شنیدم که برخي هم‌وطنانم، لرها را غریب ایران خوانده‌اند! این حرف بی‌اساس از آن‌جا به ذهن‌شان خطور کرده که دیگران به خود اجازه یاوه‌گویی داده‌اند؛ اما همان‌طور که همه می‌دانند و بر ایرانیان روشن است لر، پایه و بن این مرز و بوم است و از آغاز شکل‌گیری ایران قبل از باستان متعلق به این قوم اصيل ايراني‌تبار بوده است. مگر می‌شود صاحب‌خانه را در خانه خودش غریب خطاب کرد؟

نه در تاریخ‌مان عهدنامه‌ی گلستان و بخشیدن قسمتي از خاك وطن داشته‌ایم و نه ترکمانچای را پذیرفته‌ایم. تعداد شهیدانی که از این دیار در مقابل وحشی‌گری صدام ایستادند را کسی از یاد نبرده است.

منزل و مأمن‌مان پناهگاه بسیاری از آزادی‌خواهان عصر مشروطه بود. در تاریخ 22 تیر 1288 با نیروهای مجاهدمان تهران را فتح و خائنین به وطن را به سفارت بيگانه در تهران پناهنده کردیم...

حال برخي هم‌وطنان غیر لر چگونه به خود اجازه می‌دهند با کم‌ترین پشتوانه تاریخی و فرهنگی بر قومی بتازند که قدمتش از مجموع بسیاری از فرهنگ‌ها در اين مرز و بوم بیش‌تر است؟!
چه نخوتی اين افراد را وا‌می‌دارد که این‌چنین بر این قوم بتازند؟ آيا حقارت پيشينه‌ي تاريخي آن‌ها دليل اين حسادت امروزي نيست؟

لر طی هزاران سال قبل از این که ایرانی وجود داشته باشد، تمدن خودش را بنیان نهاد. یاد می‌کنم از یکی از اساتید هنر و حکمت که فرمود: ارزش موزه‌های دنیا به داشتن تعداد بیش‌تر آثار مفرغ لرستان است. آن زمان که زبان اشاره هم برای تمسخر ابداع نشده بود این قوم از مفرغ آثاری ساختند که هنوز بر تارک هنر جهان می‌درخشد.

آری لر به بلندای تاریخ قدمت دارد. نه غریب این مملکت است و نه نیازمند ترحم دیگران. این امری طبیعی ست که شیر را در قفس می‌کنند تا بتوانند با خیالی آسوده جولان دهند و هر بار قسمتی را به تاراج بدهند و ایران را بیش‌تر به ننگ بکشانند. کنونی که پارسی صحبت می‌کنی و با همین جملات پارسی این قوم بزرگ را آماج هزله‌گویی‌هایت قرار می‌دهی یادت نرود قومی با این دیرینگی فرصت پرداختن به یاوه‌گویی‌های تو را ندارد. تاختن پشه‌ای بر سیمرغ را هرگز کسی نمی‌بیند.

به هیچ‌کس از هیچ نقطه‌ای اجازه نمی‌دهیم که ما را ساده بخوانند. این اصالت ماست که اجازه نمی‌دهد مثل دیگران به هر کاری دست بزنیم و پشت روشن‌فکری بپوشانیمش.

هم‌تباران و هم‌زبانان عزیز حال روی سخنم با شماست. بخش اصلی این توهین‌ها مربوط به خود ماست. مقصر اصلی خودمان هستیم که دیگر پشت‌به‌پشت هم در برابر ناملایمات نمی‌ایستیم. وقتی ساده خوانده شدیم و دم برنیاوردیم، وقتی هرکجای مملکت هم‌دیگر را دیدیم به‌جای خوشحالی و گپ زدن با زبان مادری از هم فرار کردیم و به فارسی با كودكان‌مان حرف زدیم وقتی با جوک مورد تمسخر دیگران قرار گرفتیم و خودمان هم همدست‌شان شدیم و از ته دل خنده سر دادیم این می‌شود که حالا آماج تمام خرابکاری‌ها می‌شوییم و با جرات برای‌مان جوک و فیلم می‌سازند.

کجاست غیرتی که همیشه ما را با نامش به زبان می‌آوردند؟ مظلوم‌نما شده‌ایم و به‌سان طفلی بی‌مادر منتظر دست کشیدن دیگران از روی ترحم به سرمان هستیم. کجایند مردانی که به‌سان شیر از این دیار حفاظت می‌کردند؟ نشسته‌ایم و می‌گوییم ما غریب این مملکتیم ایها الناس به فریادمان برسید که سیل ما را برد و ای مردم ما گوزن زرد در حال انقراض را نکشته‌ایم...

لرها به گواه تاریخ همواره خود را ایرانی ‌دانسته‌اند. رضاشاه از آیت‌الله بروجردی به چند دلیل حساب می‌برد یکی از این دلایل قوم او بود که به اشاره ایشان، روزگار شاه تیره‌ و تار می‌شد.

اگر شما سکوت می‌کنید من نمی‌توانم کوتاه بیایم در قاموسم مظلوم‌نمایی و بی‌تعصبی جایی ندارد. دختر لر هستم و زاده‌ي سردار مریم‌ها و قدم‌خیرها و دفاع از اصالتم در بند بند وجود و خونم جاری است، به هیچ‌کدام از هتاكان در هر نقطه از جهان هستید اجازه نمی‌دهم که با سکوت و بی‌تفاوتی‌تان لر را به انزوا ببرید.

قوم لر را از این یاوه‌ها و فرفكني‌ها باکی نیست که فرزندان اوج چکاد و نور چشمه‌های این دیارند و ایران را از خود می‌دانند و همواره حامی شجاع وطن بوده‌اند و آنان که این‌گونه می‌بافند، حتماً به این مهم آگاه‌اند …

پس به پاس‌داشت بزرگان و قهرمانان لر، همه با هم بخواهیم تعدادی از خیابان‌ها و میادین به نام‌شان نام‌گذاری شود.