به دلیل روابط بازرگانی و تجاری ایران و عراق محورهای ارتباطی استان لرستان در راس آن محور "پلدختر- اسلام‌آباد" آماج کامیون‌های حمل سوخت كشور عراق جهت تردد و حرکت است. یکی از موضوع‌های مهمی که چند سالی است از دغدغه‌های جدي مردم مناطق پلدختر، رومشکان، کوهدشت، درب گنبد، کوهنانی و بخش‌های تابع آن‌ها شده است مسأله ترانزیت سوخت توسط غول‌های آهنی عراقی و هزینه‌ها و خسارت‌هایی است که این نفتکش‌ها به استان و این مناطق محروم تحمیل می‌کنند. گویی جاده فقط مختص به کامیون‌های کشور عراق است هر چند هر کامیون به دولت ما عوارض خاص خود را طبق قراردادها می‌پردازد، اما نکته عجیب عدم توجه هیچ نهاد و ارگانی به تعمیر خطوط جاده‌ای و عریض‌تر نمودن جاده جهت جلوگیری از تصادفات است.
تعداد حضور کامیون‌های عراق به حدی است که گاهی اوقات مسیر پلدختر تا کوهدشت که کم‌تر از یک ساعت است باید دو ساعت صبوری کرد، مسیر رومشکان تا کوهدشت را که فقط 40 دقیقه است باید در یک و نیم تا دو ساعت طی کرد و هر لحظه در انتظار مرگ بود و متاسفانه گویی فقط درآمد‌زایی مهم است و بس!
راه‌ها از عوامل موثر در توسعه گردشگری هر منطقه محسوب می‌شوند و گردشگری به طور کلی پس از انقلاب صنعتی با کامل شدن شبکه‌های حمل و نقل و ارزان شدن آن، رونق خاصی به خود می‌گیرد، لذا سرمایه گذاری و احداث راه‌ها با معیار و استانداردهای بین‌المللی، از مواردی است که توجه به آن ضرورت دارد. اما با شرایط فعلی، جاده‌های مناطق ما و حضور پر‌رنگ نفت‌کش‌های عراقی مردم بومی استان هم به خاطر ترس از رانندگی در این مسیر، حاضر به تفریح و گردشگری در جنگل‌های و سر‌سبز باباحبیب رومشکان، پارک جنگلی بلوران يا شهر درب گنبد و ... نیستند و ترجیح می‌دهند در خانه‌ها خود بمانند تا این جان خود را در این جاده به خطر بياندازند.
اين كه وضع مردم بومي است ديگر چه برسد به مسافران غیربومی و گردشگرهای خارجی. توسعه گردشگری که رییس جمهور در همه سفر‌های استانی خود به آن اشاره می‌کند با توجه اوضاع نامناسب جاده‌های مناطق ما واقعاً چگونه باید تحقق یابد؟
نمایندگان لرستان در مجلس شورای اسلامی چه تدبیری در رابطه با این موضوع اندیشده‌اند؟
نماینده‌ای که استیضاح وزیر را از وظایف خود و از حق و حقوق مردم می‌داند و در قبال پاسداری از آن سوگند یاد کرده، آیا دفاع از جان و مال مردم که در این جاده‌ها از بین می‌روند و باعث فروپاشی کانون برخي خانواده‌ها نيز می‌شود را هم از وظایف نمایندگان مجلس قلمداد مي كند؟ یا این که وظیفه‌شان در قبال این تصادف‌های وحشتناک و خانمان‌سوز فقط عرض پیام تسلیتی به خانواده‌های داغ‌دار است؟
اهالی رومشکان، پلدختر، کوهدشت در طول 8 سال جنگ تحمیلی کم از دست حكومت عراق آسیب ندیده‌اند و چند سالی هم هست که شاهد حضور گرد غباری که از سمت کشور عراق به کشورمان بالاخص استان لرستان و این مناطق هستیم که گاهی از استنشاق هوای پاک هم محروم‌مان می‌کنند، آقایان مسوول! آیا کافی نیست؟
آیا اعتراض به انتصابات دولتی مهم است یا نجات جان انسان‌های بی‌گناه حوزه انتخابيه‌تان؟!
می‌بینیم تصادفی رخ می‌دهد و حاصل آن مرگ مردم است. نوک پیکان نارضایتی همه عوام و مسوولینی که از زیر بار در می‌روند و فرافکنی می‌کنند به نیرو‌های خدوم و زحمتکش پلیس راه و راهنمایی و رانندگی که به صورت شبانه‌روز در جاده‌ها حضور دارند، میل می‌کند، اما مردم باید آگاه و هوشیارتر از این باشند که مقصر تصادفات و آمار تلفات جاده‌ای را به پای پلیس راه بگذارنند بلکه این را باید به پای نمایندگان مجلس و مدیران ارشد استانی گذاشت، نمایندگانی که قبل از تکیه زدن به صندلی سبز مجلس خود در این مناطق زندگی و گذر کرده‌اند.
حال چه می‌شود که تقریباً تمامی آن‌ها بعد از انتخاب شدن و نمایندگی، دیگر زندگی در دیار لرستان را بر نتافته، گویی سبک زندگی آن‌ها با این مردم محروم و توسعه نیافته متفاوت است و به این اوضاع رسیدگی نمی‌کنند؟!
