زیست‌بوم مردمان زاگرس‌نشین که از جمله فریباترین مناطق بکر و طبیعی کشورمان به شمار می‌رود، هر ساله و به کرّات دست‌خوش بلایای طبیعی و غیر‌طبیعی شده و متأسفانه رو به اضمحلال می‌رود.
اخبار وحشتناک زیست‌محیطی مربوط به نواحی زاگرس از تجارت‌های سیاه زغال‌گیری و بیماری درختان بلوط گرفته تا آتش‌سوزی‌های عمدی و غیر‌عمدی، همه و همه هر دوراندیشی را به وحشت می‌اندازد.
به نظر می رسد آموزش‌های حفاظت از محیط زیست برای مردمان این مناطق بسیار ضروری می‌باشد. هر فرد بایستی به وظیفه خود در قبال حفاظت از منابع طبیعی واقف بوده و خود را مسئول اتفاقات مربوطه بداند. ما در قبال آیندگان مسئولیم و وظیفه داریم طبیعت خدادادی‌مان را بی‌کم و کاست به فرزندان‌مان بسپاریم. بنابراین نیاز فوری به فرهنگ‌سازی در این زمینه احساس می‌شود و بایستی مسئولان و مردم با کمک یک‌دیگر این وظیفه انسانی خود را به انجام برسانند.
به طور قطع، قصور و کوتاهی هیچ مسئولی بخشودنی نیست و امتناع شهروندان نیز از کمک و یاری به حفظ طبیعت محل زندگی‌شان بسیار ناپسند است.
امیدوارم مسئولان به وظیفه خطیر خود برای حفاظت از محیط زیست واقف بوده و با تمام وجود از این مناطق حفاظت نمایند. از مسئولان كشور نیز انتظار داریم گوشه‌ي چشمی به این مناطق داشته و امکانات و بودجه کافی را برای پاسداری از این سرمایه ملی در اختیار مسئولان محلی قرار دهند.
از تمامی كساني که با دستان خالی سعی در مهار داشته و شبانه به سوی بلوطستان شتافتند بسیار سپاس‌گزاریم و امیدوارم زین پس شاهد خرمی دامنه‌های زاگرس به خصوص خطه ي زيبا و تاريخي كوهدشت باشیم.
دل‌نوشته زیر سروده‌اي به زبان لكي در سوگ بلوط‌های سوخته دیار بی‌فریادرسم است:
بلوطستان بی‌کس! دیار بی‌هنارس
هاوار هی هاوار مردم به ره سن دارل بلو مان یک‌جا ای دس چن
آگر گِرتِه نَه دارل سر برزمان کُل بی وه بویلکو سراسر مرز مان
نه باله نه هس تا بال به شَنی نه مَلی وه ناز سازه مه ژه نی
نه سوزه دِتی دُیوکه مه رِسی نه کس دی حاوال کسه مه پرسی
داربلوی سِزیا هاوار رَس نیه؟ اِ دیوان سرا انگار کس نیه؟
کی آگر داسی لانه کوگل‌مان کامان نامرد بی تش دای وه گیان مان؟
کی «هرین» کردی وه بویل کو در مال کی کرمیت ژه نی چوی کُرِ هُمال
دس کی بِری کِرد «دالاو» آگر بی دس وه زرانی نیشتیم وه «وی وی»
کشماهر عزیز کی وه چَه ما کِرد؟ رنگ رخساری کی اِ پِه ره بِرد؟
«چنگری» ارا سیا پوش بیه؟ یه نازار کیه بی ویر هوشبیه؟
چمری به ژن هر شو تا سحر تا خلق بزانن گوش فلک بو کر
یکی بای بچو مردم بچری بینم کسی مای دسمان بگیری؟
کس نمای آگر «دالاو» کوربکی؟ کس نمای اسباو یاریمو جور کی؟
داد ارا بلوی! داد ارا وژمان! ارا شاقه شاق کوگل خرامان
داد ارا جامال بی دِرَه تانم داد ارا دشت بی‌نگهبانم
ترجمه:
بلوطستان بی‌کس! دیار بی‌‌فريادرس
بلوطستان بی‌کس! دیار بی‌‌فريادرس
«مردم به فریادم برسید» «درختان بلوط‌مان از دست رفت!»
«درختان سر بلندمان آتش گرفته‌اند!» «و سراسر مرزمان به تلی از خاکستر تبدیل شده است!»
«نه پرنده‌ای هست تا پرواز کند!» «نه پرنده‌ای خوش‌خوان تا با نوایش ساز بنوازد!»
«نه سبزه دختران دل و دماغ دوک ریسیدن دارند!» « و نه کسی احوال دیگران را می پرسد!»
«درخت بلوط سوخت اما فریادرسی نیست؟» «انگار مسئولین خبر ندارند؟»
«چه کسی لانه کبک‌های‌مان را به آتش کشیده است؟» «کدامین نامرد بر جان‌مان آتش افکنده است؟»
«چه کسی هرین را به خاکستر تبدیل کرد.» «چه کسی مانند پسر رقیب کبریت آتش را به جان‌مان انداخت؟»
«چه کسی دلش آمد «دالاو» را آتش بزند؟» «زانوی غم بغل گرفته ایم و شیون می کنیم.»
«چه کسی کشماهور عزیز را چشم زده است؟» «چرا رخسارش پریده است؟»
«چرا «چنگری» سیاه پوش شده است؟» «این عزیز دردانه کیست که از هوش رفته است؟»
«از شب تا صبح ساز چمری بنواز» «تا خلق بدانند و گوش فلک کر شود»
«یکی مردم را خبر کند؟» «ببینم کسی هست که دست‌مان را بگیرد و یاری‌مان کند؟»
«کسی نمی‌آید تا آتش «دالاو» را خاموش کند؟» «کسی اسباب یاری ما را فراهم نمی‌کند؟»
«برای بلوط و برای خودمان می‌نالم» «برای آواز کبک‌های خرامان‌مان می نالم»
«برای وطن بی‌کسم می‌نالم» «برای دشت بی‌نگهبانم می‌نالم.»
دکتر میترا تیموری