بافت تاریخی خرم‌آباد ظرفیتی بزرگ برای توسعه گردشگری و اقتصادی این شهر و اشتغال جوانان به شمار می‌رود که متأسفانه به دلیل بی‌تدبیری مسئولان مغفول مانده است.
اگر شما در دره‌ی تاریخی خرم‌آباد قدم بزنید به فاصله هرچند متر می‌توانید یک اثر تاریخی از دوره ساسانی تا عصر پهلوی اول را ببينيد که متأسفانه اکثراً بدون محافظ و نگهبان بوده و به‌رایگان در معرض تماشای مردم قرارگرفته‌اند و شاید بی‌ارزش جلوه دادن آن‌ها به همین دلیل باشد، وگرنه در شهرهای دیگر برای نمایش آثار تاریخی بی‌ارزش‌ترین از آثار تاریخی خرم‌آباد باید بلیط تهیه کرد و در صف انتظار ایستاد!
البته برخی از آثار تاریخی خرم‌آباد درگذر روزگار، شانس آورده و به‌واسطه دخالت مسؤولین یا علاقه‌مندان از خطر نابودی، نجات‌یافته‌اند اما این موضوع به‌صورت مداوم نبوده است تا آنجا که حتی قلعه فلک‌الأفلاک نیز هنوز با خطر تخریب و نم‌زدگی دست‌به‌گریبان است.
یکی دیگر از آثار تاریخی خرم‌آباد که با خطر ویرانی مواجه است، حمام حاج‌اَسَلا (حاج اسدالله) در محله درب دلاکان (دلاکی) می‌باشد.
این حمام که بنای اولیه آن به دوران زندیه بازمی‌گردد، در دهه ۵۰ با پیشنهاد و طرح مرحوم علی‌محمد ساکی‌سگوند شهردار فقید و پرتلاش خرم‌آباد به‌منظور جلوگیری از تخریب به زورخانه تبدیل شد. کاری که بعدها میراث فرهنگی لرستان با الگوبرداری از آن، حمام تاریخی چاله (آسیا) در میدان گَپ (پُشت بازار) را با مشارکت بخش خصوصی به مجموعه تفریحی گردشگری تبدیل کرد که اکنون مورد بازدید و استفاده مردم و گردشگران است.
اخیراً وضعیت حمام حاجی اسلا یا همان زورخانه طیب در شمال شرقی مسجد توسلی به گونه‌ای است که خطر ریزش سقف و تخریب، بخش‌هایی از آن را تهدید می‌کند.
در خصوص این اثر تاریخی، آقای «غلام عباس زریان» که اجدادش مالک این بنا بوده‌اند می‌گوید: در زمان‌های قدیم، ایجاد حمام باهدف اقتصادی صورت نمی‌گرفت و بیشتر جنبه ثواب و خدمت به مردم داشت، بر این اساس مرحوم حاج اسدالله زمان‌پور (فروغی/ زمانی) -عموی پدرم - در عصر قاجار حمامی نو در خرابه‌های حمامی که اجدادش آنجا بناکرده بودند، ایجاد کرد که تا اوایل حکومت محمدرضا پهلوی مورداستفاده اهالی خرم‌آباد قرار می‌گرفت و پس از فوت حاج اسدالله که مالک نیمی از حمام بود، ورثه ایشان سهم خود را به مرحوم حاج اسحاق دباغ و ایشان نیز به مرحوم حاج عابد حیدری فروخت و دهه ۵۰ با نظر شهرداری این حمام با همان چهره و بنا اندکی مرمت شد و به زورخانه تبدیل گردید.
وی افزود: متأسفانه از دهه ۷۰ به بعد نگه‌داری مناسبی از این بنای تاریخی صورت نگرفت و اینک بخش‌هایی از آن درخطر ویرانی قرار دارد اما گویا متولیان امر که شهرداری و میراث فرهنگی باشند، ارزشی برای این بنا و مرمت آن قائل نیستند.
آقای زریان اظهار داشت: اگر دلیل این بی‌توجهی نبود بودجه است که آقایان می‌توانند از ظرفیت بخش خصوصی برای مرمت و نگه‌داری این بنای تاریخی استفاده کنند، در غیر این صورت، هیچ توجیهی از آنان قابل‌قبول نیست و در صورت تخریب این بنای ارزشمند، باید پاسخگو باشند.