باید پرسید و آگاه بود برای آینده که بتوان مانع از کار افرادی شد که با وعده و قول‌ها بر برآورده کردن آمال و آرزو به مجلس راه پیدا کرده، سپس اقدام موثری انجام نداده و تنها به منافع خود و اطرافیان اندیشیده‌اند.
این همه رفت و آمد کامیون‌های حمل مواد نفتی عراقی که چند سالی است مهمان برخی جاده‌های وطنی شده‌اند چه سودی برای مملکت دارد و دولت چه خدماتی برای تسهیل در رفت و آمد به مردم منطقه محروم لرستان ارایه می‌دهد؟
جولان این همه کامیون حامل مواد نفتی چه خاصیت و چه ضررهایی برای کشورمان دارد؟ آیا سودشان بیش‌تر است یا ضررشان؟
جواب بخشی از این پرسش‌ها را گذاشته‌ایم تا بعضی مسوولان مربوطه ارایه دهند اما آن‌چه که در این نوشتار به آن خواهیم پرداخت دغدغه‌های بعضی رانندگان دایمی جاده‌ها، مسافران و مردمی است که با نگاهی نه چندان دلخوش به خیری که ممکن است این کامیون‌ها به وطن نرسانند چشم دوخته‌اند.
این در حالی است که بارها مشاهده کرده‌ایم که محموله تانکرهای حامل مواد سوختی پس از تصادف در سطح گسترده‌ای در معابر و یا زمین‌های کشاورزی رها شده و باعث ضرر به مال كشاورزان و مردم شده است.
بخشی از محموله این تانکرها مواد نفتی و مازوت ترانزیتی از کشور عراق است که از پالایشگاه‌های بی‌جی، کرکوک و سلیمانیه عراق توسط کامیون از مرزهای غربی کشور صورت می گیرد.
در طول تردد در جاده پلدختر– اسلام‌آباد شاهد تردد ماشین‌های سنگین و تانکرهای عراقی در این جاده‌ها هستیم و چون در سال‌های اخیر به دلیل آن که جاده‌های استان نسبت به کامیون‌ها و ماشین‌های سنگینی که از این مسیرها عبور می‌کنند توسعه پیدا نکرده، باعث بروز مشکلات زیادی برای مردم که در مسیر این جاده گذر و زندگی می‌کنند، شده است.
به علت کوهستانی بودن این محور که دارای پیچ‌های بسیار خطرناکی است، ظرفیت پذیرش چنین ترافیک سنگینی را ندارد زیرا کامیون‌های سنگینی که از بنادر ایران محموله‌های باری خود را به عراق می‌برند و تانکرهای سوختی که نفت عراق را به بنادر انتقال می‌دهند از جاده‌ها عبور می‌کنند و اکثراٌ به صورت کاروانی و پشت سر هم حرکت می‌نمايند، سالانه باعث تصادفات زیادی که اکثراٌ منجر به مرگ می‌شود می‌گردند و نيز باعث کندی تردد در جاده‌های کشور می‌شوند.
همچنین چون تردد سنگین روی آسفالت جاده‌هاي اين منطقه هست این آسفالت‌ها هم زود از بین می‌رود و دست‌اندازهای زیادی را در طول جاده به وجود مي‌آورد که این خود نیز معضلی دیگر است و به خصوص براي خودروهاي سبك دردسرآفرين و خطرناك است.
گاهی اوقات رانندگان عراقی بدون توجه به رانندگانی که در پشت سر آن‌ها حرکت می‌کنند رانندگی می‌کنند و حاضر نیستند که برای دقایقی ماشین‌های‌شان را کنار بزنند و توقف کنند تا از ترافیک کاسته شود. نسبت به این مسأله بی‌اعتنا هستند و چون شناخت کافی نیز نسبت به جاده‌هاي منطقه ندارند باعث تصادفات وحشتناک و خونین در این مسیر می‌شوند و تردد آن‌ها خطر‌آفرین است.
اما سوالی که باقی است این است که با وجود ارزآوری تانکرهای عراقی برای کشور چه میزان از آن به لرستان و تعمیر و به‌سازی جاده‌های آن اختصاص دارد؟ آیا مسوولان استان برای آن برنامه‌ای دارند؟ آیا در تلاش هستند که راه مواصلاتی که "پلدختر– اسلام‌آباد" جزو زیرساخت‌های اقتصادی کشور هست را توسعه دهند؟
چون اولین زیرساخت برای توسعه‌ی اقتصادی هر منطقه‌ای راه‌های مواصلاتی آن می‌باشد لذا اگر مسوولین مقداری از آن منابعی را که عاید کشور می‌شود به توسعه‌ی راه‌های این منطقه اختصاص دهند، هم بسیاری از مشکلات راه‌های استان حل می‌شود و هم بار ترافیکی تانکرهای عراقی که در جاده‌های استان هستند کم‌تر و باعث پیشرفت استان در کشور می‌گردد.
ارسال کننده: ناصر رومیانی / رومشکان