هنر از مُبرزترین جلوه‌های رازآلود فرهنگ و مدنیت بشر است که هماره بر زندگانی انسان تأثیرگذار بوده است.

به گزارش پایگاه خبری یافته، هر جا تفحص و کندوکاو باستان‌شناسی آماجی از فرهنگ و تمدن بشری کشف می‌کند، در هر مرز و بومی که تمدنی به پهنه خیال می‌رسد، رگه‌ها و آثار متعدد هنری شگفتی محققان تاریخ تمدن و هنر را تحریض کرده است و رموز پنهان آن، خردمندان را به تفکر و ژرف‌اندیشی فروبردهاست. هنر، از رازهای خلقت و عمر فرهنگی انسان است که صاحبان اندیشه را به استیناف بیش‌تر فرا می‌خواند.

این که می‌گویند هنر نزد ایرانیان است و بس سخنی پر بی‌راه نبوده، ذوق هنری در وجود مردم این سرزمین نهفته ست اما با صنعتی شدن جهان جامعه از هنر فاصله گرفته گویی دیگر ذوقی برای ارائه نمانده است. در بین مردمان دنیای صنعتی هستند کسانی که هنوز روح خود را با هنر جلا می‌دهند.

در نوجوانی متوجه ذوق هنری در وجودم شدم به شکلی که احساس می‌کردم خیلی از کارهای هنری را ناخودآگاه و بدون آموزش می‌توانم انجام دهم. با نقاشی شروع کردم و کم‌کم با هنرهای دیگر آشنا شدم. به هر هنری سری زدم و برای دل خودم کارهایی انجام دادم؛ در رشته معماری دیپلم گرفتم که آن‌هم بخش اعظمی از هنر محسوب می‌شود اما به خاطر علاقه‌ای به کار خبر داشتم ادامه تحصیلاتم را در این رشته ادامه دادم.

همچنان به کارهای هنری مشغول بودم که بازهم بدون آموزش هنر چرم‌دوزی را شروع کردم. این زمینه از تمام هنرها برایم جذاب‌تر بود و با اراده بیش‌تری پیگیرش شدم.

مدارک مورد نیاز در این زمینه را اخذ کردم و کارهایی برای نمایشگاه‌های مختلف و بازار ارائه دادم که مورد استقبال هنر دوستان و هنرمندان قرار گرفت همین موضوع باعث شد که بیشتر ترغیب به ادامه کار شوم. در خانه کارگاه کوچکی راه‌اندازی کردم که در کنارم هنرمندان و دوستان دیگری همکاری می‌کردند و همچنان با هم مشغول به کار هستیم. با تمام نشست‌هایی که در حمایت از هنر می‌شود اما حمایت واقعی و مستندی ندیدیم. نمونه این بی‌تفاوتی نمایشگاه نوروزی و صنایع‌دستی در شهرستان دورود بود که شرکت کردم.

 پایان سال 94 بعد از یک پروسه 10 ماهه و حتی با حمایت استاندار موفق به گرفتن تسهیلات برای گسترش کار هنری‌ام نشدم اما با این حال دست از تلاش برنداشتم و شبانه‌روز برای نمایشگاه بدون شرایط مالی مناسب شروع به کار کردم که ثابت کنم کار کردن و کسب درآمد از راه حلال عیب نیست و هم این که شاید این موضوع باعث خجالت کشیدن خیلی‌ها شود که متوجه شوند اگر با درخواست پرداخت تسهیلات موافقت می‌کردند با ورود به سال جدید چند جوان، کارِ خود را به بهترین شکل ارائه می‌دادند نه این که تمام‌ روزهای تعطیلات را به جای کسب درآمد به کسب تجربه تلخ بگذرانند (تلاش واقعی و هنر منِ جوان و امثال من که از روی بی‌ذوقی و بی‌تفاوتی برخی‌ها دیده نمی‌شود)
با تمام شوری که برای کارم داشتم فقط خستگی روحی و جسمی از رفت‌ و آمد روزانه در مسیری 100 کیلومتری و بیماری برایم ماند...

راستي این روزها جایگاه هنر در استانی که از هزاران سال پیش در هنر و فرهنگ حرف اول را می‌زده کجاست؟ مدیران محترم چرا حمایت واقعی خود را در این زمینه نشان نمی‌دهند؟

از میان رفتن هنر که حداقل برای ما مردم لرستان میراث ارزشمندی از پیشینیانمان بوده به نابودی هویتمان منتهی می‌شود.

حال که مردم سرزمین‌های دیگر روی به هنر و صنایع‌دستی آورده‌اند ما از میراثی که داشتیم دور و دورتر می‌شویم و این جای تأسفی بس بزرگ دارد. به‌جای حمایت از هنر و فرهنگ و صنایع‌دستی روز به‌ روز این بخش را بیش‌تر به سکوت می‌برند.

این که در كشور ما اکثراً از مدرک تحصیلی‌شان کسب درآمد نمی‌کنند دیگر موضوع عجیبی نیست، من هم یکی از هزاران جوانی که در این زمینه استثنا نیستم اما نگذاشتم هنرم خاک بخورد. دولت که قادر به اشتغال‌زایی و حمایت از صنایع‌دستی و حفظ آن نیست البته در ظاهر حمایت می‌کند اما در باطن در لرستان چیزی نمی‌بینیم که مایه دل‌گرمی باشد.

