگی انسان است و حیات او در جامعه با کار عجین شده است. جانداران دیگر، زندگی خود را مدیون مواهب طبیعت و غرایض خویش‌اند و بدون تفکّر و تلاش ویژه و با استفاده‌ی مستقیم از مواهب طبیعت زندگی می‌کنند؛ اما انسان، فقط در دوران کوتاه از تاریخ در وضعیت صرفاً طبیعی زیسته و به رفع گرسنگی قناعت کرده است.

بشر از همان سپیده‌دم تاریخ، با به کارگیری هوش و آگاهی و فعالیت‌های پیچیده‌ی مغزی خویش به ابزارسازی پرداخته و ماده و طبیعت را به خدمت خود درآورده است. او به آن‌چه مستقیم در دسترس داشته اکتفا نکرده، بلکه همواره در تلاش و تکاپو و جستجو بوده است تا به آنچه در دسترس ندارد؛ اما نیاز به آن را احساس می‌کند، دست یابد.

بنابراین اگر بگوییم، وجود انسان بدون کار و تلاش معنا ندارد و قابل تصوّر نیست، سخنی به‌گزاف نگفته‌ایم؛ زیرا چه برای زندگی دنیوی و چه برای حیات طیبه‌ی اخروی، انسان ناچار از کار و تلاش است و بدون آن هستی او در هر دوجهان بر فناست. از این‌رو در تمام ادیان الهی و مکاتب بشری و حتی داستان‌های اساطیری، از کار و کوشش تمجید و ستایش شده است.

علاوه بر این تلاش و تکاپوی انسان در طول تاریخ گواه عینی و عملی بر اثبات این امر است و ما هیچ قوم و ملّتی را سراغ نداریم که مشوّق تنبلی و بیکاری بوده باشند یا با بیکاری و تنبلی به پیشرفت و سعادت رسیده باشد. حال این سؤال رو در ذهن نگارنده به وجود می‌آورد، فرهنگ کار چه جایگاهی در میان مردم ما دارد؟

در بین مردم ایران یک آسیب بزرگ در فرهنگ کار وجود دارد که ریشه در نسل‌های گذشته ما دارد که مثلا در ایران نه در یک کارخانه بزرگ و پول‌ساز، بلکه حتی در یک انجمن فرهنگی کوچک هم می‌توانید رقابت بر سر ریاست را مشاهده کنید. تب مدیر شدن در ایران خیلی بالاست، طوری که خیلی از گروه‌های اجتماعی و اقتصادی به همین دلیل از هم می‌پاشد.

 نباید فراموش کنیم جامعه ایرانی هزاران سال با سیستم پادشاهی و ریاستی خو گرفته و هنوز هم نگاه بالا به پایین در بسیاری از گروه‌های اجتماعی ما وجود دارد؛ در واقع وجود چنین طرز تفکری باعث شده تا تلاش برای ریاست گروه، همواره به یک پاشنه آشیل احتمالی در به هم خوردن کارگروهی و نیز بی‌رغبتی نسبت به وظایف دیگر و کارهای به زمین مانده در ایران تبدیل شود.

با توجه به مطالب بیان شده می‌توان گفت که برای جا انداختن فرهنگ کار مطلوب در کشور، باید در میان اقشار مختلف مردم، به صورت ریشه‌ای فرهنگ‌سازی صورت گیرد و به‌ویژه در سنین آغازین ورود کودکان به مدرسه که اولین حضور اجتماعی آنان نیز محسوب می‌شود، عشق به وطن، فرهنگ کار و تولید، فلسفه تولید، فلسفه زندگی، وجدان کاری، دلیل وجودی کار، تلاش برای تولید و مزایایی که تولید می‌تواند برای زندگی شخصی و اجتماعی آنان به ارمغان آورد، می‌بایستی با زبان زیبای کودکان وارد کتاب‌های درسی شود تا به بهترین نحو ممکن ضرورت‌های غیرقابل‌انکار مسئله فرهنگ کار و تولید در فکر آنان شکل بگیرد و در رفتارشان نهادینه شود.