ویژگی‌های منحصر به فرد مردم لرستان در هم‌نوع‌دوستی و تعارف جان و مال، بر کسی پوشیده نیست، اما این بار پای دلدادگی معلمی در میان است که رگ غیرتش نگذاشت شاگردش یک شب تا صبح درد بکشد و عذاب به جان بخرد.

کاظم‌آقا با خودروی شخصی‌اش در شب سيلاب بیرون زد تا جان ببخشد و سلامت هدیه کند، اما جان خود را هم ایثار کرد.

می‌گویند در حرکت به سوی کمال و به نیت قرب الهی، این دست کارها معمولاً شامل حال بندگانی خالص می‌شود که در معامله‌ای نزدیک با پروردگار، از چنین آزمون‌هایی سربلند بیرون می‌آیند و نمره 20 که نه، نمره وصل می‌گیرند.

هر چند داغ دل نمی‌گذارد از کاستی‌های موجود سخن نگوییم. از نبود امکانات درمان و جاده و دادرسی به موقع. وقتی می‌گوییم ریشه‌های محرومیت باید از جان لرستان کنده شود یعنی همین.

حالا و به هر تقدیر و همان طور که گاه و بیگاه نیز در ملل دیگر می‌شنویم و پیش می‌آید، حادثه‌ای رخ داده و جان 4 عزیز لرستاني از دست رفته است. سرمان را بالا بگیریم و ببینیم کجای این وطنیم؟ مسوولان استان بعد از حادثه کم نگذاشته‌اند و برنامه‌های جاری و کارهای روزمره را متعاقب رنج پیش آمده واگذاشته و از نزدیک ابراز هم‌دردی و همراهی‌شان را تا امروز نشان داده‌اند.

با امید به تکرار نشدن چنین حادثه‌های دلخراشی که بی‌تردید در روزهایی که سخن از اسیدپاشی بر صورت مظلوم دختران در اصفهان است به اندازه خودش درد روی در می‌گذارد. باشد که از پیش کارها و برنامه‌ریزی‌های بحران و مدیریت آن جوری تنظیم بشود که گاه سیل و هر پیامد طبیعی تلفات بار استان نباشد.

معلم لرستانی باید نشان افتخار بگیرد. این کم‌ترین تسلی بر اذهان و افکار و خانواده فرهنگ و بستگان درجه یک و هم‌تباران لر است. این قهرمان مومن را باید ستود و بر روح قرین رحمتش هزاران درود و آفرین فرستاد و بر محرومیت عشایر لرستان گریست و در برابر غیرت دلیرمردان این سرزمین هنوز هم سر تعظیم خم کرد.

وخامت ماجرا نمی‌گذارد بیش از این بنویسم که تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل... اما کاظم صفرزاده، بی‌تردید برگ دیگری بر دفتر اسطورگان لر افزوده است. مهم نیست که نشان یادبود افتخار را کدام یک از مسوولان مرتبط یا غیرمرتبط یا حتی انجمن‌های مردم نهاد و گروه های اجتماعی هرکدام از سوی خودشان اهدا کنند، حتی لزوماً مهم این نیست که وزیر آموزش و پرورش و مقامات ملی دست به کار شوند، اول از هر چیز دیگری مهم فهم ماست.
مهم این است هر نهادی هر تشکیلاتی هر موسسه‌ای هر انجمن مردم نهادی هر مدرسه‌‌ای هر مدیری هر کلاس درسی به سهم خودش قدم بردارد. در نتیجه چنین امری هزاران نشان یادبود افتخار سمت این مرد راستین عرصه تعلیم و تعالی سرازیر خواهد شد. بلکه کائنات نیز بر حسن تدبیر و نیت و هم آوایی ما صحه بگذارند.

 

 

مطلب مهم دیگر این که: به نظر می‌رسد رسیدگی فوری و همه‌جانبه به وضعیت بهداشتی درمانی عشایر و ایجاد مسیرهای امن و مطمئن در حوادث غیرمترقبه، از جدی ترین درس های تلخی است که این حادثه به همه ما می‌دهد. شاید ثبت این روز در تقویم محلی لرستان در ایجاد انگیزه و تلاش مضاعف برای بهبود امور بی‌تاثیر نباشد.

شاید آقا معلم خواسته درسی به ما بدهد تا آیندگان از آن نصیبی ببرند. روزی به نام "سلامت عشایر لر" به یادبود کاظم صفرزاده یا هر چه شبیه آن که انگیزه ی واکاوی کاستی ها و مشکلات موجود را از یادمان نبرد و از هزارتوی دستورالعمل ها و بخشنامه‌ها بیرون‌مان بیاورد و باعث شود در ظاهر هم که شده نگاهی به وضع موجود و زنده اطراف‌مان بیاندازیم که هم یاد استاد را زنده بداریم و هم کمبودهای درمانگاه و جاده و راه‌های مواصلاتی را برای چنین روزی نگذاریم.

واقعیت این است که باید با شروع فصل سرد این آمادگی‌ها تامین شود. سلامت عشایر لر، یعنی سلامت همه ما و دستگاه‌های مختلف بهداشت و درمان‌، آموزش و پرورش و راه و هلال احمر و امور عشایری و سایر نهادهای مرتبط باید پای کار باشند و در سال‌روز چنین روزی در سال بعد بررسی کنند که چه میزان تفاوت کرده‌ایم و آیا هنوز هم مدارس عشایری و پایگاه‌های عشایری‌مان جای امنی برای ماندن و بودن و قد کشیدن هست یا نه. که جان 3 دانش‌آموز عشایر در این سفر کوتاه اما بی‌بازگشت از دست رفت و بازنگشت.

امیدوارم با نگارش این چند سطر و بیان برخی نتایج تلخ، بخشی از آرامش مخدوش شده‌مان برگردد. وظیفه‌ای که همچنان باید بر دوش همه‌مان سنگینی کند.

روح‌تان شاد برادران کوچکم.

روحت شاد معلم همه‌ی ما، آقا کاظم سفر رفته.