بسیاری از هنرمندان قدرت پرداخت هزینه غرفه‌های نمایشگاه‌ها را ندارند بنابراین حتی فرصتی برای ارائه کارهای‌شان و کسب درآمد نمی‌ماند! چرا صنایع‌دستی استان‌های دیگر در استان ما به فروش می‌رسد در صورتی که باید اولویت با هم استانی‌های هنرمند باشد؟

فرش و گلیم دومین صنایع‌ دستی کشور محسوب می‌شوند که خیلی از خانم‌های هم‌استانی در فرش و گلیم‌بافی هنرمندهای قابلی هستند اما حمایت نمی‌شوند که هم هنر خود را به دوست‌داران این هنر ارائه دهند هم منبع درآمدی داشته باشند. بسیاری از خانم‌ها بی‌سرپرست، شغل ندارند اما کارهای صنایع‌دستی را به بهترین نحو انجام می‌دهند و نیاز به حمایت دارند اما دریغ...

هفته صنایع‌دستی تنها زمانی است که به این موضوع اهمیت داده می‌شود که البته اكثر مدیران محترم برای بیلان کاری خودشان به این امر می‌پردازند نه این که نگران از بین رفتن هنر و صنایع‌دستی باشند که اگر اهمیت داشت به‌غیر از این زمان هم برای حفظش تلاش می‌کردند. با برپایی نمایشگاه‌ها به جای رسیدگی بیش‌تر به فکر عکس و فیلم می‌باشند و در قبال پولی که هزینه نکرده‌اند رزومه کاری برای خود درست می‌کنند!

بسیاری از هنرمندان ما آثارشان در نمایشگاه‌های کشوری و بین‌المللی ارائه می‌شود و این‌ها فقط یک رزومه برای مدیران اجرایی است و این درست نیست که از زحمات شبانه‌روزی هنرمندان برای خودشان رزومه درست می‌کنند.

 15 روز اجاره غرفه که برابر با اجاره یک‌ماهه مغازه‌های گران‌ترین نقطه شهر دورود بود را از ما گرفتند دریغ از ذره‌ای امکانات، بخشی از اجناس به خاطر بارندگی شدید و نصب نشدن درست غرفه‌ها زیر باران از بین رفت باقی هم که هزینه اجاره غرفه شد ما ماندیم و تجربه‌ای تلخ در استان خودمان با مدعی‌های پشتیبان و دوست‌داران هنر و صنایع‌دستی!

سال‌های گذشته در استان‌های دیگر و تهران در نمایشگاه‌ها غرفه داشتم اما مشکلاتی که در لرستان با آن‌ها مواجه شدم را نداشتم و کارهای خودم و دوستان هنرمندی که همراهی‌ام می‌کنند را با اسم استان لرستان ارائه دادم کارهایی که در بزرگ‌ترین فروشگاه‌ها در تهران ارائه می‌شوند اما در استان خودم سرسری و بی‌اهمیت از کنارش می‌گذرند که البته این را به‌ پای بی‌ذوقی و ناآگاهي بخش مدیریتی در هنر می‌دانم.

چند ماه پیش هم که از رفتارهای خاصی که در استان ما و بین ادارات و مدیران عادی شده از زبان خودم و هم استانی‌ها با نوشتن یادداشتی اعتراض نمودم، كه دست آخر به جای رسیدگی، با تهدید رو به‌ رو شدم!

 در صورت حمایت، تا الآن باید در نمایشگاه‌های بین‌المللی شرکت می‌کردم نه این که همچنان در تلاش باشم که به بخش مدیریتی استان ثابت کنم که من کننده کار هستم این شما هستید که فقط مدعی دانستن و کارشناسی البته در ظاهر هستید و حتی از هنر و صنایع‌دستی که بخش اعظمی از هویت‌تان است نمی‌توانید حمایت کنید.

از صنایع‌دستی عشایری که رنگ و لعاب خاصی دارد بسیار خوب استقبال می‌شود طبق تجربه در نمایشگاه‌های دیگر مردم بسیار پی‌گیر صنایع‌دستی عشایری هستند که با شرایط موجود و نبود امکانات برای عشایر عزیز مطمئناً دیری نمی‌انجامد که صنایع‌ دستی از میان آن‌ها هم رخت می‌بندد.

به‌ هر حال طبق روال عادی از ما گفتن بود و از شما شنیدن و احتمالاً باز هم پشت گوش انداختن، پس در آن صورت باز هم رو به‌سوی بی‌هویتی مي‌رويم.

انسان در طول زندگی باید هر روز کمی موسیقی گوش دهد، کمی شعر بخواند و روزی یک تصویر زیبا ببیند تا علایق دنیوی نتواند حس زیباشناسی را که خداوند در روح او قرار داده است را نابود کند. سعي كنيد اگر مسئوليتي در عرصه هنر داريد، اين حس‌ها را در مردم تقويت كنيد و اگر نداريد، به سراغ تخصص‌تان برويد و ميدان را به اهلش بسپاريد.

 

 

دیدگاه‌ها