مناره را واژه‌نامه‌ها «بنایی بلند و استوانه‌ای به‌عنوان بخشی از مسجد یا مکان متبرک که بر بالای آن اذان می‌گویند» و یا «برجی که برای دیدبانی یا رساندن اخبار می‌ساختند و معمولاً در آن با روشن کردن آتش، اعلام خبر می‌کردند»‌.

هر دو تعریف با مناره خرم‌آباد همخوانی دارد. کهن‌سالان بر این باور بودند که در شهر شاپور خواست و گرداگرد مناره مسجدی به نام امام حسن (علیه‌السلام) - مسجد جامع شهر شاپور خواست - وجود داشته است. تاریخ‌نگاران متقدم نیز بعضی بر این نظر صحه گذارده‌اند اما برخی محققان سلف بر این باورند که مناره / میل خرم‌آباد با تعریف دوم سازگاری بیشتری دارد. نکته جالب‌توجه آنکه خرم‌آبادی‌ها به مناره، منار می‌گویند که به معنای «محل نور» است.

گفته می‌شود این اثر که برجای‌مانده از آل‌بویه (۳۲۳- ۳۸۹ ق) محل اذان‌گویی و دیده‌بانی شهر اتابکان و راهنمای کاروانیان بوده است. مناره اکنون ۲۹.۴۵ ارتفاع دارد که درگذشته بیش از این بوده و براثر مرور زمان و عوامل طبیعی همچون باد و باران اندک‌اندک فروریخته و از ارتفاع آن کاسته شده و به این شکل درآمده است.

مصالح بنا آجر و ملات است. در داخل مناره ستونی استوانه‌ای شکل قرار دارد که ۹۹ پله با حدود ۷۰ سانتی‌متر دارد. پله‌ها به دوران می‌چرخد و می‌توان به‌وسیله این پله‌ها به بالای مناره راه یافت. در ورودی مناره (۲۲۰ *۸۰) سانتی‌متر و به‌سوی غرب باز می‌شود. شش دریچه کوچک و یک دریچه بزرگ نیز برای ورود روشنایی بر پیکره مناره تعبیه‌شده است. این بنا مرکز اطلاع‌رسانی روزگار خود بوده و با دود خبر و آتش خبر نقطه‌های دیگر به‌ویژه دژنشینان شاپور خواست را از رویدادها مطلع می‌کرده است.
سید فرید قاسمی/ کتاب پیشینه ارتباطات و تاریخ مطبوعات خرم‌آباد